ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΛΥΓΥΡΟΣ ΤΕΥΧΟΣ 68

πολύγυρος Από την προαναφερθείσα Ακολουθία του Ιερομάρτυρος Βενέδικτου, του Δρος Μπούσια, αντιγράφουμε: …Τον σπουδάσαντα γράμματα ιερά μελωδήσωμεν εν τω Πολυγύρω και διαπρέψαντα επ’ αρετή και σεμνότητι εν μάνδρα του Άθωνος νεανίαν ευκλεή του σεπτού πρωτομάρτυρος ύμνοις πρέπουσι, στερροψύχου Στεφάνου,εκβοώντες. Χαίρε, φως ιεροάθλων νεομαρτύρων, Βενέδικτε… Σύμφωνα λοιπόν με τα παραπάνω στοιχεία και άλλα, που συλλέξαμε κατά τη διάρκεια της έρευνάς μας από το διαδίκτυο, ο ιστορούμενος Βενέδικτος γεννήθηκε γύρω στα 1790 στο χωριό Έζιοβα ή Έζουβα (σήμερα Δάφνη) της επαρχίας Βισαλτίας των Σερρών ή στο χωριό Ομούρμπεη (σήμερα Καστανοχώρι). Η σύγχυση σχετικά με την γενέτειρα του Βενέδικτου είναι δικαιολογημένη, καθώς στην περιοχή ανάμεσα στα δυο αυτά χωριά υπήρχε μετόχι της αγιορείτικης Ιεράς Μονής του Κωνσταμονίτου. Μοναχογιός ευσεβούς οικογένειας από μικρή ηλικία ορφάνεψε από τη μητέρα του και ακολούθησε τον πατέρα του στο Άγιον Όρος, όπου στην Ιερά Μονή του Πρωτομάρτυρα Αγίου Στεφάνου, την επωνομαζόμενη και του Κωνσταμονίτου, ο πατέρας του συναριθμήθηκε στις τάξεις των δοκίμων μοναχών. Οι πατέρες της μονής του Κωνσταμονίτου, πριν ο μικρός Βενέδικτος αξιωθεί του αγγελικού σχήματος, τον έστειλαν στην επαρχία του Μητροπολίτη Κασσανδρείας Ιγνατίου να σπουδάσει τα θεία και ιερά γράμματα, τα λεγόμενα κοινά, στο σχολείο του Πολυγύρου, με δαπάνες του μοναστηριού. Μετά το πέρας των σπουδών του επέστρεψε στη Μονή Κωνσταμονίτου, όπου, περί το 1806, εκάρη μοναχός κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η πολιτεία του στο μοναστήρι ήταν υποδειγματική. Φρόνιμος και σύννους από τα μικρά του χρόνια, αγαπούσε τη συντροφία των φρονίμων γερόντων, ακολουθώντας την προτροπή του σοφού Σειράχ, που του είπε: «Μετά συνετών έστω ο διαλογισμός σου και πάσα διηγησίς σου εν νόμω Υψίστου» (Σειράχ θ΄ 15). Υπηρέτησε τις ανάγκες του κοινοβίου απ’ όλες σχεδόν τις θέσεις των διακονημάτων (τραπεζάρης, νοσοκόμος κλπ.), βελτιώνοντας καθημερινά την ψυχή του με την ταπείνωση και την υποταγή στην καλή μαθητεία. Ώριμος πια στο πνεύμα και λάμποντας από το φως των αρετών και της ενθέου πολιτείας του αξιώθηκε περί το 1820 σε ηλικία που προβλέπουν οι κανόνες των Ιερών Συνόδων και των θεοφόρων Πατέρων, του αξιώματος της ιερωσύνης. Την επόμενη χρονιά, όντας χρήσιμος στη μοναστική κοινότητα για τη σοφία και την αρετή του, στάλθηκε για υπόθεση «μυστική και αναγκαιότατη», συνοδευόμενος και από άλλους πατέρες, στο μετόχι του μοναστηριού. Είχε σχέση η «μυστική και αναγκαιότατη» αυτή υπόθεση με το επαναστατικό κίνημα της Μακεδονίας, που ο Εμμανουήλ Παπάς άρχισε να οργανώνει από το Μάρτιο του 1821. Έτσι στάλθηκαν οι πατέρες στην περιοχή της Καλαμαριάς (νότια Χαλκιδική), όπου ως γνωστό υπήρχε Κασταμονίτικο μετόχι, ως κήρυκες του επαναστατικού μηνύματος. Όποια κι αν ήταν η αιτία της εξόδου του Βενέδικτου από το Άγιο Όρος, το βέβαιο είναι πως αρκετά πριν από τις 18 ή 19 Μαΐου, που άρχισε η σφαγή των χριστιανών στη Θεσσαλονίκη, αυτός και πολλοί Αγιορείτες 4