Kleurrijk December 2020 > Interview <
Het zijn de noten van de accordeon die me begeleiden op de juiste weg naar binnen bij Agnes en Noël. Er werd me verteld dat deze grootouders die vroeger een voedingswinkel uitbaatten, nu instaan voor de pleegzorg van hun kleinzonen Miro* (15 jaar) en Yente (18 jaar).
Als grootouders pleegouders worden
— Tekst en foto: Nelle Devisscher —
Agnes vertelt me honderduit dat ze samen accordeon studeert met Miro, de jongste van de twee, maar dat hij veel getalenteerder is dan zijzelf. Zoals de meeste jongens van zijn leeftijd, gaat hij helaas alleen verder met zijn muziekopleiding “omdat het moet”. Toch is Agnes apetrots, “want uiteindelijk leren ze zo toch dat je in het leven inspanningen moet leveren om ergens te komen, dat talent alleen niet voldoende is.” Ook Yente was trouwens een getalenteerde muzikant, maar hij is inmiddels gestopt met zijn fluitistenopleiding. “Je kunt ze ook maar zolang voor iets motiveren”, zegt Agnes terwijl ze haar schouders ophaalt. Maar haar gezicht verraadt dat ze het heel jammer vindt. Muziek is duidelijk een verbindend element in het gezin, want ook tijdens ons gesprek blijft de klassieke muziek op de achtergrond op een aangename manier aanwezig. Gas terugnemen Miro en Yente zijn de kinderen van de oudste van de drie zonen van
Agnes en Noël. Toen de relatie met de mama van de jongens spaak liep, is zij verdwenen en hebben ze haar nooit meer terug gehoord. Hun papa kwam toen samen met de jongens van anderhalf en vier jaar terug bij zijn ouders inwonen en dat leek aanvankelijk maar voor even. Maar “even” was een slecht gedefinieerd tijdsbegrip. De zoon van Agnes en Noël was na zijn scheiding emotioneel helemaal uit evenwicht en had tijd nodig om opnieuw vaste grond onder zijn voeten te krijgen. Agnes is ervan overtuigd dat haar zoon wel de wil had om voor zijn kinderen te zorgen maar het echt niet kon. “Een onvermogen”, noemt zij het. “Je zou het kunnen vergelijken met een beperking”, vertelt ze ook vaak aan de jongens. Er speelden toen te veel factoren die buiten hem lagen om de zorg te kunnen opnemen. “Die jaren waren niet zo eenvoudig”, vertelt Agnes. “We zijn altijd erg geëngageerd geweest in het verenigingsleven en in culturele initiatieven. Ik ben ook woordkunstenaar en geef optredens. Op dat *
6
moment moest ik noodgedwongen een aantal engagementen stopzetten. Ik besefte dat als ik de kinderen structuur wou geven, ik daarvoor wat gas moest terugnemen, al was dat helemaal niet hoe ik het mij had voorgesteld toen de laatste van mijn eigen kinderen uit huis was gegaan. Ik had me altijd met hart en ziel voor de opvoeding van mijn kinderen ingezet, maar opvoeden had voor mij eigenlijk wel een eindpunt bereikt, dacht ik. We hadden toen echt niet voorzien dat Miro en Yente nog zo lang bij ons zouden blijven.” Thuis bij oma en opa Toen Miro en Yentes papa een nieuwe vrouw ontmoette, groeide de hoop wel dat ze terug samen een gezin zouden vormen. Zij had ook een zoon die qua leeftijd tussen Miro en Yente in viel, dus wie weet kon dat wel goedkomen. De jongens waren inmiddels 11 en 8 jaar. Toch stonden Agnes en Noël erop dat er een soort overgangsfase zou zijn. Ze wilden niet dat de kinderen halfweg het schooljaar naar
Miro is minderjarig dus hebben we om privacyredenen zijn naam aangepast.