Sheku lli i lotu ar...
se d o të m arrësh veten në qafë! Mos fol se çfarë ke p arë atje, ke parë atje! Këtu nuk është Amerikë. Këtu ndryshojnë gjërat. Unë e d i që je i zoti d he ke shu m ë të d rejtë Po ru aje gojën, bir, nga të liqtë, ru aje... Të liqtë të bëjnë grop ën , ta h ap in p ara se ta m arrësh vesh ti Vetëm , ku r nd od hesh p ara grop ës, ku p ton se k u k e a r r it u r Kët u p ër g jo n g jit h çk a . Si t h o t ë p o p u lli: Përgjojnë dhe muret , muret ndarës; përgjon e keqja, e cila çdo dit ë i mban v eshët hapur! . Ti i revoltu ar m a ktheje: Moj nënë, me kët ë propagandë, t ë cilën po bëjnë, kërkojnë t ë marrin pusht et in , kët a na lënë pa sht ëpi, pa kat andi, pa fe, pa perëndi, pa asgjë! Ne kemi 4000 kokë dhën Të gjit ha do t ë na i marrin, kur t ë v inë në pusht et . Asnjë për kokërr nuk do t ë na lënë! Unë të qetësoja d he të porosisja: Hesht, bir! Dhe mend jen e kisha te ty, se mos bëje ndonjë prapësirë dhe të kallëzonin te të liqtë Ti, prapë se prapë, në tënd en Dhe një d itë, në të praptën ditë, o div i nënës, të morën me të gjithë të tjerët; të gjithëve ju që kishit qenë larg Labovës d he u kishte folur goja Në vende të tjera, kishit parë shumë me sy dhe kishit ndjerë p ërp arim in Më ku jtohet, si sot, o bilbil i nënës, bashkë m e ty m orën d he Dhim itrin, bu rrin e Magd alinisë... Si i rrihte zem ra nënëshkretës, tak e fap , fu qishëm zem ra e lod hu r I lu tesha Zotit: Am an, o Zot, m os m ë nd od hë nd onjë gjë m u a, besim tares sate! M i m orën d jem të M i m orën sytë p ër të m ë lënë të verbër gjithë jetën Dhe ku jt m u a, që e kisha bu ronjën nga një fam ilje p atriote, n jë fam ilje, e cila kish te të bën te m e Koto H oxhin, p ër njeriu n, që u p ërp oq d he hoqi, sakrifikoi gjithçka p ër të m ësu ar d he kënd u ar shqip ! Ah, ç p o m ë bëhej m u a të zezës! A e m eritoja u në një gjë të tillë? Pse të m ë shkaktonin d him bje d he të m ë vishnin gjithë jetën m e të zeza Ik tu tje, o m and atë e zezë! .
57