ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΑΠ - Περιβαλλοντικός Σχεδιασμός Πόλεων & Κτιρίων Θα πρέπει να αναφερθεί ότι στη συνέχεια, ιδίως τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, πληθώρα ερευνητών, κυρίως κοινωνιολόγων, έχοντας ως βάση την πιο πάνω θεώρηση, επιχείρησαν µε τα έργα τους να δώσουν απαντήσεις σε ερωτήµατα όπως η φύση, η φυσιογνωµία, η δοµή, το µέλλον των πόλεων, τη σχέση των πόλεων µε την κοινωνία και το χώρο (space). (πχ. (Lefebvre, 1991/74),(Harvey, 1973, Harvey, 1996),(Castells, 1996)). Γενικά όµως: i) το ενδιαφέρον αυτών των µελετητών επικεντρώνεται στις αλλαγές που λαµβάνουν χώρα στο µακρο-επίπεδο των οικονοµικών και κοινωνικών δοµών/διαδικασιών στον καθοριστικό τους ρόλο καθώς και στις συνέπειες στο σχεδιασµό και στη δοµή των πόλεων και ii) ο αστικός σχεδιασµός θεωρείται ως ανεξάρτητο επιστηµονικό πεδίο έρευνας από αυτό της κοινωνιολογίας. Στο πλαίσιο της πιο πάνω λογικής και οι νέες φωνές για “Πράσινη, Βιώσιµη και Οικολογική Αρχιτεκτονική”, που εκδηλώνονται έντονα σήµερα γίνονται αποδεκτές µόνο εφόσον συµβαδίζουν µε τον όρο “Ανάπτυξη” και την άνευ όρων διόγκωση των πόλεων. Όµως το µοντέλο αυτό, όπως υποστηρίζεται από ερευνητές, θα οδηγήσει σε αδιέξοδο αν δεν συνοδεύεται από βασικές απαντήσεις στα προβλήµατα των σύγχρονων πόλεων: στη µείωση των κοινόχρηστων χώρων, στον αφανισµό του πρασίνου, στη χαµηλή ποιότητα της κατοικίας, στην αντιµετώπιση των κοινωνικών συγκρούσεων, στη µοναξιά, στην υποβάθµιση της καθηµερινής διαβίωσης ακόµη και στην οικονοµική κρίση (Νικολαϊδου, 1993). Το βέβαιο είναι ότι η σηµερινή κατοικία οφείλει να επαναπροσδιορίσει τους στόχους της και τη µορφή της, µέσα από τις σύγχρονες ανάγκες. Αυτό δεν µπορεί να επιτευχθεί µε τη συνεχιζόµενη επέκταση των πόλεων και την κατασκευή νέων κατοικιών, ακόµη και αν είναι “Οικολογικές” ή σχεδιασµένες στο πλαίσιο της “Αειφόρου Ανάπτυξης”. Ο σύγχρονος πολεοδοµικός σχεδιασµός πρέπει να ακολουθεί νέες κατευθύνσεις. Οφείλει να λαµβάνει υπόψη: τις κοινωνικοοικονοµικές συνθήκες, να συµµετέχει στις εξελίξεις της πόλης, να συνδέεται µε το χωροταξικό σχεδιασµό, να εξασφαλίζει ποιότητα ζωής και πολιτισµό, να µειώνει τις απαραίτητες µετακινήσεις, να αποφεύγει τις επεκτάσεις, να προωθεί τις αναπλάσεις, να εξασφαλίζει τη διατήρηση της ιστορίας και της πολιτιστικής κληρονοµιάς της πόλης, να προστατεύει το φυσικό περιβάλλον και να µετατρέπει τον κάτοικο και τον πολίτη σε ενεργό συνεργάτη και όχι σε παρατηρητή (Αραβαντινός and Σερράος, 2007). Εδώ θεωρείται σκόπιµο να προστεθεί ότι τη δεκαετία του ’80 διαφαίνεται µία τάση για τη σύνδεση της κοινωνίας και του χώρου. Κεντρική ιδέα ήταν να αντιστραφεί στην έρευνα ο τρόπος προσέγγισης στον αστικό σχεδιασµό. Συγκεκριµένα, η προσοχή επικεντρώνεται στην εξέταση των υποδειγµάτων / µορφών (patterns) όπως αυτά έχουν διαµορφωθεί στο δοµηµένο περιβάλλον (built Παύλος Χατζηγρηγορίου, PhD, MSc
Σελίδα: 35