DOORLOPER—28e jaargang: nr 1-2014
ARR Opmerkelijk – Wim Kuijpers per Openeer gestopt met het trainen van de wedstrijdgroep en heb ik zijn rol overgenomen. Ik train die groep nu nog steeds, zij het in andere samenstelling natuurlijk. Teruggerekend is het nu mijn 23e seizoen als trainer bij ARR.”
Wim Kuijpers (54) loopt al vanaf het ontstaan bij de Altena Road Runners bij de vereniging, daarnaast geeft hij ook al heel lang training. Hoe dat destijds begonnen is en waarom is hij nog steeds lid (en trainer), en bijvoorbeeld niet bij een vereniging met een baan?
Op de vraag wat Wim het leukst vindt van het lopen bij de club, geeft hij aan dat de gezelligheid en de betrokkenheid bij elkaar de reden is dat hij nog elke dinsdag met plezier naar zijn groep gaat. “Het is in de loop der jaren een hechte groep geworden met warme vriendschap voor elkaar”. Over zijn beste prestatie in al die jaren moet hij wat nadenken. “Dat is moeilijk te zeggen. Ik heb in de 30 jaar dat ik loop mooie wedstrijden gelopen en ook gewonnen. De eerste clubkampioen-schappen in Wageningen, toen we nog onderdeel waren van de landelijke Road-runners vereniging, waar ik voor het eerst een eerste prijs haalde, is bijzonder. Een wedstrijd rond het IJselmeer met een team van 8 lopers, bij zo'n evenement worden de banden hechter in zo'n groep. De marathon in Berlijn, die ik liep na een sabbatsjaar vanwege het overlijden van mijn vader, natuurlijk ook. Natuurlijk zijn mijn PR's ook mooie momenten, waar ik graag aan terugdenk. Maar een wedstrijd met een bijzondere emotionele lading is vele malen mooier. “
“Ik ben met serieus lopen begonnen in 1984. Daarvoor liep ik wel eens wat, maar niet echt met een doel voor ogen. Mijn ouders hadden geen auto dus was ik wel gewend veel te fietsen. Toen ik in 1983 afgestudeerd was ben ik gaan werken op de voormalige huishoudschool in Andel. Ik woonde in Papendrecht, er was in die tijd niet veel werkgelegenheid waardoor ik een part-time baan accepteerde. Omdat ik geen vaste aanstelling kreeg, bleef ik in Papendrecht wonen en ging per fiets op en neer reizen naar Andel. Ik bouwde daarmee een enorme conditie op. Nadat ik in juni 1984 een vaste aanstelling kreeg, gingen mijn vrouw en ik in Andel wonen. Ik viel op dat moment in een enorm "sportgat". Ik woonde op nog geen kilometer van mijn werk. Ik ben daarom maar begonnen met hardlopen, voor mezelf. Toen de eerste stratenlopen werden georganiseerd ben ik deel gaan nemen. Daardoor ging ik ook serieuzer trainen. Toen Altena Road Runners werd opgericht lag het voor mij voor de hand lid te worden. Lekker in de buurt én de vereniging die de wedstrijden organiseerde. Het was een kleine gezellige groep lopers, we trainden gewoon met één groep en één trainer. Ik heb toen heel wat kilometers met Sander Hooijkaas gelopen. De gezelligheid en gekend te zijn bij je vereniging zijn voor mij nog steeds belangrijke voorwaarden om lid te zijn van een vereniging. ARR voldoet daar nog steeds aan.”
Tijdens de workshop wordt er ook heel wat gelachen!
Is dat ook de reden dat je je nu voor de Alpe D’Huzes, de fietssponsortocht voor de Kankerbestrijding gaat inzetten? “Jazeker, een ieder kan lezen in mijn flyer en op mijn website (http://deelnemers.opgevenisgeenoptie.nl/ acties/wimkuijpers/wim-kuijpers/ ) dat ook ik een aantal mensen in mijn directe omgeving heb verloren aan deze vreselijke ziekte.” Om de strijd tegen deze ziekte te ondersteunen en om de mensen die erdoor getroffen zijn te ge-
“In de loop der jaren groeide het aantal leden en dus ook het aantal loopgroepen. Eind 1990 is de toenmalige trainer Jasper Oppeneer een jeugdgroep gestart. Maar omdat hij ook de wedstrijdgroep trainde vroeg hij mij te helpen bij de jeugdtrainingen. Het bestuur benaderde mij met de vraag of ik het diploma Jeugdatletiekleider wilde gaan halen, hetgeen in 1992 gebeurde. Deze jeugdgroep is eind jaren ‘90 helaas weer opgedoekt. In die tijd is ook Jas13