PO PROSTU „KRZESŁO” Hans J. Wegner - człowiek, który zmienił naturę krzesła Hans J. Wegner, ceniony na świecie duński projektant, przeszedł do historii jako człowiek, który zmienił spojrzenie na mebel w latach 50-tych i 60-tych XX wieku. Jego pasją były krzesła - zaprojektował ich przeszło pięćset, czym zyskał sobie miano „Mistrza Krzesła”. Cechą rozpoznawczą projektów Wegnera jest perfekcyjne łączenie elementów o wyszukanych kształtach oraz nowatorskie podejście do surowca.
H
ans Jørgensen Wegner urodził się w 1914 roku w Tønder na południu Danii jako syn szewca. Stolarstwa meblowego uczył się w warsztacie H.F. Stahlberg, gdzie w wieku 17 lat zdał egzamin czeladniczy. To wtedy właśnie odkrył w sobie pasję do drewna. Kontynuował pracę u Stahlberga stale poszerzając wiedzę na temat tworzenia mebli, np. uczestnicząc w targach organizowanych przez Gildię Stolarstwa Meblowego w Kopenhadze. Stanowiły one pewien rodzaj laboratorium eksperymentów dla czołowych projektantów takich jak: Johannes Hansen, Jacob Kjær, Peder Moos i Rudolf Rasmussen oraz architektów: Kaare Klint, Vilhelm Lauritzen, Ole Wanscher i Mogens Voltelen. Cykliczne wystawy dały Wegnerowi świeże spojrzenie na dziedzinę, w której chciał się rozwijać. Dostrzegł bowiem zalety połączenia rzemiosła ze sztuką. Zyskał silną motywację, by zostać projektantem mebli, toteż w 1938 roku ukończył
26
Informator Polski — nr 1 (100) 2018
studia na Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych (Danmarks Designskole, DKDS). W tym miejscu warto dodać, że duży wpływ na rozwój europejskiej sztuki użytkowej miały dynamiczne zmiany społeczne po I wojnie światowej. Nastąpiła wówczas intensywna migracja z terenów wiejskich do miast. Gwałtowna urbanizacja zrodziła potrzebę wydajnego gospodarowania ograniczoną przestrzenią miejską - wnętrza musiały być przede wszystkim funkcjonalne. Jednocześnie rozwój przemysłu i optymalizacja procesu produkcji obniżyła koszty wytwarzania mebli. Wydział projektowania mebli i architektury wnętrz na DKDS, kierowany przez charyzmatycznego Kaare Klinta, wyszedł ku potrzebom epoki. Fundamentem programu było założenie, że mebel powinien być przemyślany w kontekście użyteczności zanim jeszcze zostanie wykonany. Dobry mebel musiał być funkcjonalny, czyli zgodny z proporcjami ludzkiego ciała, toteż każdy projekt poprzedza-