Αρχαία ιστορία και δημιουργική γραφή

Η σωτηρία της Μύρτιδος Ξύπνησε από το φως του ήλιου. Τεντώθηκε νωχελικά και χασμουρήθηκε. Ήθελε να μείνει, να κοιμηθεί λίγο ακόμα, αλλά σκεφτόταν πως μια μέρα γεμάτη περιπέτειες ξανοιγόταν μπροστά της. Έτσι σηκώθηκε και φόρεσε τον κοντό της χιτώνα. Η κοπέλα άνοιξε το παράθυρό της, και άφησε τις ακτίνες του ήλιου να της γαργαλήσουν το πρόσωπο. Έτρεξε κοντά της. Ευχήθηκαν η μια στην άλλη καλημέρα και, αφού έφαγε ένα λιτό πρωινό, βγήκε έξω τρέχοντας για να συναντήσει τις φίλες της και να παίξουν στο ποτάμι. Ύστερα από λίγο οι κελαρυστές χαρούμενες φωνές τους αντηχούν σ' όλο το χωριό. Η Μυρτίς, η Ιφιμέδεια και η Ιπποδάμεια είναι τα στολίδια της πόλης. Δωδεκάχρονες κοπέλες, προικισμένες με ομορφιά, χάρη, δύναμη και γενναιότητα κάνουν περήφανους τους γονείς τους. Ξεκίνησαν να παίζουν με τη σφαίρα, η μία την πετούσε στην άλλη και γελούσαν. Ήταν χάρμα οφθαλμών να τις βλέπεις να παίζουν. Το παιχνίδι διακόπτουν ασυνήθιστοι για κείνες μα συνηθισμένοι για τους προγόνους ήχοι. Δυνατές πολεμικές ιαχές, τύμπανα και σπαθιά. Ένας πολεμιστής και από πίσω του άλλοι χιλιάδες τον ακολουθούν τρέχοντας και κραυγάζοντας. Οι κοπέλες το έβαλαν στα πόδια. Δεν ήξεραν πού να πάνε, ποιον να ειδοποιήσουν, πού να κρυφτούν. Ήξεραν όμως ένα. Ότι ένας κίνδυνος πλησίαζε. Η Μυρτίς τρέχει στο εργαστήριο του πατέρα, ξακουστού τεχνίτη, που την ακούει προσεκτικά.

-Μυρτίς, πρέπει να σωθείς. Εσύ τουλάχιστον πρέπει να σωθείς, της είπε κοιτώντας την στα μάτια.

-Μα πατέρα...

-Μυρτίς, κρύψου,...φύγε, σώσε τον εαυτό σου... Η κοπέλα κοιτά τον τεχνίτη με βουρκωμένα μάτια.

-Και εσείς, πατέρα; -Εμείς...θα πολεμήσουμε,...τώρα φύγε, κρύψου, κανείς να μη σε βρει κόρη μου.