The days that tasted vanilla

Ύστερα, η οπτική λωρίδα καταστράφηκε ολοσχερώς από περαστικούς τουρίστες και εκστασιασμένους επισκέπτες του μουσείου και της επιβλητικής Βαβυλωνιακής αρχιτεκτονικής. Ήταν τέτοιο το Ιστορικό Δέος της αίθουσας εκείνης που αν περνούσε ένα μαγικό ιπτάμενο χαλί με δυο κόμπρες ντυμένες χανούμισες και ένα σκορπιό να παίζει φλογέρα μάλλον θα φάνταζε φυσιολογικό σε όλους τους παρευρισκόμενους. Ίσως να χαλούσαν την μαγεία τίποτα υστερικοί εντομοφοβικοί ή απλά συντηρητικοί που δεν θέλουν να βλέπουν χανούμισες με φιδίσιο σώμα να χορεύουν με ανατολίτικο ερωτισμό. Η αποκατάσταση της λωρίδας δεν έγινε ποτέ. Η φωτογραφική μηχανή και ο κάτοχός της με τη λευκή μπλούζα και το ακριβό παντελόνι είχε πλέον γυρίσει την πλάτη και βάδιζε κοιτώντας την οροφή προς την πύλη. Επηρεασμένη, αν και μάλλον αντιφατική ως προς το γεγονός ότι την είχε μόλις βγάλει φωτογραφία, κοίταξε και αυτή προς την οροφή μήπως και υπήρχε εκεί κάποιο έκθεμα που δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή της. Περιεργάστηκε για αρκετή ώρα μέχρι να καταλήξει στο αναντίρρητο συμπέρασμα: Ήταν απλά μια οροφή και τίποτα παραπάνω. Σκέφτηκε μέσα της: ‘’Ώρες ώρες η δουλειά μου είναι σκατένια’’ και ύστερα προσπέρασε δυο Ιαπωνέζους για να προσπαθήσει ξανά να στήσει μια οπτική λωρίδα. Στο κάτω κάτω, ο τύπος την είχε βγάλει φωτογραφία-αυτό θα μπορούσε να είναι ένας λόγος για να του μιλήσει κιόλας. Ελπίζοντας να ξέρει τουλάχιστον Αγγλικά ή Γαλλικά ή Γερμανικά ή Ισπανικά ή Ολλανδικά ή Δανέζικα ή Ρουμάνικα. Στα Ελληνικά και τα Βουλγάρικα θα μπορούσαν να συνομιλήσουν με τα στοιχειώδη για την ώρα. Για λοιπές ανατολίτικες γλώσσες δεν θα υπήρχε θέμα, μιας και τύπος ήταν σαφώς καυκάσιος, ενώ το αραιό και θαμπό καστανό μαλλί του θα μπορούσε να τον προσδιορίσει γεωγραφικά σε κάποια ακτή του Ατλαντικού. Όταν έφτασε στην κεντρική αίθουσα με την μεγαλοπρεπή πύλη της Βαβυλώνας, πατώντας ασταθώς στα ενοχλητικά της τακούνια, αυτός κοίταζε ακόμα την οροφή και προς στιγμήν της φάνηκε ότι την φωτογραφίζει κιόλας. Καταπίεσε τον εαυτό της να μην ξανακοιτάξει και εκείνη, αν και αντανακλαστικά ο αυχένας της κινήθηκε ακούσια προς τα πάνω. Έφτασε αρκετά κοντά του, σε ικανή απόσταση για να του μιλήσει και να τον ακούσει. Αυτό που μπορούσε να ακούσει ήταν η φωνή του περιηγητή που έπαιζε στην διασπασών από τα ακουστικά: Ήταν αγγλικά. Αυτό ήταν καλό νέο. Μπορεί να είχε ευφράδεια σε πολλές γλώσσες, αλλά το να μιλάς στην μητρική σου ήταν το πιο εύκολο από όλα, και ας ήταν απλοποιημένη η αμερικάνική της βερσιόν. Αλλά και πάλι, ακόμα και χωρίς γλωσσικά εμπόδια υπήρχε ακόμα ένα πρόβλημα: Ποιες λέξεις και με ποια σειρά θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει και για ποιο λόγο; Τι εναρκτήριες ατάκες διαλόγου μπορεί να υπάρχουν για έναν ιδιόρρυθμο τουρίστα που κοιτάει το ταβάνι στο μουσείο με τα πιο εντυπωσιακά αρχιτεκτονικά εκθέματα σε όλη την βόρεια Ευρώπη; Συλλογιζόμενη μια πιθανή ερώτηση που θα τον οδηγούσε να βγάλει τα ακουστικά του για να την αναγκάσει να την επαναλάβει, και σε κοντινή πλέον απόσταση που μπορούσε να μυρίσει ένα after-shave με άρωμα αλμυρής θύελλας και τσίχλας με γεύση μπαρακούντα, είδε τον θαυμαστή της οροφής να παίρνει μια ακόμα φωτογραφία το ταβάνι λυγίζοντας όλο τον κορμό του προς τα πίσω, σχηματίζοντας μια ανθρώπινη παρένθεση. Ύστερα, και μετά το κλικ, αυτός γύρισε και την κοίταξε, χαρίζοντάς της ένα χαμόγελο σκανταλιάρικου παιδιού. Και αμέσως μετά, με θράσος και ευκινησία παπαράτσι, την στόχευσε ακόμα μια φορά με τον ακριβό φακό του και 10