260 พฤฏษศาสตร์
และมีคณ ุ สมบัตดิ ดู ความชื้นได้งา่ ย ซึ่งเมือ่ ชื้นกระดาษนี้จะเปลีย่ นเป็ นสีชมพู วิธีการนี้เป็ นวิธีทสี่ ะดวกและ ำ แ่ ท้จริ งได้ เหมาะสำาหรับวัดความสัมพันธ์ของอัตราการคายน้าำ รวดเร็ว แต่ไม่สามารถวัดอัตราการคายน้าที ข อ ง พื ช ต่ า ง ช นิ ด กั น ที่ อ ยู่ ใ น ส ภ า พ แ ว ด ล้ อ ม ที่ แ ต ก ต่ า ง กั น ำ กใบพืช หรื อ กิ่ งพืช บนเครื่ อ งชั่งที่ มีค วามไวสู ง เป็ นระยะๆ 3.4.3 วัดโดยการชั่งน้าหนั ำ กจะลดลงเมื่อเวลาผ่านไปนาน แต่ละระยะห่ างกัน 1-2 นาที แล้วนำาค่าที่ได้มาเขียนกราฟ จะพบว่าน้าหนั ขึ้ น แ ส ด ง ว่ า มี ก า ร สู ญ เ สี ย น้าำ โ ด ย ก า ร ค า ย น้าำ นิ ย ม ใ ช้ ใ น ง า น ท า ง นิ เ ว ศ วิ ท ย า 3.4.5 วิธีของฟรี แมน (Freeman’s method) นำาใบพืชหรื อชิ้ นส่ วนพืชใส่ ในกระบอกปิ ด ำ ่ผ่านออกมาด้วยกระบอกเก็บแก๊สที่ มี ปลายทั้งสองด้าน แล้วปล่อยให้อากาศแห้งผ่านเข้าไปจับไอน้าที ฟอสฟอรั สเพนทอกไซด์ (phosphorus pentoxide) หรื อแคลเซี ยมคลอไรด์ (calcium chloride) เปรี ยบ ำ กของสารนี้ กบั ตัวควบคุมที่ใส่ สารนี้ เพียงอย่างเดี ยว แต่ไม่ได้ใส่ กิ่งพืชเข้าไป เพียงแต่ให้ เทียบน้าหนั ำ กของสารที่เพิ่มขึ้น หรื อที่แตกต่างไปจากตัวควบคุมคือ น้าหนั ำ กของ อากาศแห้งผ่านเข้าไปเท่านั้น น้าหนั น้าำ ที่ พื ช ค า ย อ อ ก ม า 3.5 ค ว า ม สำา คั ญ ข อ ง ก า ร ค า ย น้าำ 3.5.1 ประโยชน์ของการคายน้าำ ถึงแม้นาที ้ ำ ่ พืชดูดขึ้นมาถูกนำา ไปใช้ในกระบวนการเม ำ แทบอลิซึมต่างๆน้อยมาก ส่ วนมากน้าจะระเหยออกไปสู ่ อากาศภายนอกโดยกระบวนการคายน้าำ แต่ อ ย่ า ง ไ ร ก็ ต า ม ก ร ะ บ ว น ก า ร ค า ย น้าำ ที่ เ กิ ด ขึ้ น ก็ ยั ง ค ง มี ป ร ะ โ ย ช น์ ต่ อ พื ช ไ ด้ แ ก่ ำ 3.5.1.1 ทำาให้เกิดแรงดึงในท่อลำาเลียงน้าำ พืชสามารถลำาเลียงน้าจากรากขึ ้ นสู่ ปลาย ย อ ด พื ช ไ ด้ ำ 3.5.1.2 ทำาให้รากพืชเกิดการดูดน้าและเกลื อแร่ ต่างๆจากสารละลายในดินเข้าไป ภ า ย ใ น เ ซ ล ล์ ร า ก ซึ่ ง น้าำ แ ล ะ เ ก ลื อ แ ร่ ธ า ตุ ต่ า ง ๆ นี้ พื ช จ ะ นำา ไ ป ใ ช้ ใ น ก า ร เ จ ริ ญ เ ติ บ โ ต 3.5.1.3 ช่วยลดอุณหภูมิให้กบั ต้นพืช โดยพบว่าการระเหยของน้าำ 1 กรัมเป็ นไอน้าำ ำ งสามารถช่วยลดอุณหภูมิของใบ พืชจึงไม่ได้ ต้องใช้พลังงานมากกว่า 500 แคลอรี่ ดังนั้นการคายน้าจึ รั บอันตรายเพราะความร้ อนจากแสงอาทิ ตย์ และอุณหภูมิก็จะอยู่ในระดับที่ ทาำ ให้กระบวนการทาง สรี รวิทยาเกิดขึ้นได้อย่างมีประสิ ทธิ ภาพ (มาลี ณ นคร, ศรี สม สุ วรรณวงศ์, ลิลลี่ กาวีต๊ะ, สุ รียา ตันติ วั ฒ น์ , 2548, ห น้ า 19) ำ นสิ่ งที่หลีกเลี่ยง 3.5.2 ความสำาคัญของการลดอัตราการคายน้าำ อย่างไรก็ตามการคายน้าเป็ ำ ตลอดเวลาที่ปากใบเปิ ด และมีความดันไอ ไม่ได้ เพราะพืชต้องมีการสังเคราะห์แสง จึงเกิดการคายน้าได้ ภ า ย น อ ก ต่าำ ก ว่ า ภ า ย ใ น ใ บ ก า ร ล ด อั ต ร า ก า ร ค า ย น้าำ มี ป ร ะ โ ย ช น์ ดั ง นี้ คื อ 3.5.2.1 ช่ ว ย ใ ห้ พื ช มี น้าำ ใ ช้ พ อ เ พี ย ง 3.5.2.2 ช่ ว ย ล ด ป ริ ม า ณ น้าำ ที่ ใ ห้ กั บ พื ช