82
resultaat overigens niet negatief te beïnvloeden. De verschillend geaarde samenwerkingsverbanden hebben prachtige kunstenaarsboeken opgeleverd. In de jaren tachtig doet zich in de Verenigde Staten een opmerke lijke ontwikkeling voor. Er is een groep kunstenaars die zowel over kunst schrijft als kunst maakt. In 1987 worden ze op initiatief van het New Museum in New York samengebracht in de anthologie ‘Blasted Allegories’. De verklaring zou kunnen zijn dat het postmodernisme de aandacht heeft verlegd van ‘the sanctification of the individual creative act toward a radical consideration of the social uses of all forms of representation, including painting, film, television and photography’.7 Dat deze ontwikkeling juist in de VS dominant is, ligt misschien daarin dat er geen enkel ander land is waar de massamedia zo machtig zijn, waar hun tentakels zo ver reiken. Met pijnlijke politieke consequenties. Alleen daar en daardoor kon een schertsfiguur als Ronald Reagan aan de macht komen en zijn conservatieve, cultuuronvriendelijke denkbeelden opleggen aan grote lagen van de bevolking. Kunstenaars hadden alle reden om zich op te winden. Ze deden dat door zelf massamedia te gebruiken. Hun artikelen verschenen in bladen als onder meer ‘October’, ‘Artforum’, ‘Flash Art’, ‘LAICA Journal’ en ‘Parachute’. Groepjes met name New Yorkse kunstenaars kwamen met eigen publicaties als ‘Just Another Asshole’ (onder redactie van Barbara Ess en Glenn Branca). Diverse kunstenaars grepen echter ook naar het middel dat in de recente geschiedenis zijn nut had bewezen: het kunstenaarsboek. In lijn met de avant-garde van de jaren tien en twintig en de conceptuele kunst van de jaren zestig kwamen Barbara Kruger, Richard Prince, Louise Lawler, David Robbins, Laurie Anderson, John Baldessari, Eric Bogosian, Cookie Mueller, Adrian Piper en anderen met hun eigen boeken. Vaak in eigen beheer uitgegeven of via kleine uitgeverijen naar buiten