มากกว่าค่าเฉลี่ย แสดงให้เห็นว่าระหว่างปี 2002-2005 รหัสไปรษณีย์ เหล่ า นั้ น ได้ รั บ สิ น เชื่ อ สู ง มากกว่ า สองเท่ า ของสิ น เชื่ อ ในบริ เ วณรํ่า รวย ที่ น่ า สนใจกว่ า นั้ น คื อ จำ � นวนสิ น เชื่ อ ในแต่ ล ะบริ เ วณมี ค วามสั ม พั น ธ์ เชิงลบ กับอัตราการเติบโตของรายได้ครัวเรือน – กล่าวคือ รหัสไปรษณีย์ ที่มีการเติบโตของรายได้ตํ่ากว่ากลับได้สินเชื่อบ้านมากกว่า นักวิจัย ทั้งสองพบว่าปี 2002-2005 เป็นชั่วเวลาเดียวที่ปรากฏการณ์นี้เกิดขึ้น ตั้งแต่ทำ�การศึกษามา สิ่งที่พวกเขาค้นพบไม่น่าแปลกใจเมื่อดูประเด็น ที่ผมอภิปรายไปแล้ว – รัฐเจ้ากี้เจ้าการพยายามปล่อยกู้ให้กับผู้ด้อยฐานะ การขยายสิ น เชื่ อ ในเขตรายได้ น้ อ ยเกี่ ย วโยงกั บ การเพิ่ ม ขึ้ น ของราคาบ้านในเขตเดียวกัน ที่จริงตลอดช่วงปี 2002-2005 มีหลาย เขตที่ราคาบ้านพุ่งสูงกว่าทั้งที่รายได้เติบโตช้ากว่า (เนื่องจากเป็นเขต ที่เน้นปล่อยสินเชื่อ) โชคร้ายที่การปล่อยกู้ทั้งหมดนั้นผลักให้ราคาบ้าน พุ่งสูงเกินเลยขีดความสามารถพื้นฐานของรายได้ครัวเรือนที่จะชำ�ระหนี้ ผลพวงของการปล่อยกูท้ งั้ หมดนีค้ อื คนผิดนัดชำ�ระหนีม้ ากขึน้ หลังปี 2006 อัตราผิดนัดชำ�ระหนีใ้ นเขตผูม้ รี ายได้นอ้ ยสูงกว่าเขตผูม้ ฐี านะถึงสามเท่าตัว และสูงกว่าอัตราผิดนัดของเขตตัวเองในอดีตมาก ครัวเรือนรายได้นอ้ ยกูเ้ งินมากกว่าเดิมเพราะมีความจำ�เป็นมากขึน้ กว่าเดิมหรือเปล่า? ผมเองเสนอว่ารายได้ของพวกเขาไม่เปลี่ยนแปลง หรือแม้แต่ลดลง แต่ยากมากทีจ่ ะคิดว่าครัวเรือนทีอ่ ตั คัดขัดสนจะอยากออก ไปกูเ้ งินมาซือ้ บ้าน สินเชือ่ ซับไพรม์ไม่ได้ถกู ขับดันด้วยความต้องการทีเ่ พิม่ ขึ้นมหาศาล แต่มาจากเจ้าหนี้ที่อยากปล่อยกู้ให้กับครัวเรือนรายได้น้อย มากกว่า และแรงกระตุ้นนั้นส่วนสำ�คัญก็มาจากรัฐ สินเชื่อที่ปล่อยอย่าง บ้าคลั่งก่อนเกิดวิกฤตรอบนี้ไม่ได้เกี่ยวกับบ้านผู้มีรายได้น้อยเสียทั้งหมด สิ น เชื่ อ หลายกรณี ที่ ไ ม่ ค วรปล่ อ ยนั้ น ปล่ อ ยให้ กั บ การซื้ อ ขายกิ จ การ ขนาดใหญ่ของภาคธุรกิจด้วย อย่างไรก็ดี การปล่อยสินเชื่อซับไพรม์และ หลักทรัพย์อิงซับไพรม์ก็เป็นแกนกลางของวิกฤตในครั้งนี้ เราไม่ควร ยกโทษให้นายหน้าและธนาคารที่ปล่อยสินเชื่อเสียหรือลูกหนี้ที่โกหกเรื่อง 72
Fault Lines