6 Sinema kamerasını bırakma kararım hiç dramatik değildi. Fanny veAlexanderyın çekim çalışmaları sırasında belirginleş ti. Bedenim mi ruhumu yönetiyotdu, ruhum mu bedenimi et kiliyordu, bilmiyorum ama fiziksel rahatsızlıkların üstesin den gelmek giderek daha güçleşiyordu. 1985 yazında büyüleyici olduğunu düşündüğüm - o sıra d a - bir film tasarım vardı. Hiç diyalog ve akustik efekt kullan madan uzun sekanslarla çalışıp sessiz film dünyasına yaklaşa caktım. En sonunda sesli film yapmaktan kurtulmanın bir yo lunu bulmuştum. Hemen senaryoyu yazmaya başladım. Melodramatik bir ifadeyle, ilham perisi bir kez daha bana dokunmuştu, istekliy dim, günlerim bir tür gizli hoşnutlukla doluydu, sağlam bir görüntü yakalamış olmanın kesin bir kanıtıydı bu. Üç haftalık sıkı bir çalışmanın ardından birdenbire çok hastalandım. Gövdem kramplar ve denge bozukluklarıyla sarsiliyordu. Zehirlenmiş gibiydim. Perişanlığım karşısında kay gı ve utanç duyuyordum. Bir daha hiç film yapamayacağımı anladım. Bedenim işbirliği yapmayı reddediyordu ve film yap manın bir parçası olan sürekli gerilim artık geçmişte kalan bir şeydi. Elimdeki metni bir köşeye kaldırdım. (Çocuk şiirle rindeki Finn Komfusenfej adlı bir karakteri eski sessiz film ler yapan anonim bir kişiye dönüştürmüştüm. Çürümeye ♦
69