Kyrkjebok Mi

Sindre Skeie

kyrkjeboka

illustrert av Henning Trollbäck

2 � ky r k j e bo ka m i

mo t v å r ∏ 3

KjĂŚre Med helsing frĂĽ

kyrkjeboka Mi songar: Måne og sol. Tekst: Britt G. Hallqvist © ALIS, Stockholm. nynorsk: Arve Brunvoll 1977. Gjengitt med løyve.

På Golgata stod det ein kross. Tekst © Jostein Janøy. Gjengitt med løyve. Å, du som mettar liten fugl. Tekst: Ukjend.

Eit barn er født i Betlehem. Tekst: latinsk 1300– talet. omsetjing: N. F. S. Grundtvig/Nynorsk: Bernt Støylen 1905 tekst: Sindre Skeie nynorsk omsetjing: Oskar Stein Bjørlykke illustrasjonar: Henning Trollbäck formgivar: Björk Bjarkadottir trykk: Livonia Print ISBN: 978-828249-360-4 © IKO– Forlaget, Oslo, 2020

Sindre Skeie

kyrkjeboka

Mi

Illustrert av Henning Trollbäck

8 � ky r k jebo ka m i

Mot

VĂĽr

1 0 ∏ 9 m o t vår

det er morgon, og Astrid vaknar i senga si. Ho blir liggjande og lytte til lydane frå kjøkenet. Det er pappa som lagar kaffi, det veit ho, for det er berre dei to som bur i huset.

– No skal eg få pappa til å le, tenkjer Astrid.

Ho sprett opp av senga, går inn i klesskapet, lukkar døra etter seg og seier med høg stemme: – Piip!

– Har du vakna, Astrid? seier pappa inne frå kjøkenet.

Ho høyrer at han reiser seg frå stolen. Stega kjem nærare. Astrid sit inni klesskapet og ler stille.

Gjennom dørsprekken ser ho at pappa går bort til senga hennar og lyfter opp dyna.

– Astrid, er du her? seier han. Han bøyer seg og kikkar under senga. Så er han på veg ut av soverommet. – Astrid, har du stått opp? Er du på do?

Då bykser Astrid ut frå klesskapet og ropar: – Pappa, sjå! Eg er jo her!

Då ler pappa. Astrid blir så glad når pappa ler.

I fleire dagar har Astrid vore forkjølt og halde seg heime frå barnehagen.

No seier pappa: – Når du kan lure meg slik, trur eg du er frisk nok til å gå i barnehagen òg.

mo t v å r ∏ 11

v ed det stor e vindauget i Maurtua barnehage står Sigurd og Sara.

– Eg håpar Astrid kjem, for då kan vi tulle masse, seier Sigurd.

– Kanskje ho framleis er sjuk? spør Sara.

– Vi kan tulle likevel, svarar Sigurd.

1 2 ∏ ky r k jebo ka m i

Sara pustar på vindauget. Det kjem dogg på glaset.

– Sjå, eg kan teikne eit hjarte på vindauget, seier ho. – Det er hjartet mitt. Og inni det hjartet er du. Og Astrid. Og så eg, då.

– Ja, det har vi, seier Sara.

– Og no må vi leike! seier Sigurd.

Når pappa skal gå frå barnehagen, står dei tre venene og vinkar til han gjennom vindauget.

Sigurd seier: – Pappaen din er jo heilt bustet på håret.

– Ja, han er litt trøytt. Men han er den beste pappaen i verda.

Då ser dei Astrid og pappaen hennar gjennom vindauget.

– Astrid kjem, seier Sigurd.

– Hurra! ropar Sara.

Når Astrid opnar døra til barnehagen, står Sara og Sigurd der.

– No har de sikkert sakna meg! seier Astrid medan ho tek av seg jakka og skorne.

mo t v å r ∏ 13

14 ∏ 1ky 1 rmkojebo t vår ka m i

på v eg heim fra barnehagen går pappa og Astrid forbi kyrkja. Ho er høgare enn alle dei andre husa. Dørene er breie, vindauga er store, og kyrkjetårnet strekkjer seg mot himmelen. Der inne vart Astrid døypt. Og av og til går Astrid til kyrkjegarden bak kyrkja, saman med pappa.

På eit teppe framfor kyrkja sit ein mann. Han har på seg boblejakke, og luve, men det ser kaldt ut likevel. Ved sida av han står det ein kopp.

Astrid stansar.

– Pappa, kvifor sit den mannen framfor kyrkja? spør Astrid.

– Kanskje han ikkje har noko hus å bu i, svarar pappa.

– Hugsar du då vi var i kyrkja? spør Astrid.

– Ja, eg hugsar jo det, seier pappa.

– Då snakka dei om Jesus. Dei sa at Jesus lever.

Sjølv om vi ikkje ser han. Dei sa at Jesus er litt som ein hemmeleg ven. Hugsar du det, då?

– Nei, det har eg visst gløymt, seier pappa.

– Eg har ikkje sett Jesus, seier Astrid.

– Ikkje eg heller, svarar pappa.

– Men slik er det med hemmelege vener, seier Astrid.

mo t v å r ∏ 15

Då skjer det noko. Mannen som sit framfor kyrkja, smiler til henne. Astrid kjenner ikkje mannen og veit ikkje heilt kva ho skal gjere.

Astrid bestemmer seg for å smile til mannen som ho ikkje kjenner.

I dagane etterpå ser Astrid etter mannen kvar gong ho og pappa går til barnehagen. Og om han sit der, stoppar ho ein augneblink og smiler til han.

16 ∏ ky r k jebo ka m i

lik e ba k ky r k ja er det ein liten skog. Inni skogen er det ein leirplass. Der er det ein stor gapahuk med benker i, og nokon har laga ein ring av steinar, der ein kan tenne bål.

Denne staden kallar dei for hemmelegplassen.

Astrid veit ikkje heilt kvifor, men det kan vere fordi det er ein kjempestor stein der, og den kan ein gøyme seg bak.

I dag er barnehagen på tur til hemmelegplassen. Då kviskrar Astrid til Sara og Sigurd: – Hei, skal vi gå og gøyme oss bak den store steinen?

Og så gjer dei tre venene akkurat det, så stille dei berre kan.

– Eg trur ikkje nokon såg oss, kviskrar Astrid.

mo t v å r ∏ 17

Medan dei sit bak steinen, kjem eit ekorn forbi.

– Sjå, seier Sigurd.

– Ååå! seier Sara.

Ekornet pilar lynraskt av stad mellom trea, og dei tre venene spring etter, inn i skogen. Snart ser dei ekornet klatre oppover stamma til ei stor

furu og ut på ei grein høgt oppe i treet. Derfrå hoppar det over i eit anna tre, og så er det brått borte.

– Vi har gått oss vill, seier Sigurd og kjenner at tårene pressar på.

– Eg vil heim! seier Sara.

1 8 ∏ ky r k j e bo ka m i

Frå ein stad inne mellom trea høyrer dei kvister som blir knekte. Nokon kjem gåande mot dei. Dei tre venene stivnar heilt til. Ein framand stig fram frå skuggane.

– Ikkje ver redde! Eg veit kven han er! seier Astrid.

Mannen som bruker å sitje framfor kyrkja, har høyrt dei. Han lyfter handa, vinkar til dei og peikar mot ein stad høgt over skogen.

Over tretoppane ser dei det ruvande kyrkje­tårnet.

– Takk! seier Astrid til den hemmelege venen.

Vegen frå kyrkja til hemmelegplassen kjenner dei godt. Akkurat i det dei er framme ved den store steinen, kjem ei av dei vaksne i barnehagen.

– Så det er der de har gøymt dykk bort, seier ho.

– Ja. Og kanskje andre stader også! seier Sigurd.

mo t v å r ∏ 19

vi blir kjende med venene Astrid, Sara og Sigurd gjennom eit heilt år. I barnehagen, heime hos kvarandre, på tur i skogen og i kyrkja.

Saman utforskar dei verda og deler både sorger og gleder. Går det verkeleg an å ha ein hemmeleg ven? Kven kan eigentleg hjelpe oss når vi går oss bort? Og kven skal redde fiskane i havet?

ISBN: 978-828249-360-4

Boka følgjer høgtidene i kyrkja, med forteljingar om Jesus, skapinga, ei kveldsbøn og nokre kjende songar.