1 4 Π Ε ΡΙ ΚΛ Η Σ Γ . Μ ΠΑ ΛΟ Δ Η Μ ΟΣ
ιδανικό μόλις τον συναντήσουν, γιατί δεν τον αντέχουν. Σκοτώνουν με σφαίρα το μίσος τους και τον οίκτο τους. Πιστεύω ακόμη ότι μισείται επειδή είναι και παραμένει παιδί και ο λόγος είναι πολύ σοβαρός. Το θέμα αυτό θα το αναπτύξω πιο κάτω, εκεί όπου αναφέρομαι στην παιδικότητα του Ποιητή. Πολλές φορές, γίνεται ψυχοπαθητική προσωπικότητα, ένεκα της άφατης ομορφιάς που αντικρίζει. Ο σκοπός του ποιητή είναι να μισηθεί από όλους τους ανθρώπους. Αυτό είναι δείγμα, ότι πέτυχε το σκοπό του. Ψάχνει όμως να βρει έναν άνθρωπο, που δεν θα αφήσει τον εαυτό του να τον μισήσει, και αυτό, μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσει τον κανόνα, που θέλει τον ποιητή μοναδικό και εγωπαθή. Αν βρει έστω και έναν άνθρωπο, που δεν τον μισεί, τότε κάνει τα αδύνατα δυνατά, να τον κάνει να τον μισήσει. Μάλιστα του δίνει και μαθήματα, για να το κάνει πιο αποτελεσματικά. Γνωρίζει ότι όσο μισείται, τόσο και πιο μοναδικός γίνεται, τόσο πιο αγαπημένος της Μούσας του. Ξέρει ότι αυτός που δεν τον μισεί, είναι ο αγαπημένος της θεάς, ο δίδυμος αδελφός του. Ποιος δεν θα ήθελε να μισηθεί από τους ανθρώπους όταν έχει φίλο του, τη μούσα του ουρανού; Οι γνήσιοι Ποιητές φτάνουν εύκολα στην κατάθλιψη και στην αυτοκαταστροφή, όταν τους εγκαταλείπει η μούσα τους. Το παράδειγμα του Μπλέηκ είναι χαρακτηριστικό για την μοναδικότητα της Τέχνης του, γιατί δεν υπήρχε κανείς πριν από αυτόν και κανείς μετά από αυτόν. Αναγκάστηκε να γίνει μόνος του, ένα σύμπαν. Ο γνήσιος Ποιητής είναι μηδενιστής, με την έννοια ότι πρέπει να μηδενίσει όλα τα κοινωνικά θέσφατα και τα επιστημονικά παραδεδεγμένα. Όπως ο γλύπτης παίρνει το ακατέργαστο μάρμαρο για να το μεταμορφώσει σε έργο τέχνης, έτσι και ο Ποιητής απάνω στο μηδέν θα κτίσει την δικιά του αποκάλυψη. Αφού μηδενίσει τα ακούσματα των ανθρώπων, θα δώσει από την αρχή τον ορισμό του κάθε πράγματος, του κάθε εσωτερικού κραδασμού του. Στο τέλος θα παρουσιάσει το έργο του, που θα είναι από το υλικό της νόησης φτιαγμένο. Η αγωνία του μέχρι να ολοκληρώσει την «αποκάλυψη» του νοερού του αγάλματος, θα είναι, αν πέτυχε να φτιάξει ένα έργο πρωτότυπο και γνήσιο αντίγραφο του δαιμονίου του. Ο γνήσιος ποιητής είναι και μένει πάντα παιδί. Γι αυτό κατατρύχεται από την επιθυμία της επιστροφής στην τελειότητα της παιδικής ηλικίας. Αρνείται να την εγκαταλείψει και ενδεχόμενη κατάρρευση της Ναρκισσιστικής ευδαιμονίας του, μπορεί να τον οδηγήσει σε επιθετικότητα και αυτοκαταστροφή. Από τον κόσμο που έρχεται δεν γνωρίζει τα γηρατειά και το θάνατο, γι’ αυτό και τα αγνοεί και τα φοβάται. Ζει σαν να είναι αθάνατος. Η σκέψη του παιδιού είναι ένα αγκάθι στα μάτια των μεγάλων, γιατί δεν μπορούμε να κατανοήσουμε αυτό που συμβαίνει. Το παιδί δεν γνωρίζει ότι Ζει και ακόμα χειρότερα για μας, δεν γνωρίζει ότι θα πεθάνει. Αυτή η ικανότητα