Interview
50 jaar geleden
Gent ook al bijna kampioen in 1954-1955
Z
e hoopten op Gent maar vreesden Anderlecht, ook toen al, in ’54-‘55: ex-spelers van de eerste ploeg, Hilaire Schoonjans en Luc Criel en supporter van het eerste uur, Daniel Nimmegeers. De oud-burgemeester van Lochristi en de voormalige Zaffelaarse dorpsbakker hielden een gezellige babbel met uitbater Luc Criel in zijn Beerveldse café ’t Krielken. Het werd daar tussen pot en pint heerlijk herinneringen rapen, een schouderklopje hier, een knipoogje daar, een pintje omhoog… enfin, Gentse supporters en spelers op hun best. Alleen toen het over dat dramatische seizoenseinde van 1955 ging, verloor de anders zo rustige Hilaire even zijn legendarische kalmte: ‘We zijn toen geflikt, zeker weten.’ Met zijn armen verbeeldt hij hoe toen de spits van Charleroi de Gentse goalie met bal en al achter de doellijn duwde. Foto’s: Mark Verbrugge Tekst: Luc Van de Vijver & Luc Baert
Hilaire Schoonjans De schande van ’54-‘55
Ongestraft, hé! Een echte schande was het. De voorlaatste match, we hadden alles ook toen al in eigen handen. Tot een paar minuten voor het einde was het nog binnen, daar in Charleroi, maar een gigantische uittrap van de Charleroikeeper over al onze hoofden heen, werd moeiteloos gepakt door onze keeper, maar dat was buiten de centrale Zebraspits gerekend die onze goalie met bal en al binnenduwde… en tja, de overduidelijke fout werd niet bestraft. Moet er nog zand zijn? We konden een kruis maken over onze titelambities…
Linkse back met één goal
Ik was nochtans rechtsvoetig maar van de trainer moest ik me maandenlang ook links bekwamen. Ken je ze nog, die constructies op het veld om te leren trappen, over, naast, er omheen? Wel, dat moest ik uren en uren oefenen, tot ik perfect tweevoetig was. En dat werd ik ook, met alleen deze
6 mei’15
nuance: links kon ik op den duur nog harder trappen dan rechts, maar als het op finesse aankwam en effect, bleef ik rechts toch beter. Ten bewijze, mijn enige goal in de eerste ploeg. Ik kon uitzonderlijk eens oprukken tot over de middellijn – iets was ongehoord en ongezien was, want backs moesten achteraan blijven toen en hun man bewaken – en niemand van F.C. Tilleur viel me aan zodat ik uiteindelijk ook kon trappen: ik koos toen voor rechts en maakte een mooie goal, en niet alleen naar mijn eigen normen want ik werd er alom om geprezen in de pers. Maar helaas, het gebeurde me maar één keer.
Spierscheur
Vroeger waren er geen vervangingen. Dat is ook de reden waarom ik een hele tweede helft met een grote spierscheur in mijn bil toch ben blijven spelen. Het zag er verschrikkelijk uit, alsof er een boek onder mijn huid stak, maar ja, welke keuze had ik? Je moest strijden tot het gaatje… ik werd dan maar vooraan geposteerd om de bal toch wat bij te proberen houden. Nadien werd er een zware scheur geconstateerd, en dat was mijn einde bij de eerste ploeg, na negen jaar. Het was voorbij, want de reva-