een lot voor de loterij aan een kiosk. Aan de verkoper vraagt ze een glas met haar te gaan drinken in een nabij café. De vrouw is het meisje van weleer, de verkoper de jonge moordenaar van haar vader en broer. Wat volgt is een confrontatie die draait rond de vraag of de vicieuze cirkel der wraak kan worden doorbroken. De mededaders van de man kwamen in verdachte omstandigheden om het leven, nu is zijn beurt gekomen, denkt de man. Het gesprek tussen de man en de vrouw gaat over het waarom van zijn daden. Waarom hij een vader en zoon doodde die hij niet kende. En waarom hij het meisje heeft gespaard. Inne Goris: ‘Omdat je zo perfect leek, antwoordt de man. Later zal de vrouw bekennen dat ze de jonge moordenaar zag en dacht: dit is de jongen die mij gaat meenemen. Een moment, bijna, van liefde op het eerste zicht, een liefde die door de omstandigheden niet kon zijn. Ook al waren ze als dader en slachtoffer een leven lang tot elkaar veroordeeld. Uiteindelijk vraagt zij hem mee naar een hotel om de liefde te bedrijven. Na dat moment van intimiteit draait de man zijn rug naar haar, klaar om zijn lot te ondergaan en haar de wraak te laten voltrekken. Wat hij voelt is: een hoofd dat tegen zijn rug rust. Wat zal ze uiteindelijk doen? Baricco laat het open.’ Inne Goris vertrok van de fascinatie voor mensen die een grens overschrijden, het vertrouwde morele kader verlaten en handelingen plegen die ze nooit voor mogelijk hadden gehouden. Ze nodigde Peter Verhelst uit om de novelle van Baricco te bewerken voor een bezetting van twee acteurs (Johan Leysen en Lieve Meussen) en een kind (Aja Ademi/Mila Baeyens). Voor Verhelst ligt het materiaal van Baricco in het verlengde van ander werk: zijn nieuwste NTGent-voorstelling Liefde speelt tegen de achtergrond van een oorlog, het stuk onderzoekt de vraag of opvoeden ook de inwijding in en wapening tegen geweld betekent. Goris vertelt over Verhelsts bewerking van Senza Sangue: ‘Peter maakte een gelaagde tekst, waarin de dialoog tussen de man en de vrouw wordt afgewisseld met beschrijvende stukken tekst die een inkijk bieden in hun gedachten. Uiteindelijk komt het erop neer dat de vrouw de man verleidt het verhaal te vertellen dat ze nodig heeft om te horen. Het vertellen is erg belangrijk in dit stuk, daarom steunt deze voorstelling meer dan veel van mijn ander werk op de tekst.’
Inne Goris © Kurt Van der Elst
Voor de muziek werkte ze samen met Dominique Pauwels, met wie ze eerder al de thematiek van de oorlogsgruwel exploreerde in Hoog gras (2012), een theatrale videoinstallatie over kindsoldaten. Voor Zonder bloed schreef Pauwels een soundscape die werd opgenomen door SPECTRA. Inne Goris: ‘In mijn eerste gesprek met Dominique vertelde ik dat ik voelde dat de novelle van Baricco zich erg leende voor een muzikale interpretatie. Met name het eerste deel van het boek. Dominique en ik waren het erover eens dat we de gruwel daarvan niet wilden vertellen of spelen. We kozen om dat gewelddadige eerste deel op te roepen middels muziek – het begin van de voorstelling. Daarin wordt ook een muzikaal thema geïntroduceerd dat in enkele variaties blijft terugkeren in de loop van de voorstelling. Het is gebaseerd op een lullaby waarvoor Peter Verhelst de tekst en Dominique de muziek schreef. Dat lied wordt gezongen door het jonge meisje, dat de jonge versie is van de vrouw en dat als een kat over de scène zwerft. De lullaby is verbonden aan het beeld van de foetushouding waarin het meisje tijdens de slachtpartij door de jonge moordenaar wordt aangetroffen, dezelfde houding waarin ze zich een halve eeuw later tegen zijn rug legt.’ GASTVOORSTELLINGEN UITGELICHT
39