du for eksempel er på Hamar, så vil du kanskje finne eit par, men er du i Telemark ovanfor Ulefoss, så er det dans rett og slett.
Utøvarane trekkjer fram det eksotiske og det litt uvanlege: Som nokså ”corny” av dei fleste… på linje med samtidsmusikk, muligens. Stort sett i mine krinsar så ser ein på det som eksotisk og litt spennande.
Nokre informantar peiker på at moderniteten og globaliseringa dei seinare åra truleg har ført til at fleire enn før er opne for og tolerante overfor folkemusikk, som overfor andre musikkformer, kanskje til og med interesserte, sjølv om dette særleg gjeld folkemusikk blanda med annan type musikk (sjangerblanding, ”crossover”, world music…). Dei internasjonale folkemusikkfestivalane har òg bidrege til interesse for meir eksotiske musikkformer, inkludert norsk folkemusikk. Den siste tida har det òg kome til fleire grupper med yngre folkemusikkutøvarar, som med sjarm, stil, humor og bruk av moderne, meir kommersielle verkemiddel framfører klassisk og lett arrangert folkemusikk og (fele-idiomatisk) gammaldansmusikk. I staden for å vere leverandør til andre musikkformer, slik folkemusikken var i større grad på 1970-talet, framstår no unge, dyktige musikarar i større grad som folkemusikkutøvarar. Og folk legg truleg merke til det òg. Det er likevel langt fram til ei anerkjenning av folkemusikken på musikkens eigne premissar: Men kvar helst er den djupare forståing ein har i nokre andre land overfor eigen folkemusikk? Her har vi ikkje kome lenger enn i Myllargutens dagar. Det er langt igjen før vi har kome fram til ei skikkeleg forståing for norsk folkemusikk. Det er ikkje noka musikkform som generelt sett er så ukjent for det norske folket som norsk folkemusikk er det.
Statistikken kan ikkje heilt gi denne informanten medhald når det gjeld den siste utsegna. Derimot er det enno mykje som manglar før ein kjem fram til det han kallar ”ei skikkeleg forståing” for
53