L O C AT I E K R O AT I Ë
|
T E K S T I VA R S C H U T E
|
FOTO JOHN THEUNISSEN
|
HOOGTELIJN 1-2009
OP HVAR ●
KROATISCH EILAND Kroatië telt meer dan duizend eilanden waarvan er 43 zijn bewoond. Hèt rotsklimeiland bij uitstek is Hvar, spreek uit ‘Gvar’. Hvar is een langgerekt smal eiland met kliffen en baaien, drie kleine stadjes en talloze dorpjes en gehuchtjes. Er zijn vijf klimtuinen en een paar klimgebiedjes die net in ontwikkeling zijn. We kregen zin om aan een touw boven zee te hangen en bezochten ze (bijna) allemaal. Je bent vijftig of bijna vijftig en je wilt nog eens vijftig jaar rotsklimmen. Maar wel op jouw manier. Het mag een beetje buffelen zijn, maar je moet ook de tijd hebben om de spierpijn te laten zakken. Geen gevaarlijk gedoe meer met onbetrouwbare haken en idiote haakafstanden. En natuurlijk wat zon op je hoofd en een drankje op het terras. Liever geen camping, althans niet nu. Allemaal overwegingen die ons uiteindelijk naar het Kroatische Hvar brachten. Na een veertochtje vanuit Split komen we ’s avonds aan op Hvar en strijken neer in een hotel aan de marmeren haven van het gelijknamige dorpje. Met het klimgidsje in de hand bestellen we het eerste drankje op het eerste terrasje. Onder een palm, geheel volgens plan.
ZURE WIJN Een dag later rijden we naar de volgende klif. De bekendste: Suplja Stina. Bij het begin van de wand ligt een soort hut. Klimmers kunnen er overnachten naar blijkt. Het ziet er aantrekkelijk uit: terrasje met uitzicht op weinig anders dan de kalme Adriatische Zee Je moet je er aanmelden als je gaat klimmen. Suplja Stina is privé-terrein. Daar hadden we overheen gelezen. Aarzelend komt een lange man op ons
▲
FLIPPERS Oké, dit is natuurlijk helemaal niet de bedoeling. Ik zou zeggen: huur een boot. Of neem flippers en een kapmes mee als je in Podstine gaat klimmen. Het blijkt niet eenvoudig om aan de voet van de klif te komen. Aarzelend kijk ik naar het water waar ik doorheen zal moeten waden. De golven hebben de rots uitgebeten en spatten met dubbele kracht uiteen in de holte onderaan de overhangende klif. Langzaam beweeg ik van de ene glibberige steen naar de andere, broek uit, rugzak vastgesnoerd, loerend naar zee-egels. En natuurlijk redden we het zonder valpartijen. De standplaats van de route waar we willen beginnen ligt op een rotspunt, door een soort gletsjerspleet van de feitelijke klif gescheiden. Tien meter diep schatten we; de bodem is door de kromming van de spleet niet te zien, maar dat daar zeewater kolkt is duidelijk. Een val lijkt ons dodelijk. John legt een zelfzekering aan en ik stap de eerste route in. Vlijmscherpe kleine scheuren leiden me door de route. Ik laat kleine bloedsporen achter op de rots. Hier en daar een plukje stekelgras, met tussen mijn voeten uitzicht op Adriatisch blauw. Het besef dringt frontaal tot me door: ik hang aan een klif boven zee aan twee dunne touwen. Rots, zee en lucht. Daar ging het allemaal om.
af zo gauw we weer passeren na een lange klimdag. Miroslav Stec blijkt de beheerder en eigenaar van de hut en het massief. En de bouwer van alle routes. Een lieve en zachte man die onze kleine overtreding met gratis bier beloont. En - helaas - een slokje van zijn afgrijselijk zure zelfgemaakte wijn. De rots bleek weerbarstig, of was het mijn dag niet? Minder scherpe rots dan gisteren, kan ook nauwelijks anders, maar wat het nou eigenlijk is? Rommelig spul, soms bijna conglomeraat, soms door kleine waterstroompjes zo vloeiend en glad als ijs. In een route die Settagon is gedoopt, vond ik de juiste combinatie van bewegingen die me in een keer door een stuk heen deed klimmen, dat me boven mijn macht leek. Eindelijk had ik een vogelzicht op de haven, waar een van de bootjes voor eeuwig is gestrand, getroffen door een naar beneden vallend rotsblok. Maar bij dat ene vloeiende stukje bleef het dan ook. John noemt de rots spekkig. De wet van Suplja Stina lijkt te zijn ‘des te geler, des te gladder’. Het moet gezegd, hij heeft zich beter geweerd dan ik, met genoegen slurpt hij dan ook mijn glas wijn naar binnen.
|
47