Materiaal sorteren bij Refugio Urriellu na een lange dag klimmen.
De verrassende oplossing die eerstbeklimmers Alberto Rabadá en Ernesto Navarro bedachten om hun route te volbrengen, nadat ze een jaar eerder waren vastgelopen, zat hem in een traverse van drie touwlengtes halverwege de immense westwand. De eerste touwlengte van die traverse start op het plateau Tiros de la Torca en was niet eenvoudig om te vinden, maar bleek uiteindelijk wel eenvoudig te beklimmen.
In de sporen van Alberto en Ernesto
Afdaling vanaf de top van Naranjo de Bulnes richting de zuidwand.
N
aranjo de Bulnes (lokaal bekend als Picu Urriellu), is de meest prominente berg van het gebied en misschien wel de meest begeerde berg onder Spaanse klimmers. Vrijwel iedere Spaanse alpinist droomt ervan ooit op de 2519 meter hoge top te staan. Er bestaan geen wandelroutes naar de top van deze indrukwekkende monoliet en zelfs de meest eenvoudige route, de directe route door de zuidwand, is een ware klimonderneming.
Eerstbeklimmingen
Verdeeld over de vier wanden van Picu Urriellu bevinden zich zo’n zeventig routes. De klassieke Rabadá-Navarroroute door de ruim 500 meter hoge westwand is met 700 klimmeters ongetwijfeld de langste route op de berg en voor ervaren klimmers een absolute must. Deze route werd geopend in 1962 en was de eerste door de steile westwand van Picu Urriellu. De route was tevens het decor voor de eerste winterbeklimming van de westwand. De eerste twee pogingen in 1969 en 1970 hadden beide een tragische afloop en kostten in totaal drie klimmers het leven. In februari 1973 werd de westwand voor het eerst in de winter beklommen.
64 |
HOOGTELIJN 1-2015
We zijn al 4 uur onderweg wanneer de rotskwaliteit ineens flink verslechtert. We maken een standplaats en zien dat de tweede lengte van de traverse horizontaal richting het noorden wegloopt. De steile grijze plaat voor ons ziet er indrukwekkend uit en lijkt niet zo eenvoudig te beklimmen. Toch laten we ons die richting op leiden door de duidelijke informatie van de topo en de blinkende boorhaken. Zonder twijfel klimmen we verder. Tijdens het klimmen bezie ik het routeverloop en probeer ik me te verplaatsen in de beleving van de eerstbeklimmers. Wat dachten zij toen ze aan dit stuk van de beklimming begonnen? De grijze plaat is steil, maar telkens als er een voetplaatsing of handgreep nodig is, zit deze op de juiste plek. Plotseling is de wand helemaal glad en stopt de touwlengte in een hangende standplaats, zo’n tweehonderdvijftig meter boven de grond. Opnieuw dwalen mijn gedachten af naar Alberto en Ernesto. Geen mogelijkheid om verder te traverseren of om langs de gladde rots omhoog te klimmen. Terug dan maar? Nee, ze begonnen de derde touwlengte van de grote traverse met een korte abseil van zo’n twaalf meter. Vanaf dat punt traverseert de route verder langs een onduidelijke horizontale band. Het eerste stukje is nog even lastig, maar al snel wordt het terrein eenvoudiger. Wanneer ik ontdek dat een vierde touwlengte ons eenvoudig bij een markante versnijding zal brengen, voel ik een heel klein beetje hoe opgelucht Alberto en Ernesto moeten zijn geweest. Ik stel me voor dat ze elkaar met vermoeide gezichten