IJsklimmevnamnedter Steen Marianne portdag Winter (16 november in
rgs Volg tijdens de Be van topklimster rkshop IJsklimmen wo de r) ee rm Zoete Steen. Marianne van der ag.nkbv.nl. atie op Bergsportd orm inf er me Kijk voor
L
ang hoeven we niet te zoeken op The Hague/Rotterdam Airport: supersnel zijn we door de incheck en zitten we aan de koffie met uitzicht op het vliegverkeer. Een klein vliegveld heeft zo zijn voordelen! Hetzelfde geldt na de landing in Innsbruck, waar een snelle transfer ons uit het drukke Inntal het stille Kaunertal in brengt. Tot zover gaat alles goed, maar we zien ook één probleem: het is veel te warm voor de maand februari. Pas als we de tunnel uitrijden die je in het dal brengt, zien we de eerste vlekken sneeuw langs de weg. Wat moet dit worden? Voor ijs moet het vriezen en dat heeft het blijkbaar veel te weinig gedaan de afgelopen tijd.
Toegankelijk voor iedereen
Op mijn vraag aan de chauffeur van het transferbusje of hij ons logeeradres wel kan vinden, antwoordt hij laconiek: “So viele Haüser gibt es hier doch nicht.” En Haus Renate kun je inderdaad niet missen, zo groot staat het op de muur. Dus zo staan we binnen een paar uur vanuit de polder in Vergötschen, een groepje huizen dat de naam ‘dorp’ niet mag dragen. Deel één van onze missie is geslaagd. Reggi Penz heet ons welkom en is de gastvrijheid zelve. Ze is een Nederlandse die haar hart verloor aan het Kaunertal en aan een Tiroler die ze hier ontmoette, Andreas. Hij is berggids, maar ook iemand met ‘gouden handjes’, gezien de bijzondere lampen en andere aanpassingen in het interieur die hij maakte. De eerste vraag aan Reggi en Andreas is natuurlijk: wie is Renate? De naam blijkt een eerbetoon aan de moeder van Andreas, die het pension ooit begon. Inmiddels heeft het pension een metamorfose ondergaan. Ze bouwden een paar prachtige appartementen aan het huis, waarbij één ding meteen opvalt: ze zijn volledig rolstoelvriendelijk. Reggi is trots op de prijs die het dal in 2013 won voor de toegankelijkheid voor minder validen. Deze Eden Award prijkt prominent in de gang, naast de foto met handtekening van Nicolien Sauerbreij, die hier regelmatig verblijft.
Waar is het ijs?
Na een goede nachtrust onder het dons gaat het dan gebeuren: we gaan op zoek naar ijs! Andreas zet ons af onder aan de Sagmühlfall, die volgens hem wel moet lukken. Meteen stuiten we op het eerste obstakel: de beek. Normaal kun je daar zo overheen lopen, maar het zachte weer zorgt nu voor een brede stroom die zich niet
bi en n p r r st n we vanuit de polder in Vergötschen
zomaar laat oversteken. Wel liggen er een paar dikke takken over het water en gewapend met een stok proberen we daar veilig overheen te komen. Op stijgijzers, om niet uit te glijden, want het hout is spekglad door het water. Bijna gaat het fout, maar met een snelle sprong bereik ik de overkant. Het is duidelijk dat de eerste lengte van onze route niet bestaat. Losse meuk en stukken druipend ijs is alles wat we vinden. We moeten nog even in onze buidel met alpinistische ervaring tasten om, na een omweg en een abseil aan een dode boom, bij het ijs te komen. Daar vinden we, aan een grote boom die in het couloir ligt, een abseiloog: we zijn dus op een standplaats gekomen. Maar we vragen ons ook hardop af waarmee we eigenlijk bezig zijn. Bram klimt de eerste lengte voor (de derde uit de gids) en ik de tweede. Toch best wel spannend, want sommige stukjes zijn bijna loodrecht. Vooral het zetten van de ijsboren blijft een ‘dingetje’. Eén keer laat ik een boor vallen, maar voor de rest gaat het allemaal goed. Als we de meeste moeilijkheden achter de rug hebben, kiezen we voor een abseil over de route: een HOOGTELIJN 5-2014 |
31