From DADA to the Greek Post Dada and from that to Chaos Photography

αφήνουμε; Μπορεί η φωτογραφία να το καταγράψει; Αυτό που αφήνουμε, σαν άτομα ή σαν ομάδες, περιλαμβάνει τη διάδοχη κατάσταση; Το project για τη δημιουργία των έργων Θα διαταράξω τη νηφαλιότητα των συσκευασμένων σε πακέτα φωτογραφιών. Με ένα ψαλίδι θα επέμβω στις φωτογραφίες και θα τους δώσω μία νέα δυναμική. Θα ζητήσω να μας αποκαλύψουν πράγματα μη ορατά με την πρώτη. Σιγά μην κάνουμε θέσφατο την άποψη εκείνου του φωτορεπόρτερ, που είπε πως, η φωτογραφία τελειώνει την ώρα του κλικ. Από τις φωτό πορτρέτα, τις δικές μου και των φίλων μου, θα αφαιρέσω το αντικείμενο της φωτογράφησης και θα κρατήσω μόνο τον περίγυρο. Θα ψάξω την αύρα του καθένα μας, σε πρώτη φάση, στο τμήμα του χαρτιού που απομένει. Σε δεύτερη φάση, θα συσκευάσω αυτές τις απουσίες. Θα τοποθετήσω (και χαοτικά τυχαία και οργανωμένα) την μία επάνω στην άλλη, ανά παρέα, ανά οικογένεια, ανά ομάδα, ανά συμβούλιο, να δω τι αφήνουν, τι περιγράφουν, συλλογικά πλέον. Το αποτέλεσμα. Το δυσδιάστατο της φωτογραφικής εικόνας με τη συσσώρευση καταργείται. Αντί έργων επίπεδων έχουμε έργα με τρεις διαστάσεις, έργα και με βάθος, γι' αυτό και τα ονομάζω φωτογραφήματα. Έργα στο χώρο, που επιτρέπουν στο θεατή να δει τι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της πάνω – πάνω εικόνας, αρκεί να μετακινήσει το σώμα του μπρος – πίσω ή δεξιά αριστερά και να εκμεταλλευθεί τα κενά. Τα νέα έργα δεν κοιμούνται, περιμένοντας την πνευματική ενεργοποίηση του θεατή τους. Τον τσιγκλούν φωνάζοντας ψάξε, μπορείς, και εξ αντανακλάσεως τον υποχρεώνουν σε κίνηση, σε χορό γύρω από το έργο, για την εξεύρεση της κατάλληλης γωνίας προς εξερεύνηση, για το αναπάντεχο μιας ανακάλυψης, μιας αποκάλυψης.