14
ΕΛΛΑΔΑ
ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 29 απριλιου 2013
ελευθεροσ ΤΥΠΟΣ
NEW DIASPORA: ΨΗΦΙΑΚΟΣ ΤΟΠΟΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΝΤΑΡΑΚΗ dkontaraki@e-typos.com
«Ε
πειδή φύγαμε, δεν σημαίνει πως η Ελλάδα δεν μας αφορά. Δεν είμαστε απόντες. Η φωνή μας πρέπει να ακούγεται». Με αυτά τα λόγια, ο Νίκος Σταμπουλόπουλος, σκηνοθέτης που ζει από το 2009 στην Ολλανδία, εξηγεί πού αποσκοπεί η ηλεκτρονική πλατφόρμα New Diaspora που δημιούργησε. Μια καταγραφή, σε πραγματικό χρόνο, του κύματος της μετανάστευσης, που στα χρόνια του Μνημονίου γίνεται τσουνάμι. Ο κύριος αφηγηματικός άξονας του New Diaspora αποτελείται από μια σειρά διαδικτυακών ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία του ίδιου, αλλά παράλληλα είναι και μια ανοιχτή κοινότητα, όπου οι Ελληνες του εξωτερικού μπορούν να μοιραστούν συναισθήματα, καταστάσεις και απόψεις, από οπουδήποτε κι αν βρίσκονται. Καταγράφοντας τις μαρτυρίες τους σε βίντεο, στέλνοντας φωτογραφίες, γράφοντας άρθρα και προτείνοντας ιδέες.
Προ κρίσης
«Εγώ έφυγα προ κρίσης. Τα τελευταία χρόνια άρχισα να παρατηρώ όλη αυτή τη διαρροή δυναμικού, όλων αυτών των νέων και ικανών ανθρώπων που φεύγουν από την Ελλάδα ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Πρέπει να το καταγράψω, σκέφτηκα», λέει ο κ. Σταμπουλόπουλος στον «Ε.Τ.» και συνεχίζει: «Συνάντησα και συναντώ άπειρους ανθρώπους, διασκορπισμένους σε όλο τον κόσμο. Οι περισσότεροι αισθάνονται πως δεν έχουν φωνή. Γι’ αυτό υπάρχει και η παράλληλη δράση I cannot vote, μια πρωτοβουλία για να έχουν δικαίωμα ψήφου οι Ελληνες του εξωτερικού». Μέχρι στιγμής η σειρά των ντοκιμαντέρ είναι με υλικό μόνο Ελλήνων που ζουν στην Ολλανδία. Για να γίνουν γυρίσματα με περισσότερους Ελληνες σε περισσότερα μέρη στηρίζονται στη μικροχρηματοδότηση (crowfunding), δηλαδή όποιος θέλει συνεισφέρει. ■
REUTERS
Των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο γαλαξία
Επειδή φύγαμε, δεν σημαίνει πως η Ελλάδα δεν μας αφορά. Δεν είμαστε απόντες Νίκος Σταμπουλόπουλος σκηνοθέτης που ζει στην Ολλανδία
Οι ιστορίες τους Γιατί φεύγει κάποιος; Εχει προσαρμοστεί; Πώς τους αντιμετωπίζουν; Πώς περνάνε οι πρώτες νύχτες στα ξένα; Θα γυρίσουν πίσω; Αυτές είναι κάποιες από τις ιστορίες τους.
«Η μισή ζωή στην Αθήνα κι ένα κομμάτι εδώ» «[Στριφογυρίζω. Ανοίγω τα μάτια μου. Ονειρεύομαι. Ξυπνάω. Απογοητεύομαι. Η μισή ζωή στην Αθήνα κι ένα κομμάτι εδώ. Εδώ πού;… ] […Ονειρο θα είναι μάλλον. Θα ξυπνήσουμε. Προς το παρόν, ξυπνάω με ένα μικρό αλλά δυνατό espresso, κάνω χειρονομίες όταν μιλάω και η προφορά μου πολλές φορές γίνεται τραγουδιστή και παιχνιδιάρα. Μετακινούμαι με ποδήλατο, δηλαδή ανασαίνω λίγο πριν από κάθε προορισμό, ξεφορτώνω το μυαλό
μου και το γεμίζω με πράσινες και μπλε εικόνες. Εχει πράσινο, ξέρετε, εδώ. Καλά είναι. Μου λείπει η θάλασσα αλλά και το ποτάμι έχει μια ιστορία να διηγηθεί, ίσως και χίλιες, μπορεί και αμέτρητες… Θα καταλήξουν στη θάλασσα και αυτές. Ολα κύκλος είναι, δεν φοβάμαι…] […Πέφτω να κοιμηθώ. Θα ακούσω Βαμβακάρη και θα τυλιχτώ στους καπνούς. Νόστιμο, τρελό, μικρό μου…]»
Μαρία, Τορίνο
«Δεν επιστρέφω, ούτε χωρίς κρίση» «Είμαι ο Βαγγέλης και μετακόμισα στην Κύπρο τον Μάιο του 2009. Αν και μιλάμε την ίδια γλώσσα και μοιραζόμαστε (σχεδόν) την ίδια Ιστορία με τους Κύπριους, έχουμε διαφορετικές “αναμνήσεις” και σίγουρα διαφορετικές απόψεις για τη ζωή. Δεν είμαι ακριβώς ξένος εδώ, αλλά ούτε θα γίνω ποτέ
ένας από αυτούς. Αυτά που με κρατάνε είναι η σύντροφός μου, η μηχανή μου, η κυπριακή φύση και οι φυσικές ομορφιές. Δεν σκέφτηκα ποτέ να επιστρέψω στην Αθήνα ακόμη κι αν φύγει η “κρίση” διότι θα εξακολουθεί να ζει στις ψυχές των ανθρώπων». Βαγγέλης, Κύπρος
«Ρωτούν συνέχεια για την Ελλάδα» «Είναι τόσο σύνηθες φαινόμενο πια, εάν είσαι Ελληνας, οι ξένοι να σε ρωτούν αμέσως μετά “Τι κάνεις; Πώς είναι η κατάσταση στην Ελλάδα;”. Ενα απόγευμα, λοιπόν, σε μια βόλτα με μια Δανή φιλενάδα μου, συζητούσαμε για τις απεργίες και της μίλησα για μισθούς μηνών που δεν έχουν πληρωθεί. Αυτή, κοιτώντας με γεμάτη
έκπληξη λες και προσγειώθηκα από το πουθενά μπροστά της, με ρώτησε: “Καλά, πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι;”. Εχουμε συνηθίσει τέτοιες καταστάσεις πια, έχουν γίνει η καθημερινότητά μας και δεν σκεφτόμαστε και εμείς… πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Πώς τα βγάζουν πέρα πια οι ελληνικές οικογένειες;».
«Νιώθω πως ανήκω σε νομαδική φυλή» «[Σε ηλικία 30 ετών, έχω ζήσει στην Αθήνα, στη Λευκωσία, στην Πάτρα, στο Μόναχο, στο Λονδίνο και τώρα ζω και εργάζομαι στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας. Νιώθω πως ανήκω σε μια νομαδική φυλή του 21ου αιώνα και κατάγομαι από μια οικογένεια που ακολούθησε παρόμοια βήματα πολύ πριν τη νέα χιλιετία…] [...Αλλά, τι είναι το “σπίτι” μας; Πώς μπορούμε να
το ορίσουμε; Εξαρτάται από τους ανθρώπους, τη γεωγραφία, την παράδοση, τη θρησκεία, τη γλώσσα;...] […Τελικά, ποιος είναι ο ορισμός του “σπιτιού” μας; Δεν είμαι σίγουρη πού άκουσα το παρακάτω, αλλά αυτός ο ορισμός μού αρέσει πιο πολύ. Σπίτι. Ουσιαστικό: Βρίσκεται μέσα στο μυαλό μας]».
Ερια, Αδελαΐδα
Εύη, Δανία