Ze eindigde als zevende in de WK-finale van de honderd meter horden in Londen. Dat betekende sporthistorie voor Nederland. Nooit eerder wist een Nederlandse atlete überhaupt een finale op dat WK-onderdeel te bereiken. De prestatie bewees de steile prestatiecurve voor de 22-jarige Nadine Visser. In de Engelse hoofdstad wist ze bovendien haar beste WK-prestatie op de zevenkamp te verbeteren, ook daarin eindigde ze als zevende. Nog geen tien jaar geleden was zij woonachtig inhet Westfriese Hoogkarspel en begon ze aan de atletieksport, bij SAV in Grootebroek. Nu is ze, in het kielzog van Dafne Schippers, het grootste atletiektalent van Nederland. Welke stappen heeft de meerkampster en hordenloopspecialist gezet om haar talent zo snel tot wasdom te laten komen?
Rustig werpt ze haar blik op de iPad in de Arnhemhal op het nationale atletenwalhalla in Papendal. Ze is nog maar net terug uit Taiwan, waar de Universiade, de WK voor studenten, op het programma stond. Na de succesvol verlopen wereldkampioenschappen atletiek in Londen was dat het afsluitende restje van het seizoen. Nu tijd voor andere dingen, waaronder haar studie gezondheid en maatschappij. Schijnbaar voelt Visser zich thuis op het nationale sportcomplex. Ze kent de mensen, ze kent de omgeving. Voor gasten haalt Visser een kop koffie. Vijf jaar geleden gooide ze plotsklaps veel dingen om in haar leven, ingezet door de topsportambities. “Vanaf 2011 ben ik in de weekenden al gaan trainen op Papendal, in samenwerking met Bart Bennema. Hij is nu nog steeds mijn coach. Een jaar later ben ik ook daadwerkelijk verhuisd naar deze omgeving.”
78
SNELLE STAPPEN
De snelle omschakeling van toen is symbolisch voor de snelheid waarmee ze de top van de mondiale atletiek bestijgt. Binnen een tijdsbestek van vier jaar maakte ze de stap van beginneling in Grootebroek tot nationaal atletiektalent. Tussenstappen werden door Visser gezet bij atletiekclub Nea de Volharding in Purmerend en de regionale atletiekselecties in Amsterdam. Voor de overgang naar Papendal won ze al tweemaal goud op de jeugdvariant van de Olympisch Spelen, het EYOF (European Youth Olympic Festival, red), in het Turkse Trabzon. Op haar geliefde honderd meter horden en op de vier keer honderd meter estafette. “Ja het ging inderdaad allemaal heel snel. Eigenlijk ging mijn ontwikkeling als vanzelf. Ik haalde veel plezier uit mijn sport, vanaf het begin al.”