Portfolio Nathalie De Neve Gent, Belgium ° 23/03/1982
nathaliedeneve.wixsite.com/thehumangarden
“Nature is the way to go� Uitstap Noordzee met OKAN Leerkracht Nederlands en creatief atelier
Procesbegeleider - VIA EDUCATIE Intercultureel parcours Met drie topvoorstellingen over en door mensen die het debat over interculturaliteit op een hoogtepunt brengen, wil VIA EDUCATIE - het EIF project van Wonderwijs - uitnodigen tot reflectie en dialoog over inburgeraars. Het intercultureel parcours biedt een antwoord op de vraag van partners en stakeholders naar de leefwereld en specifieke noden van inburgeraars. Naast de klassieke vormingen en werkgroepen wil het project VIA EDUCATIE hieraan tegemoet komen door een parcours van drie interculturele voorstellingen gekoppeld aan verdiepende nagesprekken. Op 16 november 2010 gingen ze van start met de Vlaams/Turkse kaskraker TURQUAZE. Nathalie De Neve, procesbegeleider en organisator van het intercultureel parcours brengt verslag uit.
Met een mooie groep van om en bij de 35 mensen laten we het verhaal van de Turks/Gentse Timur en de blonde Sarah binnensijpelen. “Liefde in tijden van vooroordelen.” Een intieme prent, levensechte personages, prachtige beelden en muziek. We zijn nog filmdronken als de sympathieke regisseur Kadir Balci de zaal binnenstapt en met een enthousiast applaus wordt onthaald. Walter van de StudioSkoop stelt hem voor en vertelt fier dat Kadir jarenlang voor hen gewerkt heeft toen hij nog studeerde in het KASK. Tijdens ons interview wordt meteen duidelijk dat Kadir een babbelaar is, met inhoud! De mensen hangen aan zijn lippen, zeker de dames. Als ik hem vraag of hij een boodschap heeft willen steken in de film zegt Kadir resoluut neen. Hij heeft met zijn film niemand willen overtuigen van een bepaald standpunt. Eerder wou hij voorbij de tegenstelling Turks/Vlaams een geïntegreerde film maken dan het expliciet te willen hebben over de problemen van integratie. Dat vindt hij voorbijgestreefd, dat hebben we allemaal al genoeg gehoord. “Het is tijd geworden om dingen te maken waarin de mix tussen culturen gewoon de realiteit is”, aldus Kadir. Het verhaal van Turquaze ligt dicht bij het levensverhaal van Kadir. Vandaar de realistische kleuren en het vele filmen met de handcamera. Hoewel Kadir niet ontkent moeilijkheden te ondervinden met zijn dubbele identiteit, is hij een ongelooflijke optimist. Met een gevoelige blik in zijn ogen vertelt hij voorzichtig hoe hij voelt dat de wereld aan het veranderen is. Het project VIA EDUCATIE is een van de vele mooie initiatieven die daaraan wil meebouwen. We ronden het interview af met enkele vragen uit het publiek en nadien de uitnodiging van Kadir om in het café nog wat na te praten. Het is bijna middernacht eer ik naar huis terugkeer. Blij met de vele complimenten die ik horen waaien heb. Een supermooie film die tot nadenken stemt, een interessant verdiepend interview, een versterkt lerend netwerk,… kortom een geslaagde avond voor het project Via Educatie! Bedankt aan iedereen! Meer weten over het intercultureel parcours of VIA EDUCATIE?
Neem contact op met Nathalie de Neve, procesbegeleider (BRON: Website Wonderwijs 2010)
“Kunst in nieuwe contexten” Radio URGENT Interview
Kunst kan de wereld redden Engagez-vous! Interview Dirk De Wachter
Kunst in de wachtruimte Meeting & kunstworkshops
Artistiek Spreekuur Museum Dr. Guislain Gespreksmoderator
Copywriter
Portraits by Serge Anton Limited Canvas Edition for Couleur Locale De Belgisch-Franse kunstenaar Serge Anton woont en werkt in Brussel. Hij begon als persfotograaf maar tegenwoordig vind je hem overal ter wereld als bekende multidisciplinaire kunstfotograaf. Serge Anton werkt internationaal voor werelds grootste mode en interieur ontwerpers en won vele prijzen. De collectie portretten vormen een reflectie van zijn vele reizen naar EthiopiĂŤ, Tanzania, Thailand, Marokko en Egypte. Wij vinden zijn werk fantastisch. De monochrome prints van Serge Anton zijn er in monumentale grootte en brengen zo de Afrikaanse atmosfeer helemaal binnen in een interieur. De mensen in deze portretten hebben allen een uniek karakter. Ze kijken je recht in de ogen, confronterend en doortastend. Ze geven een gevoel van verbondenheid en sereniteit. Couleur Locale brengt een gelimiteerde canvas editie uit in duotone afdruk, verkrijgbaar in drie formaten. De prints zijn van hoge kwaliteit, zeer sterk en krasvrij. Feel inspired by people, travel and art.
2.
Presentator theaterstukken CC Sint-Niklaas CC Belgica
INLEIDING ‘GIF’
Beste mensen, Ik wil graag eerst mezelf even voorstellen. Mijn naam is Nathalie De Neve en ik ben cultuurwetenschapper van opleiding. Ik geef les en ben daarnaast bezig met spelen, schrijven en regisseren voor theater. Ik start deze inleiding met een citaat van actrice Elsie De Brauw: “Kunst gaat over schoonheid, zingeving en ontroering. Dat zou in het leven toch onmisbaar moeten zijn.” In tijden waarin cultuur als een bedreigde diersoort moet zien te overleven, ben ik altijd blij om onder mensen te zijn die beseffen hoe belangrijk deze elementen zijn. Schoonheid, zingeving en ontroering. Het stuk dat jullie straks gaan zien is getiteld ‘Gif’. Ik zal jullie trachten iets meer te vertellen over het verhaal, de schrijfster, de regisseur, de acteurs en tenslotte over de vorm en speelstijl. Lot Vekemans Ik begin met de schrijfster, Lot Vekemans. Voor haar is theater een uitnodiging tot een gesprek. Niet een letterlijk gesprek, maar een uitwisseling tussen mensen die iets staan
te doen en mensen die zitten te luisteren. Zij wil het gevoel opwekken dat je het ergens met elkaar over hebt gehad als je een voorstelling hebt gezien. Haar teksten gaan eigenlijk altijd over mensen die zich moeten verhouden tot het lot, tot iets wat groter is dan henzelf, tot iets wat zij niet zelf hebben uitgekozen. Vaak de dood, maar ook andere dingen. De geschiedenis neemt een wending en jij moet daarbinnen een nieuw pad zien te bepalen. Daarvoor zijn er verschillende manieren. Er is geen recept om het lot aan je wil aan te passen. Het lot is er juist om je een andere kant van het leven te laten zien. Het lot is onvoorspelbaar. Lot Vekemans wil graag dat mensen zien dat er voor een vraagstuk niet slechts één oplossing mogelijk is. Zij heeft zelfs een eigen stichting MAM, wat staat voor: Meerdere Antwoorden Mogelijk. Op die manier wil zij aantonen dat er meerdere manieren zijn om met iets om te gaan. Een breder perspectief: er zijn ook andere werkelijkheden naast de jouwe. Theater is voor haar niet zozeer spiegel, maar een raam waardoor je kan kijken om te zien wat voor werkelijkheden er nog meer zijn. ‘Gif’ werd meermaals bekroond vanuit diverse hoeken. In 2010 wint Lot Vekemans de Taalunie Toneelschrijfprijs met haar tekst. Deze prijs wordt elk jaar uitgereikt aan een schrijver van een oorspronkelijk Nederlandstalig toneelstuk. ‘Gif’ is de korte en krachtige titel van de dialoog die werd geschreven voor NTGent. Ik schets even kort het verhaal: Tien jaar na hun scheiding ontmoeten een man en een vrouw elkaar voor het eerst weer, op de plaats waar hun enige kind begraven ligt. Hij woont in Frankrijk en heeft er een nieuw leven opgebouwd, zij is blijven wonen in hun huis en kan de gedachte aan een nieuw leven niet verdragen. De reden voor hun samenkomst is een brief waarin de herbegrafenis van hun kind wordt aangekondigd omdat er gif in de bodem is gevonden. Tijdens de paar uren die ze samen hebben, tasten ze elkaar af en proberen hun geschiedenis weer op elkaar te leggen. Maar terwijl zij op zoek is naar iemand om samen op te gaan in het verleden, zoekt hij naar iemand die hem zegt dat het goed is om een punt te zetten achter het verleden. Steeds meer blijkt hoe het gestorven kind hun beider levens vergiftigd heeft. In hartverscheurende scènes tasten de man en vrouw elkaar af en proberen ze tot elkaar te komen en hun gedeelde geschiedenis, hun eenzaamheid, hun pijn om het verlies van hun zoon en van elkaar te delen. Allebei zijn ze verscheurd door dat verdriet, maar slagen ze er niet in om samen te rouwen. Ze zijn elkaar kwijtgeraakt in het geven van een plek aan hun pijn en verdriet. Wrang genoeg is de kwetsuur die hen uit elkaar gedreven heeft, ook wat hen voor altijd verbindt, omdat ze de enigen zijn die elkaar in hun rouw ooit kunnen begrijpen. Het getuigt van gerijpt schrijverschap een dergelijke thematiek zo geloofwaardig en invoelbaar te maken zonder te vervallen in beschouwing. Gif geeft blijk van een groot gevoel voor psychologie en voor subtekst: Lot Vekemans weet tot de kern van de pijn door te dringen en de complexe emotionaliteit van de personages naar boven te halen. Bij een dergelijk onderwerp ligt het gevaar van melodrama en sentimentaliteit op de loer, maar de schrijfster weet dit glansrijk te omzeilen. Het is knap hoe alle randen van het verdriet verkend worden en alles uit de situatie gehaald wordt wat er in zit. Gif gaat hierbij over veel meer dan alleen het verdriet van deze twee mensen, het gaat over de mogelijke manieren waarop mensen omgaan met wat hen overkomt in het leven. In die zin is de tekst in alle treurigstemmende uitzichtloosheid zelfs hoopgevend en troostrijk. Gif is bondig en trefzeker van taal, en de dialogen zijn fenomenaal en messcherp. Geen kans wordt hierbij onbenut gelaten om de tegenspeler te raken en vast te zetten. Het is
geweldig materiaal voor acteurs en zonder twijfel een heerlijke tekst om te spelen. Gif is een intense dialoog over twee mensen, die 'eerst een kind verloren hebben, toen zichzelf en toen elkaar'. Eerder schreef Lot Vekemans ‘Zus van’, eveneens gespeeld door Elsie de Brauw, over Ismene, de ‘vergeten’ zus van de antieke heldin Antigone. Ook Gif gaat over mensen die proberen te leven met ‘wat er niet is en wel had moeten zijn’. Lot Vekemans oordeelt niet over haar personages, maar dringt diep door in het menselijk tekort. Haar stuk is een dans van de onvolmaaktheid, een intense dialoog tussen twee mensen die blijven zoeken naar dat ene woord, die ene beweging waarin het verleden tot rust zou kunnen komen. ‘Gif’ was eveneens winnaar van de Toneelkijkersprijs Theater aan het Spui in Den Haag. Maar ook actrice Elsie de Brauw wint de prestigieuze Theo d'Or prijs 2011 voor haar rol in Gif. Elsie De Brauw won deze belangrijke Nederlandse theateronderscheiding al eens in 2006 voor haar aandeel in Opening Night. De jury loofde dit keer de manier waarop ze met minimale middelen een diepe essentiële ontroering teweeg weet te brengen. Door haar schijnbaar moeiteloze tekstbeheersing, waaraan grote technische vaardigheden ten grondslag liggen, wordt zij de verpersoonlijking van het verdriet. Zonder dat zij of de voorstelling ook maar een seconde melodramatisch worden. Het grootste compliment is misschien wel dat zij vergeleken wordt met een Griekse tragédienne. Het persoonlijke leven van Elsie De Brauw heeft ook enkele tragedies gekend. Op haar 15de overleed haar moeder en enige tijd later haar beste vriendin. Beiden aan een dodelijk ongeluk. Zelf zegt ze hierover dat dit haar leven enorm bepaald heeft. Ze moest al heel vroeg beslissen hoe zij het leven zag. Ze kan zich nu nog steeds verbazen over de zorgeloosheid van haar kinderen, terwijl zij dat echt niet kon op die leeftijd. Ze leefde naar eigen zeggen in een ‘mist’. De pijn en het verdriet zijn intussen een deel van haar geworden, maar dit zorgt ook voor verbondenheid met iets groots. Het toneelspelen heeft haar op het goede spoor gezet. Daar mag, en moet je zelfs verdriet laten zien. Toneel was voor haar heel lang de enige plek waar ze niets hoefde wegstoppen. Ze heeft ontzettend veel last van de alledaagsheid van leven en snapt niet hoe mensen dat allemaal fluitend voor elkaar krijgen. In de theaterwereld voelt ze zich thuis omdat men daar zo met de essentie van het leven bezig is. In de dagdagelijkse realiteit moet men zo vaak doen alsof dat andere niet bestaat. Steven Van Watermeulen speelt de man in ‘Gif’. Hij studeerde aan het Conservatorium van Antwerpen en werkte met regisseurs als Guy Cassiers, Johan Simons, Ivo van Hove, Christoph Marthaler en Dora van der Groen. Voor zijn rol in De Wespenfabriek van het RO Theater kreeg hij de Louis d'Or. Steven Van Watermeulen is tevens regisseur en auteur. Hij geeft toneelles aan de toneelacademie in Maastricht en behoort sinds 2005 tot het vast ensemble van NTGent. De regisseur van ‘Gif’ is de alom geprezen Johan Simons. Actrice Elsie De Brauw is zijn echtgenote. Van 2005 tot 2010 was Johan Simons artistiek leider van NTGent. Sinds 2010/2011 is hij intendant van de Münchner Kammerspiele. Simons’ voorstellingen oogsten in het buitenland veel lof en reizen met succes in Duitsen Engelstalige versies door Europa en de Engelstalige landen daarbuiten. Simons ontwikkelt met zijn acteurs een kenmerkende speelstijl: hier en nu, vanuit een toestand, met een autonome fysieke beweging van het personage. Zijn voorstellingen kenmerken zich door een tekstzegging die getuigt van een sterk ontwikkeld muzikaal inzicht. Ook in ‘Gif’ zal dit duidelijk zijn. Steve Dugardin is de contratenor die in ‘Gif’ de muziek van Dowland opvoert. Muziek van deze componist, wiens bekendste werk niet toevallig ‘Flow my tears’ heet, valt als een
louterend deken over de voorstelling en maakt haar helemaal af. Om af te sluiten zou ik graag nog iets zeggen over de vormelijke keuzes en speelstijlen in deze voorstelling. Theater kijken is het leven een prisma voorhouden en elke kleurschakering die de lichtbreking veroorzaakt bestuderen. Die schakering is essentieel, anders kan je beter thuis het origineel aanschouwen. Te midden van alle mogelijke kleuren moet de dood van een kind de donkerste tint zijn. Een man en een vrouw ontmoeten elkaar opnieuw, tien jaar na de dood van hun zoon. Ze treffen elkaar op een houten tribune met zeteltjes. De kloof tussen haar koppige stagnatie in het verleden en zijn moeizame worsteling naar een toekomst doet elk gesprek vastlopen. Gemeenplaatsen als ‘Je bent niets veranderd’ zijn zo herkenbaar dat ze banaal aandoen. Interessanter is hun lichaamstaal: haar springerige zenuwachtigheid, zijn stroeve ongemak, hun aftastende dans op de tribune, waarbij ze steeds ver van, boven of onder elkaar gaan zitten. Zij drijft hem met sarcastische schuldinductie uiteindelijk zo ver dat hij weg gaat, zoals hij dat tien jaar geleden al deed. Een storm breekt los en de tribune draait als een in cirkels tollende gedachtegang. Een lied over geloof weerklinkt. Contratenor Steve Dugardin zingt en draait de tribune tot ze exact zo staat als voorheen. Toch is alles anders. De regen heeft zijn louterende effect niet gemist, want deze keer komt hij terug. Hij legt een mantel over hen beide. Eindelijk kunnen ze praten, hun verdriet delen. Regisseur Johan Simons verheft het soms te herkenbare realisme van Vekemans’ tekst tot een universele abstractie. Hij doet dat op vertrouwde wijze: met een kale scenografie, vervreemdend koud zaallicht en een expressieve acteursregie. Die regie is de dragende kracht van Gif. De acteurs balanceren tussen expressiviteit en pathetiek maar slagen erin aan de juiste zijde te blijven. Uiteindelijk bevat de confrontatie van beider lijden een belangrijk inzicht. Het leven is niet maakbaar, maar de manier waarop we met lijden omgaan is dat wel. Een troostrijke gedachte. Slot: Bij deze is onze tijd bijna om. Een inleiding hoeft ook niet eindeloos te duren. Een inleiding mag niet alles prijsgeven, integendeel. Belangrijkste wat u nu nog te doen staat is een openheid creëren. Alle ballast van de afgelopen week van u afschudden, alle zogenaamde realiteit opzijschuiven en ruimte maken voor iets anders. Openstaan voor de ervaring, openstaan voor het andere dat op u kan afkomen, het onvoorspelbare, hetgeen u nog niet weet. Ik dank u.
David vzw: Kunst als vorm van zorg Brainstorm & denktank David vzw
Stadsmagazine Cityzine Interviewer & copywriter
Interview Phillip Van den Bossche, curator Beaufort CITYZINE 16 juni 2009 Phillip Van den Bossche werd begin 2007 benoemd tot directeur-conservator van het PMMK, het Provinciaal Museum voor Moderne Kunst te Oostende en het PMCP, Museum Constant Permeke te Jabbeke. Tegelijk werd hij aangesteld tot curator van “Beaufort 03”, de derde editie van de triënnale voor hedendaagse kunst aan zee. ‘Beaufort Outside’ stelt drie kunstwerken per kustgemeente tentoon. Maar liefst 30 kunstenaars uit alle hoeken van de wereld hebben gespeeld met de thema’s van geschiedenis en erfgoed aan de Belgische kust. ‘Beaufort Inside’ is te zien in Muzee in Oostende en is getiteld: “Herinneringen. Kunstenaars aan de Belgische kust van 1830 tot 1958.”
Spiegel U volgt Willy Van den Bussche op, de geestelijke vader van ‘Beaufort’. Wat vond u van de twee vorige edities? Phillip Van den Bossche: ‘Ik vind het basisconcept van “Beaufort” een perfect gegeven: hedendaagse kunst naar buiten brengen, langs de kust, op het strand, in de duinen. Ook mensen die puur toevallig een kunstwerk kunnen ontmoeten vind ik fantastisch.’ Wat is volgens u de rol van kunst in de samenleving en waarom is een project als ‘Beaufort’ belangrijk? Van den Bossche: ‘Kunstenaars laten ons op een andere manier naar de werkelijkheid kijken en kunnen ons confronteren. “Beaufort” laat ons daarenboven ook plekken langs de kust herontdekken en laat ons de omgeving net op een andere manier bekijken. Het gaat om kijken, dat is wat beeldende kunsten ons laten doen. Ze tonen niet echt een spiegel, maar laten ons achter de spiegel kijken. In een spiegel zie je steeds een projectie, je ziet wat je wil zien. Maar achter de spiegel kan je de mogelijkheid creëren om de werkelijkheid sterker als werkelijkheid te ervaren.’ Hoe kiest u de kunstenaars die deelnemen? Van den Bossche: ‘We hebben doelbewust gekozen voor kunstenaars van verschillende generaties en uit allerlei landen. Ook willen we een platform bieden aan jonge Belgische kunstenaars om hen voor het eerst in een internationale context te plaatsen en om hen de kans te bieden een werk op grote schaal te maken. Daarnaast ben ik gaan zoeken naar
kunstenaars die in hun persoonlijke oeuvre al bezig zijn met onze thema’s erfgoed en geschiedenis.’
Controverse ‘Beaufort’ is er voor een breed publiek. Moet kunst volgens u toegankelijk en hapklaar zijn? Van den Bossche: ‘Neen, zeker niet. Als je “Beaufort” gaat bekijken zie je onmiddellijk dat het een soort inspanning vraagt, maar die heeft alleen te maken met kijken. Ik denk dat de hedendaagse beeldende kunst een van de meest open en toegankelijke kunstvormen is. Het laagdrempelige aan “Beaufort” is dat je de werken tegenkomt op het strand. Het strand is misschien wel een van de enige echte openbare plekken die er nog zijn... Het speciale aan “Beaufort” is dat er kunstwerken staan op een moment dat je ’t niet verwacht. Als gezin of onder vrienden zal je er misschien toch even over praten en dan is al gebeurd wat een kunstenaar wil. Je hebt gekeken naar iets en je hebt het verder afgemaakt in je hoofd. Een kunstwerk is pas af op het moment dat iemand ernaar kijkt.’ Dat doet me denken aan de discussies die ontstaan zijn in Blankenberge rond de Poolse kunstenaar Kusmirowski, die met zijn imitatie van een Pools krothuis het contrast met de mooie huizen in de kuststad wou beklemtonen. Van den Bossche: ‘Kusmirowski is een kunstenaar die altijd een soort fictie creëert. Hij maakt heel nauwkeurig dingen na, maar met andere materialen. Hier heeft hij eigenlijk een gevel uit de jaren ‘20, ’30 gerecreëerd. Hij wil ons laten zien dat geschiedenis altijd iets is dat we zelf verzinnen. Geschiedenis is een projectie, geen vaststaand iets. We kijken naar de geschiedenis met de ogen van nu. Het uitgangspunt van de controverse in Blankenberge is dat het geen kunstwerk zou zijn. En juist door dat te zeggen hebben ze het karakter van het kunstwerk alleen maar versterkt.’ U was dus eigenlijk blij met de controverse? Van den Bossche: ‘Dat zou misschien te ver gaan want ik vind het belangrijk om in dialoog te gaan met het bestuur van de kuststeden. Maar ik was wel blij dat een dag nadat deze discussie in de krant stond, een groot boeket bloemen voor de deur van ’t kunstwerk lag met een kaartje van een aantal bewoners uit Blankenberge dat ze het wel goed vonden! (lacht) Heel deze controverse toont eigenlijk aan hoe kunst discussies oproept bij de samenleving, één van de belangrijkste functies van hedendaagse kunst. Het moet niet altijd esthetisch mooi zijn. Het werk van Daniel Buren op het strand van De Haan is dan weer een sterk poëtisch werk, wat ook een heel legitieme functie is van kunst.’
Kosmopolitisch U hebt 11 jaar in Nederland gewoond en gewerkt. Merkt u een verschil met België qua openheid tot hedendaagse kunst? Van den Bossche: ‘Ik denk dat er in Nederland een langere traditie is met kunst in de publieke ruimte en ook met vormgeving. Ze zijn veel bewuster bezig met het landschap, urbanisatie, ruimtelijke ordening. Men mag natuurlijk niet in clichés vervallen, maar de charme van België is dat alles hier kan. Iedereen mag hier echt het verschil maken, mag zijn eigen gevel in ’t geel schilderen naast een rode of een fermette naast een modern gebouw zetten. Dat toont hoe Belgen misschien ook meer kunstliefhebbers zijn. Hier in Vlaanderen wonen er ook veel privéverzamelaars in tegenstelling tot in Nederland.’ Wat vind u van de ruimtelijke ordening aan de Belgische kust? Van den Bossche: ‘De standaardmening is natuurlijk “teveel gebouwen”, maar de Franse architect Le Corbusier droomde meer dan 100 jaar geleden van wat hier aan de Belgische kust onbewust is ontstaan: een lijnstad met hoge flatgebouwen. Dat is ook een heel democratisch principe want in elk flatgebouw heeft iedereen hetzelfde fantastische zicht op de zee. Anderzijds is het wel jammer dat er ook veel villa’s uit de jaren ’20 en ‘30 verdwenen zijn omdat er nooit een deftig erfgoedbeleid is geweest.’ Hoe vindt u het om in Oostende te werken? Van den Bossche: ‘Ik woon en werk hier zeer graag. Oostende is de enige echte ‘stad’ aan zee, een plek met een cultureel dynamisch leven, het hele jaar door. Ik hou van die levendigheid. Ik denk ook dat er maar drie echte steden zijn in België, namelijk Oostende, Brussel en Luik.’
Ach kom! En Gent en Antwerpen dan? Van den Bossche: (lacht) ‘Ja, ik heb in Gent gewoond hoor, maar… In Oostende heb ik het gevoel dat ik echt in een wereld zit. Die stad heeft iets kosmopolitisch en dat heb ik ook in Brussel en in Luik. Het zijn steden met een visie op wat een stad zou moeten zijn, met grote lanen en brede straten. In Gent voel ik me in een heel aangename omgeving, maar minder in iets stedelijks, iets dat wringt en uitdaagt. Lelijkheid kan ervoor zorgen dat de mooie kanten meer benadrukt worden. Ik woon niet graag in een openluchtmuseum. Ik heb ook in Amsterdam gewoond, een stad die je echt omarmt, waar je alle dagen terrasjes kan doen, zeer prettig en leuk, maar dodelijk voor de creativiteit.’ Door Nathalie De Neve (2009)
Abstracte kunst in BelgiĂŤ Presentatie & rondleiding
Dansexpressie Do. 20 jun. 19:30 - 20:30 nathaliedeneve@yahoo.com
Wat? Dansexpressie is een manier om vanuit beweging energie te laten stromen. We starten met een milde opwarming en gaan van daaruit over naar begeleide improvisatie-oefeningen. We bewegen doorheen de ruimte, we gaan snel of traag, stil of luid. Het lichaam warmt op en heeft deugd van de beweging. Door onszelf uit te drukken via beweging gaan we over tot persoonlijke dansmoves. We voelen ons steeds vrijer in ons lichaam waardoor we zowel fysiek als geestelijk meer openheid ervaren. Bewegen is leuk en dat zal je in dansexpressie zeker kunnen ervaren! Voor wie? Voor iedereen die zin heeft om te bewegen. Zowel beginners als gevorderden zijn welkom! Wie ben ik? Ik ben Nathalie De Neve en ben al sinds mijn kindertijd gepassioneerd door dans. Ik volgde klassiek ballet en hedendaagse dans aan de kunstacademie en behaalde mijn diploma met grote onderscheiding. Hierna bleef ik mij verdiepen in allerlei dansvormen, van capoeira tot improvisatiedans, dance-hall en dansexpressie. Ik hou enorm van vinyasa yoga aangezien deze ‘flow’ volgens mij veel linken kent met dans. Mijn visie is dat iedereen kan dansen, elk op zijn of haar manier. Ik richtte ‘The Human Garden’ op, van waaruit ik workshops en coaching geef. nathaliedeneve.wixsite.com/thehumangarden
Koffies De Draak Interne & externe communicatie
Samenwerken?
+32 (0) 478 94 27 22 nathaliedeneve@yahoo.com