ź r ó d ł o : w w w . p i x a b ay . c o m
nego domu, nie zapytały, jak mam na imię, ale podeszły do mnie i uściskały jako najdroższą przyjaciółkę. I taką też się stałam, tak jak reszta moich sióstr. Rodziców traktowały jak swoich własnych, mówiły do nich „mamo”, „tato”. Gdy pewnego wieczoru zapytały mamę: „Ile masz córek?”, zaprzeczyły jej odpowiedzi. Odparły, że już nie ma ich czterech, ale sześć, ponieważ one już w tym momencie uważają się za jej córki. Przyjmując się do rodziny, z góry zapowiedziały, że w 2018 roku przyjadą na święta oraz na wesela moich sióstr (tutaj data nieznana). Stały się moimi siostrami przez to, że przełamały bariery, które my, Polacy, często stawiamy obcokrajowcom. U nich tego nie ma. Zakonnice z Botswany cieszyły się każdą chwilą, do każdego podchodziły i przytulały, nie w sposób nachalny, ale wyrażający szacunek i miłość. Msza święta w ich obecności była pełna śpiewu i wielbienia Boga. Biskup, który z nimi przyjechał, o nic nie pytał, po prostu podszedł i uściskał całą rodzinę, błogosławiąc jej. Siostry z zapartym tchem zwiedzały nasze miasteczko i pobliskie okolice. Bardzo zasmakowała im polska kuchnia i zapragnęły tu wrócić, nie bacząc na koszty, które będą musiały ponieść. Chwila pożegnania była bardzo trudna, zarówno dla mojej rodziny, jak i dla nich. Po wieczornej modlitwie, podczas której siostry modliły się za każdego członka rodziny indywidualnie, nadeszła chwila udania się na spoczynek. Wtedy jedna z nich rozpłakała się, żal jej było opuszczać progi naszego domu, ale wiedziała, że cel podróży się zbliża i że już za kilka godzin przybędzie do Krakowa, aby celebrować ŚDM. Nie wyjeżdżała z pustymi rękami. Od mojej rodziny siostrzyczki otrzymały koszulki z napisem „Polska” oraz przypinki. Same, korzystając z okazji, że dla nich Polska jest jednym z krajów, w którym można zakupić wszystko po niskich cenach, wyjechały do Botswany z nowymi telefonami, tabletem, torebką i 2 parami butów (jedne na obcasie, ponieważ się błyszczały i były przepiękne).
[ 66 ]