Ścieżka jak Warszawska ścieżka po praskiej stronie Wisły liczy dziś niemal 10 kilometrów długości i mierzy ponad metr szerokości. Ciągnie się od mostu Grota-Roweckiego do mostu Łazienkowskiego. Na lewym brzegu trwa budowa eleganckich bulwarów, których koszt budowy jest szacowany na 120 milionów złotych. A praska ścieżka kosztowała zaledwie 120 tysięcy złotych, ma zwyczajną piaskową nawierzchnię i prowadzi przez gęsto porośnięty brzeg, zaskakujący w centrum dużego miasta. Chociaż wzdłuż ścieżki powstają kolejne atrakcje – plaże, place zabaw, kluby – największą wartością tej nadbrzeżnej przestrzeni pozostaje naturalny i nieformalny charakter. Ścieżka plażowa. Ścieżce towarzyszą
piaszczyste plaże. Na wysokości zoo działa plaża praska z leżakami, prysznicami, polem do gry w siatkówkę i bule. U podnóża Stadionu Narodowego znajduje się Plaża Stadion nazywana swojsko Poniatówką, której tra-
dycje sięgają dwudziestolecia międzywojennego. Południowy kraniec ścieżki wyznacza najbardziej dzika, ukryta pośród krzewów i drzew Plaża Saska.
Ścieżka hipsterska. Ścieżka łączy niezwykle popularne latem sezonowe kluby. Na tej trasie znajduje się La Playa – letni bar pod tekstylnym zadaszeniem oferujący atrakcje sportowe za dnia, a wieczorem zmieniający się w parkiet z didżejami. Położony w sąsiedztwie Stadionu Narodowego pawilon plażowy przez warszawiaków nazywany jest supertoaletą. Projekt obiektu powstał w wyniku konkursu dla studentów i młodych architektów Sanitec-Koło. Pełni funkcję nie tylko szaletu, ale przede wszystkim kawiarni i przestrzeni rekreacyjnej. Złośliwa nazwa odwołuje się do pierwotnej funkcji i wysokich kosztów, jakie pociągnęła za sobą inwestycja położona tak blisko nurtu rzeki. Kolejne kontenerowe struktury to Temat Rzeka i Saski Brzeg. Ofertę rozrywkową uzupełniają kluby lewobrzeżne. Ścieżka przyrodnicza. Ścieżka to żywa
ilustracja z podręcznika. Przedstawia trzy strefy nadrzeczne. Najbliżej koryta są piaszczyste albo trawiaste brzegi. Następnie są wierzby – pas krzewów na skraju lasu i otwartej przestrzeni plaż, gdzie mieszkają
między innymi bobry. Krzaki są przycinane co trzy lata, żeby nie tamowały wody, kiedy stan Wisły jest wysoki. Ale to trzeba robić uważnie, by kolejna strefa – wyżej położony las łęgowy – nie ulegała przewietrzeniu i wysuszeniu. W tym spójnym ekosystemie nawet komary i meszki są niezbędne, bo stanowią pożywienie dla żyjących na łęgach ptaków. Ścieżka sportowa. Ścieżka została
przygotowana specjalnie dla spacerowiczów i biegaczy, którym służy przez cały rok. Korzystają z niej też rowerzyści, na szczęście raczej rekreacyjni, bo szybkościowcy wybierają utwardzoną ścieżkę rowerową wzdłuż Wybrzeża Helskiego. W Wiśle na razie nie można pływać wpław, ale za plażą na Saskiej Kępie działają dwa baseny. Ścieżka nie zamiera nawet zimą, wtedy przygotowywane są tam trasy dla biegówek. Ścieżka strategiczna. Ścieżka – inwesty-
cja skromna i nie od razu doceniana – okazała się katalizatorem dla pozytywnych zmian wzdłuż całej warszawskiej Wisły. Przez wiele dziesięcioleci toczyła się dyskusja dotycząca tego, czy ważniejsze jest sprowadzenie nad Wisłę miejskiego życia, czy też zachowanie jej naturalnego, a miejscami dzikiego charakteru. Wszystko wskazuje na to, iż udało się pogodzić oba te, pozornie sprzeczne, dążenia.
wszystkie fot. w art. m. piwowarski
Marlena Happach