| l i t er at u u rgids | Meu l en hof f boek er ij
50
Karin Overmars
Villa Betty Wanneer ik terugdenk aan mijn tijd in Villa Betty, en dat doe ik vaak, kom ik altijd uit bij dit moment. Voor mijn gevoel was ik die avond, waarop Adèle en ik het ommetje maakten, voor het laatst mezelf. Met ‘mezelf’ bedoel ik degene die ik daarvoor dacht te zijn – degene die onlangs haar moeder had verloren, maar die gebeurtenis had, hoe verdrietig ook, mijn wezen niet aangetast. Ik was gewoon mezelf gebleven. Mijn verdrietige zelf, mijn enigszins verloren zelf of hoe je het ook wilt noemen, maar wat ik bedoel is dat ik onder die nieuwe laag van emoties nog steeds dezelfde persoon was. Degene die ik kende en die ik zeventien jaar lang was geweest. Villa Betty zou mij voorgoed veranderen in iemand anders. Niet omdat ik me ten opzichte van de Beauforts beter – leuker, intelligenter, beschaafder – voordeed dan ik was, al zal ik niet ontkennen dat ik dat probeerde, maar wie zou dat niet hebben gedaan? Ik kwam in een vreemde omgeving terecht; ik wilde erbij horen, deel uitmaken van hun clan. Het was een onschuldig toneelspel, meer niet. Ook de manier waarop de Beauforts mij behandelden had er weinig mee te maken. Het was de omgeving die mij veranderde. Het was de onderstroom van alles wat om mij heen gebeurde, van wat er gezegd werd of verzwegen, zonder dat ik het in de gaten had. Ik had niets in de gaten; ik wist niet waar ik op moest letten. Dat is niet helemaal waar. Al tijdens mijn eerste ontmoeting met de Beauforts, op het tuinfeest, was er een vreemd moment geweest. Ik sloeg de familie van een afstandje gade. Ze stonden bij elkaar op het bordes, gehuld in hun witte zomerkleren. Hoewel ze op dat moment onbereikbaar ver weg leken, werd ik ook getroffen door een onverklaarbaar gevoel van herkenning. Ik had deze mensen nooit eerder gezien, en toch wist ik wie ze waren. Ze hoorden