29
Δεν προδικάζω τίποτα. Να ξέρεις, πάντως, εγώ έμεινα· κι όσο ευχάριστη έκπληξη ήταν η ετοιμότητα του νεαρού οδηγού, που ξαφνικά δεν έκανε στάσεις μέχρι που τους παρέδωσε στα ξένια χέρια των τροχήλατων μαυροφορεμένων κάπου στην Αχαρνών, άλλο τόσο δυσάρεστη και εξηγήσιμη είναι η ανάμνηση ενός λεωφορείου γεμάτου ανθρώπους, με διάχυτη τη μυρωδιά του φόβου από την εύκολη, αδέξια βία τριών υπανθρώπων, τη στιγμή που οι υπόλοιποι επιβάτες φτάναμε και περισσεύαμε για να τους πατήσουμε χάμω σαν σκουλήκια.
Αν ήσουν κι εσύ εκεί, διαβάτη μου, μη νιώθεις άσχημα. Γιατί ίσως κι εσύ να αναγνωρίζεις τη βία που αναδεύεται μέσα σου, νωχελικά αλυσοδεμένη κάτω από τα εύθραυστα φτιασίδια του πολιτισμού, που προσποιούμαστε ότι μας έβγαλαν από τις σπηλιές. Ισως κι εσύ να βρέθηκες κυνηγημένος στα Εξάρχεια -από μια φυλή που θυμάται τη γενεσιουργό βία των μακρινών προγόνων μας, δίχως να μπορεί να κατανοήσει την αληθινή της χρησιμότητα- κι η ανάμνηση μιας μάχης που δεν είχες ελπίδα να κερδίσεις, απέναντι σε εκείνους που δεν ήταν καν εχθροί σου, να κάνει τα μέλη σου βαριά. Ισως αυτή η πόλη να μην είναι ο δικός σου κόσμος και ίσως μια μέρα να δεις τις λεπτές ραφές που τη συγκρατούν. Τότε θ’ ανοίξουν, χύνοντας παντού άπλετη σκόνη και θα δεις ότι όλα δεν είναι τίποτε περισσότερο από σχήματα στην άμμο.
Πες μου, μήπως κι εσύ βλέπεις την πόλη με τα δικά μου μάτια, όπως ο γέρος τη γριά του σ’ εκείνο το παλιό παραμύθι από την Κίμωλο; Σου έτυχε ποτέ να περπατάς από τον σταθμό του Μεταξουργείου στην Αχιλλέως κι η πράσινη πορτούλα στο 48 να είναι μισάνοιχτη, τα κόκκινα φωτάκια αναμμένα; Εριξες μια κλεφτή ματιά; Θυμάσαι τι είδες ή νόμισες πως είδες, ή είναι η ανάμνησή σου ένα αυθόρμητο χαμόγελο, όταν διάβασες στην τελευταία κάθετη το όνομα του Αντιλόχου, γιατί ήξερες πως, όπου ο γοργόφτερος Αχιλλέας, από κοντά κι ο άψεγος Αντίλοχος, είτε μπροστά στης Τροίας τα τείχη, είτε στον άχαρο τον Αδη; Γέλασες όταν βρήκες μια παραμυθού να μένει στη Μενελάου κι άλλη μια στη Διοχάρους, αρχινώντας ύστερα να ψάχνεις αν κάθε αφηγητής μένει σε δρόμο που ’ναι σημάδι για την τέχνη του; Μην κουράζεσαι, ξέρω πως δεν είναι έτσι, ακόμα κι εγώ, που κάποτε ήμουν καλύτερος άνθρωπος κι η αθώα τρέλα δεν δίσταζε να ζωγραφίζει θαύματα και έξω από το κοιμισμένο μου μυαλό, μπροστά στα ξύπνια μάτια μου.
Μα δεν πειράζει. Αλλωστε, όλα όσα μας συμβαίνουν, μόλις περάσει η στιγμή τους, είναι απλά ιστορίες, τίποτα περισσότερο μα και τίποτα λιγότερο. Ξέρεις, όλες οι ιστορίες είναι ψέματα και όλες λένε την αλήθεια - αυτό τώρα δα δεν είναι δικό μου, από αλλού το έκλεψα, μα κι εκείνη από αλλού το έχει κλέψει. Τέτοιοι κλέφτες να ήμασταν όλοι -κι εγώ κι εσύ κι η ανθρωπότητα ολάκερη, διαβάτη μου-, γιατί ούτε μια ιστορία δεν μας ανήκει και έτσι είναι όλες δικές μας.
Ο Ανδρέας Μιχαηλίδης είναι μεταφραστής και συγγραφέας, με συμμετοχή στο συλλογικό έργο «Ελληνικά Εγκλήματα 4» (εκδ. Καστανιώτη).
15 -21.02. 2013