202/299
Adil Giray'ın dediklerine bir türlü inanmak istemiyor, onun Perihan'a karşı olan sevgisinin ve kendine olan nefretinin derecesini çok iyi hissediyordu. Seven ve kıskanan bir kadın edasıyla onu yukarıdan aşağı şöyle bir süzdükten sonra: "Hayır şehzadem! Benim bu duruma katlanmam çok zor. Ya benim olursun, ya da kara toprağın. Üzerimize bir felaket çökmüş, sonuna kadar hükmünü verecek. Beni irademe hâkim sanma. Yüreğimi ve benliğimi o kadar büyük bir kuvvet kaplamış ki, anlatamam. Aşk denilen bu kuvvet bana ne isterse yaptırıyor. Kendi isteğimle ve kendi ayağımla cehenneme atılmak elimden gelir, ama seni başka bir kadının koynunda görmeye, hatta böyle bir şeyi düşünmeye bile asla katlanamam. Aşk krizlerim dayanılmaz bir hale geldi. İkimiz de can taşıyoruz. Hem sana kıyarım, hem kendime kıyarım. Hiç olmazsa kader, insanoğlunun en son ortak döşeği olan kara toprakta bizi birleştirir... Düşün taşın! Yaşamaktaki doyulmaz lezzeti aklına getir! Herkesin dünyaya bir kere geldiğini unutma! Düşün de bana kesin bir cevap ver! Sana yarına kadar mühlet veriyorum! Yarın gece yine konuşuruz." diye söylenerek odadan çıktı ve defolup gitti. Adil Giray, bu lanet belanın önemini tamamen anlamıştı. İçinde kan yerine şehvet alevleri dolaşan bu azgın kadın, nefsi ve şehveti için can almaktan bir an bile tereddüt etmeyecekti. Gerçi Adil Giray gibi yüksek bir şahsiyet için yaşamın bir önemi yoktu. Onun bütün endişesi, bütün üzüntüsü, kendi yüzünden, sevgili Perihan'ın başına bir bela gelmesiydi. İşte sadece bu belayı önleyememesi ihtimali kendisini çıldırtıyordu. Bu soylu gencin gözünde ölümün bir tek önemi varsa, o da, esir yaşamaktan çok daha iyi ve basit olmasıydı. Hatta Perihan'ın ayrılığı, ölümden bin kat daha güç, daha şiddetli olduğu halde, onu bile gönlüne zorla kabul ettirebilirdi. Ama o zavallı masum kızı, düşürdüğü tehlikeden kurtaramadığı için kendini suçlu buluyor ve affedemiyordu. Böylece hareketsiz, delirmiş gibi kızgın ve işkenceli dakikalar geçirdi. Sonra kendi kendine: