Boyalı Parklar Kent parkları, (son dönemlerde açılanların tüm garipliklerine rağmen) özellikle toprağa basamadan büyüyen çocuklar ve topraktan kopmuş yetişkinlerin bir arada yaşamaya çalıştığı şehirler içindeki doğal alan ihtiyacını karşılayan mekânlar hâline geldiler. Özellikle bu son dönemlerde büyük alanlara kurularak büyük törenlerle, şaşayla açılan–kent dışı–kent parklarının mobilyaları, mimarisi, şehrin içindeki konumlandırılması gibi tartışmalar bir yana, gece olduğunda bu parkların ışık saçan uzay gemilerine dönüşmeleri en ortak özellikleri olsa gerek. bıraktığını da hatırlarsanız geçen aylarda Küf Project, Kuğulu Alt Geçidi’ne astığı pisuarla tamamlamıştı. Freni patlamışçasına giden, gittikçe kimliksizleşen Ankara’nın, soluk-silik, insansız kentleşmesine, her yeni “yatırım”la biçimsizleşen bu şehre karşı rahatsız çocukların eylemi; alışmış olma hâlinin verdiği tepkisizliğin karşısında, alışamamayı dile getirdi. Bir benzetmeden çok daha fazlası olan bu eylemin sahibi rahatsız çocuklara, gece boyacısı kahramanımın da katılmış olmasını diledim. (Bu eylemi belli, anlamı belli olan alt geçitteki pisuarın, kolluk kuvvetlerinin bomba imha ekibi tarafından patlatılarak “ortadan kaldırılmasının”, bir Aziz Nesin hikâyesine veya güncele uymak gerekirse, bir durum komedisine ilham verecek düzeyde olan müdahalesini de takdire şayan bulduğumu belirtmeden geçemeyeceğim, hakkını teslim etmek gerek.)
Yıllarca şehirlerdeki çimenlere basması yasaklanarak büyümüş, uzaktan da olsa yeşile olan hasretini gidermeye çalışmış bir kuşak için ota-böceğe yabancılaşmak kuşkusuz beklenen bir sonuçtu. Bu sonucun en çılgın görünümlerinin ise bugünün kent parklarında, özellikle geceleri daha da belirgin hâliyle ortaya çıktığını söylemek çok da yanlış olmaz sanırım. Doğanın doğallığını yetersiz bulan anlayışla çimenlere, süs ağaçlarına dayatılmış yeşil mi yeşil (!), allı, morlu, renkli ışıklarla büründüğü gerçekdışılığı görünce aklıma özellikle bahar zamanlarında, özel günlerde, kır kahvelerinin veya evlerinin bahçelerindeki ağaç dalları arasına sıra sıra asılan renkli ampuller gelir. Çimenlerin basmakla tükenmediği doğaya artık dönemesek de, insan eliyle yapılmış şehirlerin her türlü şekilsizliğine, evrilerek uyum sağlamak en azından hâlâ doğamızın bir parçası. Belki de çocukluğunu bu bahçelerin samimi ışıklarının altında yaşamış insanlar, bugünün şehirlerinde ışık saçan parkların içinde hâlâ çimenlere basmanın korkusuyla ve kamaşan gözleriyle gezerken, içinde bulundukları âlemin kendi doğaları olduğuna da sorgusuz inanmış görünüyorlar.
13