znaczy tyle, co rozgraniczać, separować, izolować. To zdaje się potwierdzać te domysły, ale to tylko jedna z możliwości i taką pozostanie – milknie, a na jej twarzy rozkwita uśmiech. – Nadszedł już czas. Czas? Na co? – Czas na wyjście stąd. Nie! Jeszcze nie skończyliśmy poznawać tego obrazu. Nie chcę się żegnać. – Nigdy nie da się odkryć czegoś do końca, to niemożliwe. Poza tym nigdy nie powinno się tego robić – rzuca gwałtownie. – Chcesz, by niedopowiedzenia przestały istnieć? Im większe nienasycenie w tobie pozostanie, tym bardziej niezrównane będzie w twoich oczach to dzieło. Gdzie odnajdziesz urok i tajemniczość, gdy wszystko odkryjesz? Możesz dalej błądzić w labiryncie skojarzeń oraz kolejnych odczytań, ale one będą narastać, potęgować się wzajemnie i coraz mniej oddawać istotę Dziewczynki przy oknie, jeśli zechcesz zrobić to wszystko naraz. Ona zawsze będzie taka, jaka jest teraz – milcząca, zachwycająca w swoim smutku, umykająca jednoznacznościom. To ty się zmienisz, inaczej spojrzysz na nią za parę dni, miesięcy, lat. Odkryjesz w niej coś jeszcze, gdy wtedy zamyślisz się, zadumasz, weźmiesz pod uwagę kolejne okoliczności, podobieństwa w twórczości jej i innych malarzy. Narodzą się w tobie nowe myśli – chodzi. I jeszcze jedno: nie ma mowy o pożegnaniach. Ja zawsze jestem gdzieś w pobliżu. Przejdź się do galerii, otwórz tomik poezji, zanurz się w magii słowa, przejdź ulicami miasta, tam mnie znajdziesz. Zawsze jestem gdzieś w pobliżu. Wystarczy czuć.
OPINIA JURY
Uduchowiony wręcz esej zdradza osobowość o dużej wrażliwości plastycznej, obdarzoną darem umiejętności emocjonalnego spojrzenia na dzieło sztuki. Żałuję, że swego talentu autorka nie wykorzystała do końca w analizie środków malarskich, skupiając się głównie na zagadnieniu koloru, co pozostawia pewien niedosyt… Iwona Mohl
‚
GĘSIE PIÓRO KATEGORIA LICEALNA – I NAGRODA