УПЕЧАТКИ
Михаела Еделински Кнїжка „Размишљам превише”
КАДЗИ ОДХОДЗИ ДУМКА КЕД ПОСТАНЄ ЗАБУТА? - Сиґмунд Фройд Прейґмирне роздумованє (анґ. overthinking) нє ма найяснєйшу и конкретну дефиницию, гоч го велї фаховци у обсягу психолоґиї повязую и патра на ньго як єден од пошлїдкох депресиї, або анксиозносци. Найприблїжнєйше, под поняцом преймирного роздумованя ше подрозумюю репетитивни и нєпродуктивни думки котри водза ґу почежкосцом у приношеню одлукох и витворйованю акцийох. Кнїжка „Размишљам превише” авторки Кристел Петиколен нам толкує през рижни искуства дакус компликованше значенє роздумованя, кельо з фахового и теорийного боку, тельо и зоз животного и практичного. Верим же ше кажде з нас голєм раз почувствовал нєприлапено, або себе поставел питанє „Чи я нормални?”, пре думки котри нарушую вельо того у глави. Кед же можебуц дахто ище вше нє нашол и прилапел (позитивни) одвит на таки питаня, тота кнїжка праве за ньго. През спомнуте дїло перше цо мож почувствовац то прилапеносц и порозуменє же число людзох котри маю бриґу зоз контролованьом своїх думкох наисце вельке, и же страх од нєприлапйованя нє треба же би бул присутни, або голєм же би бул минимални, бо єдине по чим ше розликуєме єдни од других то праве способ на котри кажде з нас будзе реаґовац на тоти исти думки.
10
\\\ МАК 4/2022
У тим дїлу ше за особу котра превельо роздумує гвари же вона надарена, и авторка на детальни способ потолковала прецо єй терминолоґия праве така, а нє даяка иншака. Зоз думками часто приходзи и хиперестезия (прейґмирна чувствительносц), и у першим поглавю мож дознац котри шицко файти хиперестезиї постоя, на котри способ ше вони рефлектую у каждодньовим живоце, у котрей мири вона добра и як то випатра кед ше прейду єй гранїци итд. Шлїдуюце поглавє приповеда о дачим цо нам шицким познате и екстремно є присутне у каждодньовим живоце, а то – стрес.
Кед ше двоїце чи ваша точна и прецизна интуиция случайносц, верце же нє, а кед подумаце же маце моц читац цудзи думки, анї то нє далєко од правди. Хиперемпатия и телепатия поняца котри наисце правдиви и характеристични за людзох котри вельо роздумую, и зоз тим можу наисце почувствовац емоционални становиска людзох коло себе, гоч их анї нє познаю. У поглавю у котрим ше приповеда праве о тим, годни сце пренайсц вельо правдиви искуства людзох котри тоти способносци припознаваю, або нє припознаваю. Дїло „Размишљам превише” указує на тото же кажде з нас окремни, и же цалком нормалне буц на даяки способ „нєнормални”. Найважнєйше же би ше наша окремносц унапрямовала на хасен добра и на хасен нас самих.