edebiyat
Kadın şaşkın şaşkın bana bakıyordu.
‘Hayrola bir şey mi oldu?’ ‘Komşumuz öldü.’ ‘Şu ihtiyar mı?’ ‘Evet’
magrib
Ceketini asarken, umursamadan ‘Ölsün boşver’ dedi. Bu umursamaz tavrıyla askıya ceketini değil, beni asmıştı sanki. Geçip karşıma oturdu. ‘Ölmüşse ölmüş. Ne olmuş ki. İhtiyarlar ölür zaten.’ dedi. Bana ihtiyar olmayı hatırlattığının farkında değildi. Genç genç konuşuyordu, Oysa kendi de kırkını devirmişti. ‘Bu çok farklıydı’ dedim. ‘Gözlerimin önünde oldu. Birde o rahatlığı. O teslim olmuş hali. Beni koskoca bir ölümün anlaşılmaz girdabına soktu. Ölümden hemen kaçabilirdim. Kurtarabilirdim kendimi. O ihtiyar telaşlansa, korksa, çığlık atsa bu kadar içime oturmazdı. Bir insan ölümü nasıl bu kadar rahat karşılayabilir?’ Cebimdeki kağıdı çıkartıp ihtiyarın son cümlelerini sesli sesli okumaya başladım.
‘Namludan fırlayan kurşunun karşısında gibiyim. Ölmem için herşey hazır. Hayatı derleyip toparlayıp kapının eşiğine bıraktım. Yaşanabilecek herşeyden vazgeçtim. Yolumun kısaldığını hatta bitme noktasında olduğunu farkediyorum. Ayaklarımın soğumaya başlamasını bekliyorum. Kalbimi gelebilecek olası düşüncelerden korumak için var gücümle ona hitap etmeye gayret sarfediyorum. Organlarımla kısa kısa vedalaşıyorum. Beni eksiksiz temsil ettiler. Bana ellerinden geldiğince hizmet ettiler. Hiç bir uzvuma kırgın değilim. Gözlerimi göremiyorum. Kulaklarımı, saçlarımı, sırtımı, göremiyorum. Ellerimi saçlarımda dolaştırdım. Zannediyorumki vedalaştığımın farkına varmadılar. ‘
Ellerim zangır zangır titriyordu. Bir bend görevini yerine getiremeye gayret eden göz kapaklarım; yorulmuş, sırılsıklam olmuş, kasılmıştı iyice. Yanaklarımda oluşan dere yataklarını bozup, gözlerimi de elimin tersiyle sildim. Kelimelerde de ihtiyarın rahatlığı yatıyordu.
‘Yumuşacık ipek gibi saçlarım. Doğduğumdan bu yana onlarla beraberim, beni hiç terketmediler. Şu an ayaklarıma dokunabilmem olanaksız. Onun için kıpırdamam hatta biraz eğilmem gerekecek. Onlara damarlarımdan selam gönderip vedalaştım. Bana yetecek kadar bir ömür sürdüm. Şunu da yapsaydım diyebileceğim bir şey nerdeyse kalmadı. Bana verilen kadarıyla yetinmek huzurlu olmamı sağladı.
Etrafımdakilere bakmamaya dikkat etsemde şu adam gözünü gözümden ayırmıyor. Hiç ölen adam görmedi heralde.’
9