Proza
Rzeczywistość zamazywała się w niewierze. Kilka dni później znów ujrzał młódkę i poszedł za nią. Minęli targ, potem składy kupieckie, kościół i ratusz. Zapach ciągnął się za nieznajomą słabo wyczuwalną smugą, mimo to oplątał młodzika pajęczą siecią i za nic nie chciał uwolnić. Otokar wdychał go, wyłapując spośród innych, niczym pies. Gdy przez nieuwagę wpadł na kogoś, usuwał się szybko, garbił i schodził z oczu. Zatracił poczucie czasu. Wieczorem umówił się z wędzarzem, że wpadnie przed południem pomóc przy robocie, tymczasem termin minął i nawet na myśl mu nie przyszło, by dotrzymać słowa. Dziwny głód rozgościł się w podbrzuszu i Otokar czuł, że nie zaspokoi go zwykłym pokarmem. Musiał rozmówić się z nieznajomą, zagadnąć o imię, cokolwiek. Chciał usłyszeć jej głos i z bliska spojrzeć w oczy. Chciał raz jeszcze poczuć znajomą woń. Kiedy znikła w kaplicy, przyczaił się opodal. Niecierpliwił się. Tarł dłoń o dłoń, zaciskał pięści. Układał plany. Nigdy nie miał kobiety. Cała jego śmiałość została w leśnej jamie, daleko stąd. Jak to na przedwiośniu, wieczór zapadł szybko. Zaczął siąpić deszcz. Ulice opustoszały. Nocna straż zabrała się za zapalanie oliwnych lamp. Otokar skrył się pod daszkiem przybudówki. Czyżby przegapił, kiedy dzierlatka wyszła? Nie może być. Nawet na chwilę nie oderwał wzroku od drzwi. A może zatrzymał ją ów natrętny ksiądz? Wszak nie przyszła tam na kazanie. Nie ta pora. Zatem po co? Pomodlić się w ciszy i spokoju? Najprościej byłoby pójść i sprawdzić. Sięgnął za pazuchę i zacisnął dłoń na trzonku noża. Odetchnął głęboko. Ujrzał dziewczynę w chwili, gdy wynurzył się z cienia. Patrzył, jak zaskoczona mżawką przystaje za drzwiami, a za jej plecami pojawia się kapłan, który po krótkiej wymianie zdań znika w świątyni i wraca z opończą. Znów krótko gwarzyli, po czym dziewucha ucałowała dłoń mężczyzny i pobiegła w deszcz, znikając Otokarowi z oczu. Młodzik skoczył za dziewczyną i omal się z nią nie zderzył. 61