1. ΕΛΛΑΔΑ Ως τη στιγμή της αναχώρησης
...Ένιωθα πως ακόμη κι εγώ, αν και δεν τολμούσα ούτε να το διατυπώσω σε λέξεις, είχα βολευτεί σε μια καθημερινότητα που μου προσέφερε όλα όσα ήθελα. Είχα τη σχέση μου, καλούς φίλους, εκδρομές, τη μοτοσυκλέτα μου, το προσωπικό μου συνεργείο, ένα επάγγελμα που μου άρεσε... Θυμάμαι πως εκείνες τις τελευταίες μέρες δίσταζα κάπως να φύγω. Μετά απ’ όσα είχα ήδη ζήσει, δε φανταζόμουν πως θα το ένιωθα ποτέ αυτό. Όλα αυτά, βέβαια, ήταν σκέψεις καταχωνιασμένες στο υποσυνείδητο. Έδωσα ένα συμβολικό χαστούκι στον εαυτό μου για να συνέλθει! «Έι, ξύπνα! Εσύ είσαι αυτός που δεν είναι σίγουρος αν θέλει να φύγει; Τι θέλεις; Να περάσεις τη ζωή σου στην Ελλάδα με μια σίγουρη δουλειά και μια σταθερή ζωή;». Χρησιμοποίησα τη λογική μου, για να παραμερίσω τις αναστολές μου. Ήξερα καλά τι θέλω και γνώριζα τα παιχνίδια αυτά που δημιουργούν οι φοβίες που μας έχουν φυτέψει. Ήμουν σίγουρος πως μόλις θα έβγαινα στον δρόμο, θα ένιωθα και πάλι ότι βρίσκομαι στον παράδεισο! Απλώς ήξερα πως συνέβαινε αυτό που εγώ ο ίδιος έλεγα πάντα στη Χριστίνα: το δυσκολότερο κομμάτι του ταξιδιού είναι μέχρι τη στιγμή που γίνεται το πρώτο βήμα. Από κει και πέρα, δεν κοιτάς πίσω. Ό,τι πρόβλημα προκύψει, θα σκεφτείς πώς να το λύσεις για να συνεχίσεις μπροστά. Γιατί ξέρεις πως εκεί μπροστά είναι ο δρόμος σου... Ήξερα καλά τι ήθελα. Έπρεπε απλώς να διώξω το διαβολάκι απ’ τον ώμο μου, να περάσω τ’ αγκάθια των τελευταίων ημερών, ν’ αφήσω τη βολή μου και να φύγω. Ήμουν σίγουρος πως δε θα το μετάνιωνα. Είχα διαπιστώσει κι απ’ το προηγούμενο ταξίδι μου πως η δυσκολία έγκειται στην αλλαγή του τρόπου ζωής. Τις αλλαγές φοβόμαστε οι περισσότεροι. Όταν κανείς συνηθίσει τον νομαδικό τρόπο ζωής, τότε είναι ακόμη πιο δύσκολο να επιστρέψει σ’ ένα σταθερό τρόπο ζωής κι αυτό το είχα ήδη βιώσει... Έριξα μια τελευταία ματιά στο συνεργείο μου κι έφυγα, με βήματα σταθερά και σίγουρα, χωρίς να κοιτάξω πίσω. Από εκείνη τη στιγμή θα έπρεπε να πορεύομαι μ’ ένα μικρό κουτάκι εργαλεία που είχα στη μοτοσυκλέτα μου. Το συνεργείο μου θα ήταν όποιο σημείο της γης χρειαζόταν... Η ζωή μου δε θα ήταν εύκολη ούτε σίγουρη, αλλά θα ήταν αναμφισβήτητα συναρπαστική!
15