nog onschuldig: 1. de lidstaten mochten een maximaal tekort van 3% van het BBP hebben en indien dat overschreden werd kregen ze een boete opgelegd. 2. De staatsschuld mocht maximaal 60% van het BBP bedragen. 3. De inflatie van een lidstaat mocht maximaal 1% afwijken van het Europees gemiddelde. 4. Het belastingstelsel moest hervormd worden zodat de belastinginning zo goed als inflatie ongevoelig zou zijn. Als er spelregels opgesteld worden is het duidelijk wat wel en niet mag en zal er toch niemand vals spelen om toch te winnen, of om in dit geval te mogen meedoen, of niet? De vrees voor vals spelers werd werkelijkheid: Griekenland bleek met zijn cijfers geknoeid te hebben om te mogen toetreden tot dit “aards paradijs”. En de gevolgen zijn nog steeds voelbaar en zullen dat nog lange tijd blijven. De andere lidstaten van de Europese Unie zullen nog enige tijd blijven opdraaien voor het knap staaltje creatief boekhouden dat Griekenland gehanteerd heeft. Er was niet enkel sprake van valsspelers, uitzonderingen waren ook legio. Om dat te illustreren met een voorbeeld: zo voldeed België gedurende de voorbij 11 jaar niet aan ofwel de norm in verband met de staatsschuld ofwel met de norm in verband met het tekort, of zelfs beide normen werden aan de laars gelapt.
Europese Unie op de maatregelen maakt wou ze toch blijven uitbreiden, tegen beter weten in. Waarschijnlijk hanteerden ze de logica: als je lang genoeg iets negeert lost het zichzelf wel op. Maar dat blijkt dus niet het geval te zijn. Toen kwam de Euro, op 1 januari 2002 juichte iedereen deze monetaire mijlpaal toe, iedereen was verblind door de grootsheid van dit project. Zo een groot project, daar zal toch wel voldoende onderzoek aan vooraf gegaan zijn dus hebben ze toch met alle denkbare risico’s rekening gehouden. De verantwoordelijke politici hebben er rekening mee gehouden, in de zin dat ze de mogelijke problemen negeerden, de Europese Unie en zijn projecten mochten niet falen, dan zou men immers moeten toegeven dat men teveel hooi op zijn of haar vork genomen had. Het grote probleem is dat er wel een zekere vorm van onderliggende regelgeving was voor de lidstaten maar deze werden niet voldoende nageleefd. Er had eerst een degelijk functionerend unitair politiek systeem uitgewerkt en geïmplementeerd moeten worden alvorens de stap te maken naar een monetaire unie.
Dit is hetzelfde als weten dat je brandverzekering bepaalde gevallen niet dekt, maar dat je tegen beter weten in toch je huis in brand steekt, hopende op een luie verzekeringsmaatschappij die de oorzaak negeert en je toch gewoon uitbetaalt. Ooit komt er iemand achter dat er iets niet klopte en Ondanks de uitzonderingen die de dan is het een kwestie om je van de P. 18