fantastisch gehandeld heeft. Zo zei hij: ‘We hebben al meer scholen, hydro-elektrische installaties, ziekenhuizen en snelwegen gebouwd’. Als Nixon over ‘we’ spreekt, heeft hij het over de vorige regering. Hij zegt dat zijn grote voorbeeld Eisenhower is. In zijn toespraak zei hij: ‘Kennedy wil de regering meer geld laten uitgeven dan ik. ik heb becijferd hoeveel zijn programma kost. Dat is minimaal 13,2 miljard dollar per jaar meer en maximaal 18 miljard meer dan we nu uitgeven. Ons programma kost minimaal 4 miljard dollar meer en maximaal 4,9 miljard meer dan we nu uitgeven’ We zullen zien of de blunder gevolgen heeft bij de verkiezingen op 8 november, of dat hij het kan herstellen in de volgende twee televisiedebatten.
Kleur in de Sovjet-Unie Door onze verslaggever Jacob Johnson, 25 september 1960 Arthur Mitchell is de eerste Afro-Amerikaan die in George Balanchine's New York City Ballet danste in november 1955. Hij is net terug uit Moskou van een reis met het balletgezelschap, waar hij de eerste gekleurde balletdanser was om voor een Russisch publiek op te treden. Hoe vond je het om als een Amerikaan in de Sovjet-Unie tijdens de koude oorlog? Het was zo anders: je kon niet even naar binnen of naar buiten lopen. We kregen bijvoorbeeld balletles in het Bolshoi theater en een danseres was haar tas vergeten. Die wilde ze nog even ophalen, maar dan moest er een beveiliger mee. We waren erg zenuwachtig want niemand van ons was ooit in de Sovjet-Unie geweest, behalve onze choreograaf George Balanchine die daar geboren was. En het gerucht ging dat elke Rus, die de Sovjet-Unie ooit had verlaten en weer terugkeerde, in de gevangenis zou worden opgesloten. We waren dus bang dat hem dat ook zou overkomen, maar gelukkig gebeurde dat niet! Het gezelschap had veel succes. Ik had een geweldig succesvolle toer omdat de Russen nog nooit een zwarte man ballet hadden zien dansen. Wat waren de reacties van mensen die jou hadden zien dansen? Het was ongelooflijk! Zodra ik het podium opliep, hoorde ik om me heen ‘Dat is Arthur Mitchell. Dat is Arthur Mitchell.’ Een van mijn grootste voorbeelden was Chabukiani, een Georgische danser. Hij was al met pensioen toentertijd, maar kwam toch terug en danste met mij. Chroesjtsjov vond het wel interessant om met een zwarte man gezien te worden, dus ik werd vaak gevraagd naast hem te komen zitten in de loge. In Moskou zagen ze het balletstuk ‘pas de deux’ van Balanchine, dat is een balletstuk over een blanke vrouw en een zwarte man, als een interpretatie van de ongelijkheid in de Amerikaanse samenleving. Hier in Amerika was de reactie juist tegenovergesteld. Zou je nog een keer terug willen? Er was veel liefde en respect. Als ze je eenmaal een bijzondere danser hebben gezien, vergeten ze je nooit meer. Dans is één van hun favoriete kunstvormen, iedereen lijkt ervan te houden. Ik heb er veel vrienden gemaakt. Dus ja, heel graag!
Op naar de maan Door onze columnist Pete Dickson, 26 mei 1961
Krant Lutsia Kors