vat 74
Vijf dagen
Dimitri De Meester
COLUMN
van roes Uit: Dimi³ ‘s verhalen over zin in ’t leven, in mensen en werk Zijn Blog philozoff.wordpress.com
[ 10 ]
‘Hey Dimi, alles in orde met jou? Moet ik me ongerust maken?’ Las ik op het scherm van mijn gsm. Het was ondertussen al laat op de avond. En ik had net mijn glas bijgeschonken. Ik was tevreden over de Spätburgunder die me die avond gezelschap bood. Elegant met lichte houtrijping. Zalig! Het plaatsen van mijn glas ging me makkelijker af dan het bericht.
W
at bedoelde mijn vriend precies, die duidelijk mijn permissie niet nodig had om ongerust te zijn? ‘Wel,’ schreef hij toen ik mijn verwarring met hem deelde, ‘ik had eerst nog niet door dat je daar alleen was. Nu pas is me dat duidelijk en ik vind dat precies toch wat, nou ja,… vreemd. Hoewel, jou kennende!’ gevolgd door een smiley. Dit was het derde soortgelijk bericht dat ik die dag van vrienden had ontvangen en dan ben ik geneigd om van een patroon te spreken met als thema: ‘Dimi zit alleen in het Zwarte woud en dat vinden we opvallend, om niet te zeggen vreemd, maar ook wel moedig en tof!’
Een wereld van stilte en uitgestrektheid De sneeuw kraakt onder de zolen van mijn bottinnen. Dat doet het al een ganse dag. Ik draai rond en het enige dat ik zie, is sneeuw. In de verte tonen de Zwitserse Alpen ongegeneerd hun grootsheid. Een heel eind verderop zie ik een groepje mensen voorbij skiën. Een beeld van een andere wereld die nu vreemd aandoet: skivakantie met vrienden. Achter
“
mij prikken dennen op grote hoogte de lucht. Hier sta ik dan. In mijn eentje. In de stilte. De stilte die me ondertussen al vier dagen vergezelt. Enkel ’s ochtends en ’s avonds nemen we even afscheid wanneer ik de dag start met eieren te bestellen en afsluit met de ober mijn selectie heerlijk Duits druivensap door te geven. Naast die stilte is er vandaag ook de uitgestrektheid, die ik alleen kan zien door met mijn ogen haar grenzen af te tasten. Even adem ik het landschap in zet dan mijn tocht verder. Zes dagen in het Zwarte Woud. De donkere Tittisee vormt er mijn uitvalbasis. Ik logeer in een hotel waar de vergane glorie voor een aparte charme zorgt. Weinig gasten, behalve in het weekend. En ik zie hen regelmatig kijken wanneer ik met mijn boek en schriftje aanschuif voor het diner. In hun blikken meen ik de vraag te zien passeren: ‘wat is zijn verhaal?’ Ik glimlach vriendelijk terug.
Unieke ervaringen Mijn laatste wandeling. Vandaag een ganse dag samen met de zon die voor licht en warmte zorgt. Meteen vanaf de eerste meters ga
Naast die stilte is er vandaag ook de uitgestrektheid, die ik alleen kan zien door met mijn ogen haar grenzen af te tasten. ik helemaal op in het landschap. De rust die zich ondertussen diep in mij heeft genesteld ervaar ik op die laatste dag als het meest intens. Het lijkt alsof ze elke vezel, elke bloedcel van mijn lijf bedwelmt. Waar het de eerste dagen nog koning onrust was die regeerde, heeft gaandeweg een lichtheid haar plek in mij gevonden. De stilte, rust en lichtheid laten toe. Ze laten veel toe. Dat ik mij op dat moment, die wandeling, die dag, ongekend sterk kan verbinden met mijn omgeving: de bomen, vogels, de bergflanken, het water, etc. Een bijzonder intense beleving die elke poging om haar te beschrijven bij voorbaat onmogelijk maakt. Wanneer ik wat later naar woorden zoek om dit soort ervaringen te vatten, om ze voor mijn hoofd te kunnen duiden of om ze met anderen te kunnen delen, kom ik terecht bij omschrijvingen zoals ‘een diepe ervaring van Flow’, ‘awareness’, ‘zijn’, ‘overgave’, ‘trans-