NIESPOKOJNE NIEBO
6. Dan wysiadł z samolotu na lotnisku w Hamburgu i miał wielką ochotę już w tej samej chwili wracać do Monachium. Sam sobie zadawał pytanie, jak mógł przyjść mu do głowy tak zwariowa ny pomysł, aby odwiedzić Alex w Kampen. Prawdopodobnie popatrzy na niego kompletnie osłupiała, kiedy stanie przed jej drzwiami. „Chciałem po prostu zobaczyć, co u ciebie, bo niepo koiłem się, po tym wszystkim…” Zrobiło mu się gorąco, kiedy wyobraził sobie, jak będzie to mówił, co rusz się jąkając. Wziął taksówkę do Altony i tam wsiadł w ekspres do Wester land. Sezon turystyczny jeszcze się nie rozpoczął i na północ jechało niewielu ludzi. Dan miał cały przedział dla siebie. Zabrał ze sobą kilka książek, ale szybko zauważył, że nie jest w stanie skupić się na czytaniu. Wpatrywał się w krajobraz przesuwający się za oknem i rozmyślał. Będzie musiał powiedzieć Claudine, że chce się z nią roz stać. Ona oczywiście tego nie zrozumie i będzie głęboko urażo na. Ale on kochał Alex, kochał ją tak samo jak pierwszego dnia i nie mógł już dłużej wypierać się tego uczucia. Wróciło tam tej nocy, w hotelu. I nagle nie miało żadnego sensu zachowy wać się tak, jakby z tą kobietą łączyły go tylko przyjaźń i kole żeństwo. Odpychanie i kwestionowanie tego uczucia po prostu już nie było możliwe, tym bardziej że kiedy wyobrażał sobie, jak trzyma Alex w ramionach, nie opierał się na rojeniach. To była dobrze znana mu rzeczywistość. Pamiętał, co czuł, kiedy dotykał jej skóry, warg, włosów. Znał jej zapach, dotyk jej rąk na swoim ciele, wiedział, jak zmieniał się jej głos, kiedy wypo wiadała słowa, których nigdy nie odważyłaby się powiedzieć za dnia. I przez te wszystkie lata nie odważył się przyznać sam przed sobą, jak bardzo nadal jej pożąda. Niczego na świecie nie pragnął tak, jak gładzić i całować jej ciało. Chciał w nią wniknąć 305