STYL ŻYCIA
People and the World
Wszystko zaczęło się blisko 30 lat temu we Włoszech. Carlo Petrini, uważany za ojca założyciela ruchu slow, z pewnością nie sądził, że wywoła tak wielkie trzęsienie ziemi, kiedy w 1986 r. protestował przeciwko otwarciu restauracji McDonald’s przy słynnych Hiszpańskich Schodach w Rzymie. Chciał w ten sposób zwrócić uwagę na to, że fast foody niedługo będą na każdym rogu ulicy, a ze słynnej włoskiej celebracji jedzenia nic już nie zostanie. Tak narodził się ruch Slow Food (powolne jedzenie), a od niego wzięły się kolejne stowarzyszenia, które postulują wyzwolenie z niepotrzebnego pośpiechu. Takie jak choćby slow podróżowanie, które zachęca do zboczenia z drogi polecanej w przewodniku i poznanie prawdziwego życia zwiedzanego kraju. Albo slow rodzicielstwo, w którym nie ma miejsca na bezmyślne wpatrywanie się w telewizor ani granie w gry komputerowe godzinami. Jest za to czas na leżenie na trawie i wpatrywanie się w niebo. Bo slow można być zawsze i wszędzie, a powolność to stan umy-
sary haste soon followed. Slow travel exhorts us to get off the route recommended by the guidebooks and take a look at the real life of the country we are visiting. Slow parenting replaces staring blankly at the TV or endless gaming with lying on the grass and staring at the sky. You can be slow anytime and anywhere as slowness is a state of mind. You don’t have to quit your job, move to the countryside or grow organic vegetables in your garden. So how do you start living a slow life? 37-year-old Marzena Laren from Gdańsk describes herself as an average Polish woman who lives in an apartment block and gets up every day to go to an ordinary job. “I’d been a workaholic for as long as I could remember and then one day I decided that I just couldn’t take the pace any more.” Learning to live slowly has been a process. “I began with breakfast, which I no longer eat so hastily. I also became more assertive, especially at work. I can now say that I won’t do something
Slow Life to pochwała powolności, wyzwolenie z niepotrzebnego pośpiechu. Slow Life praises unhurriedness and aims to liberate us from unnecessary haste. słu. Nie trzeba też wcale rzucać etatu, przenosić się na wieś i uprawiać ekologicznych warzyw w ogródku. Jak więc zacząć żyć slow? 37-letnia Marzena Laren z Gdańska mówi o sobie, że jest przeciętną Polką, która mieszka w bloku i codziennie rano wstaje do zwyczajnej pracy. – Odkąd pamiętam, byłam pracoholiczką, aż pewnego dnia stwierdziłam, że już dłużej nie dam rady tak pędzić. Uczenie się życia powoli było procesem. Zaczęłam od śniadań, nie jem już w pośpiechu. Staram się też być bardziej asertywna, szczególnie w pracy. Umiem powiedzieć, że nie zrobię czegoś natychmiast, bo jeśli ma to być dobre, to potrzebuję czasu – mówi Marzena. W przypadku Carla Honoré otrzeźwienie przyszło, kiedy zapragnął mieć kolekcję 60-sekundowych bajek na dobranoc dla syna, bo czytanie całości wydawało mu się stratą cennego czasu. – Wtedy do mnie dotarło, że chyba coś jest nie tak, skoro chcę przyspieszać najcenniejsze momenty w moim życiu. Od tamtej pory zacząłem zastanawiać się, jak zwolnić, od ponad 10 lat nie noszę zegarka – wspomina Honoré. Ale rewolucję slow w swoim życiu podobno najlepiej rozpocząć od jedzenia. Wędzona domowym sposobem kiełbasa, konfitura ze śliwek z własnego ogrodu,
62
060_KA_11_Styl zyciaSLOW12345.indd 62
13-10-17 18:10