Sıfır: “Oyun Bitti”
Birden, “Dize,” dedi Murat. Yüzünde dalgın bir ifade olmasına rağmen, anlatacaklarına dikkat kesilmişti. “Sana söylemem gereken bir şey var.” Bu ses tonunda sıra dışı bir şeyler olduğunu sezen Dize, adamın gözlerinin içine baktı. “Ne oldu?” Murat gözlerini yumdu. “Zaten yeterince gergindin, bu iş bitene kadar anlatmamak istiyordum
ama artık zamanı geldi.” Boğazını
temizledikten sonra devam etti: “Bu sabah erken saatlerde telefon sesiyle uyandım. Tanımadığım bir adam, Ali’ye kurulan komplo hakkında bir şeyler bildiğini söyledi.” Dize yutkundu. Heyecan, korku, endişe ve ümit vücudunu sarıp sarmalamıştı. “Ve?” diye teşvik etti adamı. “Ve onunla Simit Sarayı’nda buluştuk,” dedi Murat. Gözlerinde keder vardı. “Komplo hakkında pek anlam veremediğim karmaşık birkaç şey söyledikten sonra, önce gözlerinden, sonra ağzından, burnundan ve tüm vücudundan kan fışkırmaya başladı. Kendi kanında boğularak öldü. Onu kurtarmak için hiçbir şey yapamadım. Hiçbir şey!” Dize adamın elini tuttu ve yavaşça sıvazladı. Đri yaş damlaları vardı gözünde; neredeyse kendini salacaktı. “Senin suçun yok,” dedi titrek bir sesle. “Kendine haksızlık etme. Komplocular yine iş başında.” Durakladı. “Peki adam neler söyledi? Belki ben anlayabilirim.” Murat ellerini yumruk yapıp, “Sorun da bu!” diye homurdandı. “Hatırlamıyorum. Simit Sarayı’na gidene kadar her şey açık ve net. Orada aramızda geçen kısa muhabbetten önce yaşadıklarım gayet temiz. Ama
143