Ozancan Demirışık
haberin var mı?” Duruyor. Alev’in yüzüne tekrar bakıyor, nefesi kesiliyor. “ÇOK güzelsin. Nasıl... nasıl oldu?” Alev de Gizem’e doğru üç adım atıyor. Artık birbirilerine hayli yakınlar. “Benimle güzelliği aklında bağdaştıramıyorsun herhalde. Şaşırmadım. Eskiden biçimsiz, küçük bir canavar olduğum düşünülürse... Şişmandım, saçlarım bir şeye benzemiyordu, yüzüm sivilceden geçilmiyordu. Ama ondan da kötüsü, güçsüzdüm.
Annemle
babamın
umursamazlıklarına
hatta
nefretlerine
katlandım; okuldaki ve sokaktaki o insan bozuntularının beni yerin dibine sokmalarına izin verdim. Neden biliyor musun? Çünkü güçsüzdüm. Geçen yıllar bana bir şey öğretti Gizem. Güç, insana çok şey katıyor. Güzellik, şehvet, huzur, para... Ve en önemlisi, seni ezmeye çalışanları paramparça etme fırsatı.” Gizem, sonunun nereye varacağını bilmeden, merak ve kaygıyla dinlemekte. “Yani?” diyor sonunda. “Beni buraya neden çağırdın?” “Artık güçlü olduğumu göstermek için. Artık kimseye muhtaç olmadığımı kanıtlamak için. Hayatımın geri kalan kısmını yalnız geçireceğimi söylemek için. Güç, ölüm getiriyor Gizem. Yalnızlık bahşediyor insana. Ve ben bununla mutluyum. Bana az buçuk düzgün davranan tek insan olduğun için, bilmeye hakkın olduğunu düşündüm. Ölmek gibi bir niyetim yok. Yaşayacağım. Sen ölü mü diri mi olduğumu merak ederken, ben gücümü son zerresine dek kullanarak yaşıyor olacağım.” “Ne demek istiyorsun?” diyor Gizem. Kardeşinin gizemli laflarına bir anlam vermeye çalışsa da başaramadı çünkü. “Dünyayı ele geçirerek tabii.”
111