[ ]
Κωστής Καρπόζηλος
«Διατηρούμε στο απόλυτο την ψυχραιμία μας». Κάθε επιχείρηση και ένα σωματείο. Κάθε σωματείο και μία επιχείρηση. «
Η
υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλί σεων ζήτησε από το υπουργείο Δικαιοσύνης να συστήσει στα Πρωτοδικεία την επιτάχυνση των διαδικασιών σύστασης συνδικαλιστικών οργανώ σεων. Υπολογίζεται ότι στα Πρωτοδικεία εκκρε μούν περίπου εξακόσιες αιτήσεις για τη σύσταση επιχειρησιακών σωματείων.» Η είδηση πέρασε σχεδόν απαρατήρητη στις περισσότερες περιπτώσεις, ως ένα ακόμα επει σόδιο στη μακρά σειρά των εξελίξεων γύρ « ω από τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και τις διαπραγματεύσεις του υπουργείου Εργασίας με τους εκπροσώπους των ελεγκτικών μηχανισμών. Και όμως. Πρόκειται για μια είδηση ιδιαίτερης σημασίας, που περιγράφει τη ριζική τροποποί ηση των εργασιακών σχέσεων σε εκατοντάδες επιχειρήσεις και ταυτόχρονα προοικονομεί την περαιτέρω αποδιάρθρωση του ταλαιπωρημέ νου συνδικαλιστικού κινήματος. Η ταυτόχρονη ίδρυση εκατοντάδων νέων σωματείων αποτελεί προϊόν της νέας εργατικής νομοθεσίας, η οποία επιτρέπει και ενθαρρύνει την υπογραφή συμβά σεων μεταξύ επιχειρήσεων και επιχειρησιακών σωματείων, με στόχο τη συμπίεση του κόστους εργασίας προς όφελος της ανταγωνιστικότη τας της ελληνικής οικονομίας. Οι πρωτοβουλίες της υπουργού Εργασίας για την επίσπευση της διαδικασίας αναγνώρισης των επιχειρησιακών σωματείων επιβεβαιώνουν ότι η εμφάνισή τους εγγράφεται στους κοινούς σχεδιασμούς της κυ βέρνησης και των εργοδοτικών ενώσεων. Οι διαδικασίες συγκρότησης των νέων ερ γατικών σωματείων είναι κάτι παραπάνω από νομότυπες. Πίσω όμως από την επιφάνεια των νομικών διαδικασιών κρύβεται ένας γενικευμέ νος εκβιασμός, όπου η υπογραφή επιχειρησι ακής σύμβασης προβάλλεται ως ο μοναδικός τρόπος για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας. Στην αλυσίδα αυτή, η ίδρυση επιχειρησιακού σωματείου είναι η αναγκαία προϋπόθεση και έτσι οι εργαζόμενοι καλούνται να υπογράψουν
καταστατικά, τα οποία έχουν συνταχθεί από την πλευρά της εργοδοσίας. Το φαινόμενο των εργοδοτικά ελεγχόμενων εργατικών ενώσεων δεν είναι πρωτοφανές. Στον ιδιωτικό τομέα, ιδίως στους δυναμικούς κλάδους των τηλεπικοινωνιών και των τραπεζών, δεκάδες είναι τα παραδείγμα τα σωματείων που λειτουργούν ως προέκταση των κάθε λογής business plan. Η συμμετοχή σε προγράμματα εταιρικής ευθύνης, η οργάνωση ψυχαγωγικών εκδρομών και η κυκλοφορία ση μειωμάτων για την επίτευξη των στόχων της επι χείρησης συνιστούν τις κύριες δραστηριότητες δεκάδων σωματείων, που ορισμένες φορές δεν υπάγονται καν στις υπάρχουσες δομές του ερ γατικού κινήματος. Το παράδειγμα του Σωματείου Union στη Eurobank είναι ενδεικτικό αυτής της πραγματι κότητας. Στο εσωτερικό του κυριαρχεί η παράτα ξη του «ανεξάρτητου και ακηδεμόνευτου συνδι καλισμού» Union, η οποία συγκέντρωσε το 97% των ψηφισάντων στις τελευταίες αρχαιρεσίες. Το ποσοστό της κυριαρχίας της αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν αναλογιστούμε ότι μεταφράζεται σε ψήφους 4.762 εργαζόμενων και στην εκλογή 63 αντιπροσώπων στο συνέδριο της ΟΤΟΕ και 55 στο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας. Ο προσανατολισμός του σωματείου εκφράζεται σε ανακοινώσεις όπως αυτή της συμμετοχής στις απεργιακές συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς του 2010, η οποία καταλήγει: «Οι Τράπεζες στην Ελλάδα είναι ο ισχυρότερος μοχλός ανάπτυξης της Οικονομίας και ο βασικός στυλοβάτης των αναγκών των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Επιχειρούν με δόλο να πλήξουν την αξιοπιστία και την φερεγγυότητα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, γιατί γνωρίζουν ότι είναι το τελευ ταίο “οχυρό”, της ελληνικής άμυνας στους κερ δοσκόπους. Αποσιωπούν το γεγονός του ότι οι ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ στην Ελλάδα είναι ΕΓΓΥΗΜΕΝΕΣ και η κεφαλαιακή επάρκεια του συστήματος ισχυρή, αφού η φύση του Έλληνα ήταν και θα παραμεί