[44]
νεαρού ηγεμόνα του τύπου και του λιμανιού υπενθυμίζει τη λεβεντιά και την ευθυμία των αυτοδημιούργητων προγόνων. Η περσόνα του μεγαλοαστού του 21ου αιώνα αρμενίζει ανεμπόδιστη σε ατραπούς συνάμα υπερμοντέρνες και παραδοσιακές. Η έπαρση, η αγραμματοσύνη, η μέθη της αναγνωρισιμότητας, το καφριλίκι, ο εκ του ασφαλούς (ελέω των ταγμάτων συνοδείας) τσαμπουκάς και η διαπλοκή με το δημόσιο (με τη Νέα Ελληνική Τηλεόραση, τον Εθνικό Οργανισμό Φαρμάκων, τις Νέες Επιχειρησιακές Συμβάσεις, την εκάστοτε Νέα Ελληνική Κυβέρνηση
και ό,τι νεότερο διατίθεται) σκιαγραφούν τη γενεαλογία συγκινητικής ιστορικής συνέπειας που συγχέει τον κροίσο κληρονόμο-ιδιοκτήτη με τον άξεστο, φανατισμένο κοπρίτη. Πρόκειται δε περί σύγχυσης τόσο έντονης ώστε να δοκιμάζεται και η σπουδαγμένη από τους επιγόνους εγελιανή διαλεκτική. Ώστε να μην μπορείς να διακρίνεις τον αφέντη από τον δούλο, τον εκλεκτό από τους κοινούς, τον εργοδότη από τον άνεργο, τον εξευγενισμένο από το θηρίο, τον πρόεδρο από τη μισή ντουζίνα μπράβους που τον «συνεπικουρούν».