[34]
ότι σε καιρούς νηνεμίας, ως προς την αντεπίθεση της εργασίας απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο, το πανεργατικό απεργιακό συλλαλητήριο δίνει την ευκαιρία δημιουργίας τομών και ρήξεων τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο με δημόσια και ιδιωτική εργοδοσία. Δίνει πρόσβαση σε εργαζόμενους που δεν ανήκουν σε σωματεία, είτε γιατί δεν υπάρχουν είτε γιατί δεν το επιθυμούν οι ίδιοι, σε άνεργους και «ελεύθερους» επαγγελματίες να συμμετέχουν έστω σε μία συλλογική στιγμή του εργατικού κινήματος. Η αλήθεια είναι ότι η υλική ζημία του κεφαλαίου και του κράτους από μια μονοήμερη απεργία δεν είναι τόσο μεγάλη. Ωστόσο το γεγονός ότι, παρά τις μη ευνοϊκές συνθήκες και την κρατική καταστολή, η έλευση του κόσμου στα πανεργατικά απεργιακά συλλαλητήρια, έστω και για την τιμή των όπλων, είναι τόσο υψηλή, συγκρινόμενη μάλιστα με την απογοητευτική συνδικαλιστική συμμετοχή, είναι από μόνο του ενθαρρυντικό στοιχείο. Είναι μεν μια σύντομη αντίδραση, ένα στιγμιότυπο, ανάμεσα σε μεγάλα χρονικά διαστήματα κατά τα οποία οι εργατικοί αγώνες είναι αποσπασματικοί, αλλά αυτό το στιγμιότυπο αποτυπώνει μια δυνητικότητα. Οι ενδεχόμενες συνέχειες αυτής της τάσης –αν αυτή η συμμετοχή θα κοπάσει μπροστά στην αδυναμία απεγκλωβισμού από την ακαμψία μιας κεντρικής θεσμικής οργάνωσης του εργατικού κινήματος που δεν προτρέπει την οριζόντια επικοινωνία των συνδικαλιστικών οργανώσεων και τη δημιουργία νέων που θα ανταποκρίνονται στη ρευστή κατάσταση του κόσμου της εργασίας και από την ατομικιστική απαισιοδοξία εν γένει ή θα αναζωπυρωθεί μέσα από την οικοδόμηση μιας συλλογικής συνοχής και συνεκτικότητας που θα ευνοεί τους διαρκείς αγώνες με άμεσα αιτήματα και αξιώσεις ικανοποίησής τους– εξαρτώνται από ένα σύνολο παραγόντων το οποίο προκύπτει τόσο από τον τρόπο χειρισμού της κατάστασης από το πλέγμα εξουσίας όσο και από τη συμβολή των αμυνόμενων. Ίσως, εξαιτίας της αυξανόμενης ανέχειας, ο ατομισμός να διαρρηχθεί για λόγους επιβίωσης και μόνο, όπως έχει ιστορικά συμβεί. Το στοίχημα ωστόσο βρίσκεται στην απόδοση ταξικής και όχι εθνικής διάστασης στα πράγματα, ώστε οι διαμορφού-
μενες συλλογικότητες να χτιστούν σε μια βάση η οποία θα τους δίνει τη δυνατότητα να διακρίνουν τους εαυτούς τους απέναντι στον εργοδότη κάθε βεληνεκούς, να κωφεύουν μπροστά στις σωβινιστικές σειρήνες που ακούγονται από παντού και να διεκδικούν άμεσα και επιθετικά απτά αιτήματα εδώ και τώρα. Το εργατικό κίνημα στη δίνη της κρίσης Χρήστος Καραχοτζίτης, φοιτητής Αναμφίβολα μια γενική απεργία μπορεί να περιγράψει τον «εσωτερικό κόσμο» του εργατικού κινήματος. Το θηρίο βγαίνει από το κλουβί του και πάει να αναμετρηθεί με τους θηριοδαμαστές, τους δεσμώτες του και τον εαυτό του. Παρατηρώντας τις απεργιακές διαδηλώσεις του τελευταίου χρόνου βλέπουμε ότι και αυτές άλλαξαν με τη σειρά τους μαζί με την κατάσταση της εργατικής τάξης. Η γενικευμένη επίθεση στα εργατικά δικαιώματα έφερε σε ορισμένες περιπτώσεις (5 Μάη, 15 Δεκέμβρη, 23 Φλεβάρη) πραγματικά γενικές απεργίες και όχι μαζώξεις λίγων χιλιάδων, και η βίαιη αρπαγή κατακτήσεων του εργατικού κινήματος και η ένταση του αυταρχισμού έφερε τη βία των διαδηλωτών ως άμυνα. Παρά όμως τις εκατοντάδες χιλιάδες των διαδηλωτών, παρά την αντοχή στον χημικό πόλεμο της αστυνομίας, οι πανεργατικές διαδηλώσεις δεν κατάφεραν ακόμη να καθορίσουν το πολιτικό τοπίο, να ανατρέψουν την επίθεση σε βάρος του κόσμου της εργασίας που σήμερα φαίνεται ολοκάθαρα ότι είναι ο από καταβολής σκοπός των κυβερνήσεων, των δικαστηρίων και γενικά του κρατικού μηχανισμού. Βέβαια η σκληρότητα της ζωής και της ταξικής πάλης μας δίδαξαν να μην έχουμε αυταπάτες. Δεν περιμένουμε μια διαδήλωση –όσο μαζική και όσο δυναμική και να είναι– να επιβληθεί στην κυβέρνηση σε καιρούς που ο καπιταλισμός έφαγε τα ψωμιά του και για να κρατηθεί στοχεύει ανθρώπινες σάρκες. Το πρόβλημα είναι ότι, ενώ οι εργαζόμενοι δίνουν ηχηρό παρών στα πανεργατικά συλλαλητήρια, παραμένουν σιωπηλοί τις επόμενες μέρες, δεν μαζικοποιούν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις τους και δεν οργανώνουν οι ίδιοι τις δια