[17]
δηλαδή στα μέτρα μισθολογικών περικοπών, την αναγκαιότητα των οποίων έσπευσαν να αποδεχτούν τα συνδικάτα σε μια επίδειξη συμβιβαστικής διάθεσης και συνδιαχειριστικής υπευθυνότητας, ήταν αυτή που οδήγησε στην ανάδειξη της πολιτικής διάστασης της μεταρρύθμισης του κυβερνήτη του Ουισκόνσιν, Σκοτ Γουόκερ. Οι προβλέψεις του νομοθετήματος περί αφαίρεσης των δικαιωμάτων συλλογικής διαπραγμάτευσης από τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα, σε συνδυασμό με την ετήσια επανεπιβεβαίωση της ιδιό τητας του μέλους από κάθε εργαζόμενο,2 ήταν αυτές που από ένα σημείο και μετά προσέλαβαν διαστάσεις αγώνα ζωής ή θανάτου, και επέτρεψαν στα συνδικάτα να αναδείξουν τις απώτερες επιδιώξεις της μεταρρύθμισης. Φυσικά εκείνο που έστρεψε τα βλέμματα όλων στη συγκεκριμένη πολιτεία δεν ήταν άλλο από τις εντυπωσιακές, για τα αμερικανικά δεδομένα των τελευταίων δεκαετιών, εργατικές κινητοποιήσεις, που μετριούνται σε κλίμακα δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών με πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά μαχητικότητας και ακτιβισμού (με ενδεικτικότερη την πολυήμερη κατάληψη του τοπικού Καπιτωλίου).3 2. Δηλαδή τη μετάβαση από ένα καθεστώς αυτόματης συμμετοχής στο συνδικάτο, εκτός εάν ζητηθεί εξαίρεση, σε ένα καθεστώς αυτόματης διαγραφής, εκτός εάν επανεπιβεβαιωθεί η συμμετοχή. 3. Η «απόδραση» των Δημοκρατικών της τοπικής Βουλής από την Πολιτεία στο γειτονικό Ιλλινόι, με στόχο το σαμποτάρισμα της διαδικασίας ψήφισης του νομοσχεδίου, λόγω μη απαρτίας, και τη διαφυγή εκτός δικαιοδοσίας των αστυνομικών οργάνων του Ουισκόνσιν (είχε προηγηθεί εντολή του Γουόκερ για βίαιη προσαγωγή τους στο
Οι κινητοποιήσεις όμως δεν εξαντλήθηκαν στην καταγγελτική διάθεση όσων πήραν μέρος σε αυτές. Αντίθετα ο απόηχός τους διαπέρασε σχεδόν κάθε πτυχή της δημόσιας αντιπαράθεσης στις ΗΠΑ γύρω από την ενδεδειγμένη στρατηγική για την επόμενη μέρα: από τη συζήτηση για την πολιτική της δημοσιονομικής πειθαρχίας και των περικοπών μέχρι το ρόλο του εργατικού κινήματος και των επίσημων συνδικαλιστικών του εκφράσεων ιστορικά,4 και από τα όρια της δικαστικής εξουσίας5 μέχρι την ιδιωτικοοικονομική λειτουργία των πανεπιστημίων και τη δυνατότητα των εργαζόμενων σε αυτά (καθηγητών και ερευνητών) να συνδικαλίζονται.6 Και όλα αυτά σε ένα εξαιρετικά πολωμένο κλίμα,7 στον απόηχο
σώμα), προσέδωσε αρκετή δόση «ηθικού πλεονεκτήματος» στην αντιπολίτευση και ανέβασε το θερμόμετρο στα ύψη. 4. Βλ. το άρθρο του ιστορικού William Cronon, «Wiscon sin’s Radical Break», εφ. The New York Times, 22.3.2011. 5. Η δημοσίευση του νόμου, μετά την αμφιλεγόμενη δια δικασία ψήφισής του, μπλοκαρίστηκε προσωρινά από δικαστήριο που έκρινε αντισυνταγματική τη διαδικασία, και τελικά υποχρέωσε σε απόσυρση του νόμου τον κυβερνήτη του Ουισκόνσιν. 6. Ενδεικτικά, βλ. τη συζήτηση μεταξύ του Stanley Fish και του Walter Benn Michaels και τα σχόλια των αναγνωστών, για τον συνδικαλισμό στην ανώτατη εκπαίδευση, «We’re All Badgers Now!», εφ. The New York Times, 21.3.2011. 7. Ενδεικτική του κλίματος είναι και η πρωτοβουλία των Ρεπουμπλικάνων να απαιτήσουν από τα πανεπιστήμια του Ουισκόνσιν και του Μίσιγκαν να τους παραδώσουν την ηλεκτρονική αλληλογραφία του Cronon (ο οποίος στο προαναφερθέν άρθρο του παρομοιάζει τον Γουόκερ με τον γερουσιαστή Μακάρθι, που επίσης εκλεγόταν στο Ουισκόνσιν) και άλλων καθηγητών με ειδίκευση στις εργατικές σπουδές (Labour Studies), ώστε να διαπιστωθεί