Een ander tijdperk diende zich aan. Er kwam in 2011 een Nikon D300 en het hek was van de dam. Veel oefenen, fouten maken, leren, experimenteren en durven. Vooral portretten en eenvoud in belichting. Maar daardoor niet minder magisch, schilderachtig. Monica: ‘Zelf het resultaat creëren. Dat wil ik. Het verbaast me dat het m’n leven zo veranderd heeft en ik er door gegrepen ben. Het zit vaak in de eenvoud. Een meisje gaat op een stoel zitten en kijkt me aan. Op een manier dat het direct klopt. En dan word ik blij. Dan is de foto al goed. Er moet een klik zijn. Mijn enige criticaster is mijn man Erik. Die ziet dan nog ergens iets. Irritant, vaak heeft hij gelijk. Ik heb ook een onscherptefobie. Er moet een verdomd goede reden zijn om een foto onscherp te laten.’ Ze is bescheiden over haar werk,
064
maar intussen vindt ze haar eigen foto’s wel de moeite waard en noemt ze zichzelf fotograaf: ‘Je wilt jezelf constant verbeteren’. Monica werkt vanuit haar eigen studio. ‘Ik zie een ontwikkeling in het gebruik van licht en compositie als ik m’n foto’s vergelijk met die van tien jaar geleden. Ik ben sterk op zoek naar de dubbele betekenis in mijn foto’s. Een foto met een verhaal. Er gaat geen plaat de deur uit waar ik aan twijfel. Je hebt twee typen portretten; een zoals de fotograaf het wil en een foto zoals het model het graag ziet. Het mooiste is als je er samen uitkomt. Een mismatch heb ik tot nu toe nog niet gehad. Het model is tenslotte ook het visitekaartje van je werk.’ Ze is trots dat ze in de Leidse Meelfabriek bij Galerie van Haeften een vaste tentoonstelling heeft.