σημειώσεις/εργασία
Εταιρεία αυτοχείρων τερα από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Οι αριθμοί μιας απροσδιόριστης γαλλικής μιζέριας μοιάζουν πειστικοί. Η ζωή όμως δεν ο τελευταίο εξερχόμενο ερμηνεύεται τόσο απλοϊκά. e-mail της ήταν κοφτό, ψύχραιμο Το 2004 η σιγουριά του Δημοκαι αυστηρό. Σχεδόν ανατριχια- σίου μετατράπηκε σε στυγνή στικό: «Τα κλειδιά του σπιτιού είναι στην τσάντα, πάνω στο γραφείο. Να ταΐσεις τη Φερμούζ (γάτα) και τον Ζεμπουλόν (κουνέλι). Θα έχω και την κάρτα του δωρητή οργάνων μαζί μου, ποτέ δεν ξέρεις αν μου χρειαστεί. Κρυώνω. Je t’ aime, papa». Μετά, άνοιξε το παράθυρο, κρύωσε λίγο ακόμη, γέλασε προς τις υποχρεώσεις της και πήδηξε προς το Μεγάλο Πουθενά. Η Στεφανί, ετών 32, δεν είχε όρεξη να ζήσει. Το μήνυμα εστάλη. Θα μπορούσε να είναι μια μεμονωμένη τραγική ιστορία σε έναν πλανήτη γεμάτο παρόμοιες τέτοιες, αν το παράθυρο που άνοιξε και το γραφείο στο οποίο άφησε την τσάντα δεν ανήκαν σε μια εταιρεία με μια αμφίβολη πρωτιά: France Telecom, η εταιρεία με το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών στην ιστορία των εταιρειών. Υπάρχουν άνθρωποι που ερμηνεύουν τον κόσμο με τους αριθμούς. Αυτοί θα βρουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην αποκρατικοποιημένη εταιρεία επικοινωνιών της Γαλλίας. Διαθέτει 102.000 εργαζομένους. Από αυτούς οι 24 έχουν αυτοκτονήσει τους τελευταίους 18 μήνες. Αλλοι 13 έχουν κάνουν απόπειρα, αλλά είτε δείλιασαν είτε απέτυχαν. Κατά μέσο όρο, 15,3 εργαζόμενοι της εταιρείας κάθε χρόνο πηδάνε από παράθυρα, γέφυρες, γκρεμούς, βάζουν ένα πιστόλι στον κρόταφό φιλελεύθερη πολιτική για τη τους ή παίρνουν περισσότερα χά- France Telecom. Οι μάνατζερ πια από τον Ελβις. Μοιάζει ανα- ανέλαβαν δράση και, με τον κυνιτριχιαστικό, αλλά και πάλι η λο- σμό του αριθμολάγνου ανθρώγιστική έχει άλλη άποψη: ο αριθ- που, άρχισαν τις αλλαγές. Κάμός πλησιάζει τον επίσημο γαλ- ποιοι τεχνικοί βρέθηκαν να σηλικό μέσο όρο. Στους 100.000 κώνουν τηλέφωνα στο τμήμα ανθρώπους στη Γαλλία, οι 14,7 εξυπηρέτησης πελατών. Ορισμέείναι αυτόχειρες. Υπάρχουν και νοι δέχθηκαν πιέσεις για παραίάλλοι αριθμοί: στη Γαλλία ο μέ- τηση. Και όσοι περίσσευαν απλώς σος άνθρωπος παίρνει 29 αντικα- απολύθηκαν. Σύμφωνοι, είναι ταθλιπτικά κάθε χρόνο, περισσό- σκληρός ο κόσμος εκεί έξω. Αλ-
Από τον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο
τ
V | 78
λά γιατί αυτοκτονούν όλοι μαζί, σαν άλλη version του έργου του Τζέφρι Ευγενίδη, «Αυτόχειρες παρθένοι»; Ο ψυχίατρος Νεκτάριος Βουδικλάρης το εξετάζει με την έννοια της μόδας: «Η μίμηση είναι ένα
σημαντικό κίνητρο. Ο άνθρωπος πάντα έψαχνε τρόπους για να ανήκει σε ένα σύνολο. Και παράλληλα ήθελε κάθε πράξη του να είναι ηρωική. Οι αυτόχειρες της France Telecom μπορεί να είχαν προδιάθεση, ούτως ή άλλως. Στο μυαλό τους όμως, ίσως η πράξη τους να ερμηνεύτηκε ως μια μεγάλη θυσία». Η ανισορροπία φλερτάρει με κάθε άνθρωπο. Το ερώτημα είναι αν αξίζει να πεθάνει κανείς για μια δυσμενή μετάθεση. `Η ακόμη και για μια απόλυση. Η Βενετία Κουσία, managing director της εταιρείας παροχής υπηρεσιών ανθρώπινου δυναμι κού Manpower, προσεγγίζει την περίπτωση από άλλη σκοπιά: «Είναι παράδοξο αλλά και ενδεικτικό: οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον πλανήτη είναι οι Μεξικανοί και όσοι έχουν υψηλό βιοτικό επίπεδο ζουν μέσα σε τόσο άγχος που φτάνει στην αυτοκτονία. Από την άλλη, είναι προφανές ότι οι εταιρείες, ενώ διατυμπανίζουν ότι φέρονται σωστά στους υπαλλήλους, μένουν στις φιοριτούρες και προσπερνούν την ουσία. Το ζήτημα είναι πως η πλειονότητα των μεγάλων στελεχών είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν εκπαιδευτεί και πληρώνονται αδρά για να φέρνουν κέρδος και όχι να φέρονται σωστά. Αυτό ίσχυε και μάλλον θα ισχύει. Το θέμα είναι πόσο ρόλο παίζει η δουλειά στη ζωή ΜΙΑ ΓΑΛΛΙΚΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ Στους 100.000 ανθρώπους οι 14,7 αυτοκτονούν. Περίπου όσο το ποσοστό της France Telecom.
Αν αυτοκτονώ επειδή χάνω τη δουλειά μου μάλλον σημαίνει ότι έχω πάρει τη ζωή μου λάθος εξαρχής
μας. Και το ότι αν αυτοκτονώ επειδή χάνω τη δουλειά μου, μάλλον σημαίνει ότι έχω πάρει τη ζωή μου λάθος εξ αρχής…». Η τελευταία ατάκα της Στεφανί, προτού γράψει το τελευταίο e-mail της ζωής της, ήταν το όχι και τόσο πρωτότυπο «μισώ το αφεντικό μου». Σεβαστό, όχι όμως και αρκετό για να δικαιολογήσει την προσγείωσή της σε ένα κρύο πεζοδρόμιο. v 11.09
CARTOONARTS INTERNATIONAL / THE NEW YORK TIMES SYNDICATE
Τι συμβαίνει επιτέλους με το ζήτημα-θρίλερ των εργαζομένων που αυτοκτόνησαν στην αποκρατικοποιημένη France Telecom; Mπορεί μια εργασιακή πολιτική να σκοτώσει;