พญาวานรได้ตัดสินใจทำ�ตามที่คิด ใช้ขาหลังเหยียบยอดมะม่วง ต้นที่ใกล้แม่นำ�้ กระโดดข้ามแม่น้ำ�อันกว้างใหญ่ หาเถาวัลย์มาผูกต่อกัน แล้วผูกกับกอไผ่ ปลายเถาวัลย์ข้างหนึ่งผูกรอบเอว กะประมาณว่ายาว พอกับความกว้างของแม่นำ�้ เถาวัลย์ที่ผูกเอวจะได้คลี่คลายออกผูกยอด มะม่วง ครั้นเสร็จแล้ว เหยียบยอดกอไผ่ โผนตัวเข้าหายอดมะม่วงทันที แต่การคำ�นวณผิดนิดเดียว เถาวัลย์ยาวไม่พอ แต่พอมือพญาวานร จับถึงมะม่วง ก็สิ้นสุดความยาวของเถาวัลย์ พญาวานรจึงบอกให้วานร ทั้งหมดเหยียบหลังของตนแล้วรีบข้ามไป วานรแต่ละตัวทำ�ความเคารพ พญาวานร แล้วเหยียบหลังวิง่ ข้ามแม่น�้ำ อย่างเกรงใจแต่รอ้ นรน เมือ่ วานร ทั้งหลายข้ามฝั่งแล้ว วานรขี้อิจฉารออยู่เป็นตัวสุดท้าย เห็นเป็นโอกาสที่ จะฆ่าพญาวานร เพื่อตนเองจะได้เป็นหัวหน้าฝูงวานรทั้งปวง และด้วย รู้นิสัยความเสียสละของพญาวานรว่าถึงอย่างไรก็ไม่มีวันปล่อยเถาวัลย์ เป็นแน่ จึงสบถออกมาว่า... ชะช้า...ไอ้หน้าโง่ เป็นทีของกูละ กระทืบไอ้ดักดาน มึงตายวายชีวี มึงอยู่กูไม่ใหญ่ ไอ้นุงถิงลิงหน้าโง่
ทำ�อวดโก้เสียสละ ขอชนะมึงสักที ให้ถึงคลานกลายเป็นผี บารมีกูใหญ่โต มึงตายไปกูได้โก้ ตายคาโซ่ห่วงเถาวัลย์
เมื่อสบถดังนี้แล้ว วานรขี้อิจฉาเหยียบยอดต้นมะม่วง แล้วทิ้งตัว ลงบนร่างของพญาวานรในส่วนแห่งกลางสันหลัง เมือ่ ถูกวานรผูม้ รี า่ งใหญ่ กระโดดเหยี ย บกระแทกกลางสั น หลั ง กระดู ก หลั ง ของพญาวานร บริษัทสำ�นักพิมพ์เลี่ยงเชียง
เพียรเพื่อพุทธศาสน์ จำ�กัด 13