M
Mensen die weten dat het afscheid eraan komt. In zijn programma De Reis van Je Leven vraagt Johnny de Mol ze het hemd van het lijf. Het werden – in het bijzijn van vele vrienden – openhartige, persoonlijke en vaak ook emotionele gesprekken. Over hoe verder, over vriendschappen, bucketlijstjes, familie, liefdes. Maar uitbundig gelachen wordt er ook. Want hé, leven doen we ook nog, hè!
DE REIS VAN JE LEVEN „Heftig. Ik kan niet anders zeggen. Daarom wachten we nog even met seizoen twee. Al direct met een nieuwe reeks komen, past niet bij een gevoelig programma als De Reis van Je Leven. Zowel voor de deelnemers als de makers was het een emotionele beleving. Ik kan dit daarom ook niet met iedereen maken. Met Andrea, mijn eindredactrice met wie ik al 15 jaar programma’s maak, kan ik lezen en schrijven. Ze heeft nu net een bevalling achter de rug. Daarom gaan we nog niet op reis. Een programma als dit verdient alle rust, aandacht en liefde. Wat me zo ontzettend frappeerde, was hoe vol leven de deelnemers zitten. Ze hebben stuk voor stuk de verschrikkelijke boodschap te horen gekregen dat ze niet lang meer te leven hebben, maar wat een spirit. Zoals een Marlies, die één bonk leven is en met haar vriendinnen het weekend van haar leven heeft gevierd. Wat heel fijn was om te horen, was dat de reisgenoten die met de deelnemer mee op verrassingsweekend gingen dat deden op basis van wat ze van mij dachten en voelden naar aanleiding van de programma’s die ik maak zoals Project P met kinderen die worden gepest en SynDROOM waarin we de wensen vervullen van mensen met het syndroom van Down. Ik ervaar dat als een groot compliment. Je gaat met elkaar de reis van iemands leven aan. Dat voelt heel bijzonder, want je vraagt heel persoonlijke dingen. De deelnemers uit de eerste reeks van De Reis van Je Leven wilden allemaal iets achterlaten. Voor hun vrienden, hun familie, het maakt niet uit. Dat ik hun doorgeefluik ben, is mooi.”
‘Als ik ooit ziek word, wil ik niet denken: Oh, ik moet dit nog en dat… Nee, nú. ’ 18
LATER... als ik dood ben
Wie is Johnny? Geboren: 12 januari 1979 in Laren als zoon van John de Mol jr. en Willeke Alberti Muziek: als 13-jarige richtte Johnny de rockband Plain Habit op Acteur: speelde o.a. in GTST (‘Sylvester Koetsier’), Oesters van Nam Kee, The emperor’s Wife, Penoza, Zwartboek, Patatje Oorlog, Smoorverliefd, Valentino en Crimi Clowns: De movie. Speelde in het theater o.a. in Romeo over Julia en De Gelukkigste Dag Presentator: o.a. Waar is de Mol?, Down met Johnny, Superkids, Holland’s Got Talent, Hotel SynDROOM, Family Island, Project P: Stop het pesten, Wensboom en De Reis van Je Leven Prijzen: Gouden Televizierring (2015) voor zijn programma SynDROOM, Zilveren Televizier-ster Man (2013, 2015) Privé: Samenwonend met zangeres Anouk van Schie, zwanger van hun kindje
DOOD „Nee, ik ben door het programma niet anders gaan denken over de dood. Het is simpelweg iets dat ooit op je weg komt. Maar ik ben vooral heel erg van het nu. Ik sta met beide benen stevig in het leven. En niet morgen. Dus geniet ik. Als ik ooit ziek zou worden, wil ik niet denken: Oh, ik moet dit nog en dat… Nee, nú. En natuurlijk besef ik mij heel goed dat je erg dankbaar moet zijn voor alles wat je is gegeven. Misschien komt het doordat ik op jonge leeftijd al te veel afscheid heb moeten nemen. Dat besef om het leven te plukken, is daardoor wel naar boven gekomen. Als 18-jarigen deden mijn vrienden en ik natuurlijk niets liever dan feesten. Toen verongelukte op 24-jarige leeftijd een goeie kennis, Miles Stutterheim. Hij was middenin de nacht met zijn Porsche tegen een boom beland. In één klap was het over. Een week later overleed plotseling Marco, de grote broer van een van mijn beste vriendjes. Een grote stoere jongen, altijd gezond. ’s Morgens klaagde hij over hoofdpijn, ‘s middags overleed hij. Ik ben ook vrienden verloren bij een ongeluk in een touringcar. Zij klapten met hun hoofd uit een luikje al rijdend tegen een stalen balk aan en waren op slag dood. Met één van hen was ik heel close. Plotsklaps is iemand dan weg, heel raar. Mijn lieve vriendin Guusje Nederhorst kreeg in 2003 te horen dat ze door de borstkanker nog zes maanden te leven had. Zij had de kracht om mij, haar goede vriend, bij te staan. Ze zei tegen me: dit keer ga ik je erin begeleiden en zorgen dat je sterk eruit komt. Ik weet niet hoe, maar het is superknap